WHITE ALBUM: Memories like Falling Snow

Voor de mannen van cultuur onder ons, is het belangrijk om te weten dat dit niet de originele release uit de jaren negentig is. WHITE ALBUM: Memories like Falling Snow is gebaseerd op de re-release voor PlayStation 3, hetgeen betekent dat alle seks eruit is gesloopt. In ruil daarvoor krijg je wel een extra karakter om te versieren en een hoop visuele verbeteringen.

Over die heldinnen

Van die heldinnen heeft de game er maximaal zeven, maar men kan argumenteren dat er slechts één ware heldin is. Dit is geen voorkeur, noch is het omdat de game een true ending heeft zoals bijvoorbeeld een Kinkoi of The Future Radio and the Artificial Pigeons dat wel hebben. Wanneer WHITE ALBUM begint, leer je dat jij, een jongeman genaamd Touya, al jaren in een relatie bent met een meisje genaamd Yuki. Zij begon als een verlegen muurbloempje, maar stiekem droomde ze er van kleins af aan al van om op het podium te staan. Wanneer de game begint, is ze hierin geslaagd, waar jij als haar vriendje natuurlijk gelukkig mee bent voor haar. Maar niet zo voor jezelf.

Idols in Japan volgen een gestoord schema dat nauwelijks ruimte laat voor persoonlijke tijd, laat staan een relatie. Als jullie elkaar niet toevallig tegen het lijf lopen, kunnen er weken voorbij gaan zonder dat jullie elkaar zien, wat Touya geheel terecht niet in de koude kleren is gaan zitten. Maar door een combinatie van school en meerdere bijbaantjes, probeert hij zijn gedachten van Yuki af te houden…goedschiks of kwaadschiks. Ik voel nu al massaal trigger warnings loeien en inderdaad: in elke route die niet die van Yuki is, ga je vreemd.

Slappe zak

Niet om vreemdgaan in enige vorm goed te praten, maar wanneer je jouw geliefde nauwelijks ziet, is het logisch dat je twijfels gaat krijgen bij de relatie of de gevoelens van de andere partij. Mensen hebben de bevestiging nu eenmaal soms nodig in een monogame relatie. Dat excuus kan Touya niet voeren. Yuki grijpt elke kans aan om hem te zien of spreken en is open met haar affectie tegenover hem, zelfs als dit haar carrière kan schaden. Haar route is daarom de enige die ik echt kan aanbevelen. Voel jij je echter toch geroepen om een scheve schaats te rijden, dan heb je de volgende zes opties:

Rina is de rivaal en collega van Yuki. Ze is de hotste idool van het moment en kan de noemer hot ook op andere fronten verantwoorden. Ze is temperamentvol, maar heeft ook het meest diepgaande karakter van alle originele dames. Al stelt dat eigenlijk niet zo veel voor…

Yayoi is Yuki’s manager en in veel opzichten degene die als haar vertrouwenspersoon dient. Dit maakt het extra pijnlijk dat ze zo erop gebrand is om jullie uit elkaar te krijgen, dat ze bereid is haar eigen lichaam beschikbaar te stellen om je af te leiden.

Misaki en Haruka zijn oude vrienden van zowel Yuki als Touya en gaan naar dezelfde school. Misaki is de vriendelijkheid en rust zelfde, terwijl Haruka eerder levenloos en passieloos is na het verlies van haar broer. Misaki is bovendien de liefdesinteresse van Akira, een andere goede vriend van ons stel.

De hekkensluiter van de originele game is Mana, het meisje waar jij bijles aan gaat geven als derde baan. Ze is een typisch verwend nest, nukkig en kinderachtig, en meent zich veel te veel. Haar route was degene waar ik echt doorheen heb moeten bijten, maar zelfs dan is het niet zoveel slechter dan de rest.

Sayoko is nog een idol die met Yuki werkt en komt pas bij New Game+ voorbij. Zij werd aan de PS3 release toegevoegd en dat valt te merken dat deze substantieel later was. Rina mag dan wel de meeste persoonlijkheid hebben van de originele zes, maar Sayoko heeft meer persoonlijkheid dan hun allen bij elkaar.

Voetenbad

Dat de cast van WHITE ALBUM niet al teveel heeft op het gebied van persoonlijke diepgang is ergens niet geheel verrassend. Visual novels volgen meestal een formule waarbij je met duidelijke keuzes jezelf op een pad plaatst voor je geliefde naar keuze. AQUAPLUS besloot met WHITE ALBUM te experimenteren. Je moet daarom dagelijks een locatie kiezen en daar kort babbelen met wie je tegenkomt. Je weet meestal van tevoren wie dat is, maar veel karakters zijn op veel datums niet beschikbaar. En als je thuisblijft, kan er een onverwacht evenement gebeuren, zoals dat iemand onaangekondigd langskomt.

Dit is niet het enige waarmee men afwijkt van de standaard. Het ontmoeten van meerdere vrouwen wordt actief aangemoedigd, daar je zo jouw conversatievaardigheden oppoetst voor gesprekken met je doelwit. Bovendien kan iets wat in een gesprek met persoon A bovenkomt relevant zijn voor persoon B, waardoor een nieuwe gespreksoptie vrij wordt gespeeld. Dit maakt de game aan het eind van de dag minder vervelend om te moeten herspelen, hetgeen ik kan waarderen, maar daardoor kunnen ook geen lange gebeurtenissen met karakters worden opgezet. Alles moet immers snel worden opgelost zodat je indien nodig naar een ander pad kan springen. Het onderwerp van Touya’s ontrouw wordt bijvoorbeeld maar in één storyline echt verkend en zelfs dan is het weinig meer dan een moreel ongemak. Bizar, daar vier van de zes partners om mee vreemd te gaan een nauwe persoonlijke band met Yuki hebben. Laat de lengte van ruim dertig uur je daarom niet voor de gek houden: die tijd is meer lucht dan wat anders met veel laadschermen en gesprekken die je voert om tijd om te krijgen. Tijd die je, zowel in-game als in het echt, veel beter had kunnen besteden.

Conclusie:

Ik snap de visie die AQUAPLUS voor ogen had toen het de eerste WHITE ALBUM maakte, maar de uitvoering laat op zoveel fronten te wensen over dat ik het eigenlijk gewoon niet kan aanbevelen. De verhaallijnen hebben collectief minder diepgang dan ik tegenwoordig van één verhaallijn van dit genre gewend ben en de subjectief interessante materie wordt daardoor slechts oppervlakkig verkend. Dit komt doordat je wordt geacht niet te focussen op één persoon en dat is een slim idee, maar als je game als gevolg 90% koetjes en kalfjes wordt, is het tijd om een andere koers te varen.