Twee jaar geleden mengde Blizzard met World of Warcraft zich in een genre dat niet meer valt te negeren. Veel ontwikkelaars hebben in deze twee jaar (en ervoor) geprobeerd dit kunstwerk te evenaren of wellicht te overstijgen, maar tevergeefs. De game kent momenteel meer dan acht miljoen spelers en dat verbaast de redactie van GameQuarter dan ook niet, maar liefst 60% van ons is namelijk wel eens in aanraking geweest met het spel en dat zegt misschien al wel genoeg. Maar om onze redactie, en de rest van de beschaving, tevreden te houden mogen er wel een aantal toevoegingen in het spel komen, met andere woorden: een uitbreiding. Blizzard is het met deze gedachte volkomen eens en komt dus met de Burning Crusade, de eerste officiële uitbreiding voor de World of Warcraft.
Even voor degenen die de afgelopen jaren echt niets anders hebben gedaan dan huiswerk zitten maken en voor de TV hebben gehangen: World of Warcraft is een MMORPG. Dit wil zeggen dat je live met duizenden anderen mensen online dit spel speelt. Hierdoor ontstaat er een soort tweede leven: het gaat immers om socialiseren met andere spelers om zo hogerop te komen. De mensen die de originele World of Warcraft ontiegelijk saai vonden, zullen naar Burning Crusade vast ook met de pet gooien. De ontwikkelaar heeft namelijk niets revolutionairs of vernieuwends aan de game toegevoegd, maar vinden de bewoners van Azeroth, waaronder ik dus, dit een probleem? Nee is het antwoord.
Want de uitbreiding biedt voornamelijk heel veel toevoegingen die allen erg aantrekkelijk zijn voor de speler. Wat vooral centraal staat is dat er maar liefst twee nieuwe rassen aan het reeds bestaande rassenarsenaal zijn toegevoegd. De Blood Elves sluiten zich aan bij de Trollen, Orks, Undead en Taurens (Horde), terwijl de Draenei zijn gerecruteerd bij de Mensen, Gnomen, Dwergen en Night Elves (Alliance). Beide hebben hun eigen charmes en specialiteiten, waardoor het voor de speler erg moeilijk wordt om een goede beslissing te nemen. Dat gold overigens ook voor een type speler als ik, maar uiteindelijk koos ik voor de Blood Elves, vooral omdat zij nét die stoerdere uitstraling hebben, maar ook omdat ik de ´special ability´ van het ras net wat sterker vond dan dat van de Draenei. Inderdaad, de twee nieuwe rassen hebben ieder een eigen speciale kracht, zo hebben de Blood Elves de mogelijkheid om de energie die nodig is om magische spreuken te casten uit hun tegenstanders te zuigen, terwijl het Draenei volk de kans krijgt om de kracht van spelers ( en hunzelf) te genezen door middel van de Gift of the Naaru.
Daarnaast hebben de twee volkeren ieder hun eigen territorium, oftwel een eigen gebied. ’t Viel me op dat deze nogal kleurrijk en kinderachtig overkwamen, met name het gebied van de Blood Elves. De wereld straalde een sfeer uit die niet in een recensie als deze valt te omschrijven, en dat bedoel ik dus positief. Door die onbeschrijfelijke sfeer bleef ik een actief lid van de wereld van Warcraft, jammer is wel dat als je eenmaal het middelste gedeelte qua leveling hebt bereikt, je weer dezelfde vertrouwde gebieden tegenkomt, alleen dan met meer quests en monsters. Goed gecompenseerd, dat dan weer wel.
Mocht je trouwens als een Draenei beginnen, dan heb je al meteen het voordeel om de nieuwste profession van de Burning Crusade uit te proberen. Je krijgt namelijk in de beginfase een verhoging wat betreft het Jewelcraften: een erg interessante professie waarmee je nieuwe trinkets, rings en necklaces kan maken. Ook kun je verscheidene voorwerpen upgraden, bijvoorbeeld door bepaalde attributen te verhogen. Ik moet zeggen dat ik in tegenstelling tot de andere professies hier heel veel plezier aan heb beleefd, het oprapen van kristallen en deze bewerken tot nóg krachtere werkt aardig.
Al de toevoegingen die hierboven genoemd werden, zijn vooral bedoeld voor de spelers die opnieuw zijn begonnen met één van de twee nieuwe rassen. Maar Blizzard heeft voor de mensen die graag met hun oude personage verder willen, ook veel content toegevoegd. Heel veel zelfs! Zo is er het nieuwe gebied Outland, een land dat het originele gebied van de wereld van Warcaft met maar liefst 30 % uitbreidt. Bovendien zijn de restanten van de Burning Legion hierop te vinden. Niet erg belangrijk natuurlijk, maar voor de mensen die de Warcraft-reeks intens hebben gevolgd kan dit natuurlijk leiden tot epische gevoelens. Belangrijker is in ieder geval dat je minstens het niveau 58 moet hebben bereikt om aan dit land deel te nemen, eenmaal weer twaalf levels hoger kun je tegen een fikse vergoeding een vliegend beest kopen, waarmee je onbeperkt kunt rondvliegen. Dat is namelijk ook één van de dingen dat centraal staat in de Burning Crusade: de mogelijkheid om level 70 te worden.
Daarnaast is Outland een lelijk eendje. Met dit spreekwoord wordt er bedoeld dat het gebied een andere kant opgaat dan de rest, met als gevolg een chaotisch land dat continu in beweging is. Zwevende eilanden, bizar hoge paddenstoelen, oneindig diepe ravijnen, je kunt het zo gek niet bedenken. Het trok in ieder geval mijn aandacht, moet ik bekennen. Bovendien staat dit gebied erom bekend de meest epische quests in bezit te hebben, met zijn allen ben je meestal bezig bepaalde tactieken voor die ene baas te bedenken. Tel daarbij de ontzettend intense dungeons op en je hebt te maken met een waardige toevoeging voor de wat hogere levels, mijn complimenten Blizzard.
Samen met het ontbreken van nieuwe klassen ging Blizzard voor mij met nog één ding totaal de mist in. Zo vond ik, samen met een heleboel andere spelers, het een foute zet door de magie van beide kanten (de Alliance en de Horde) te verbreken. Wat is nu namelijk het probleem, de unieke klassen die de facties hadden (Alliance: Paladin - Horde: Shaman), zijn nu niet meer uniek. De Draenei hebben immers de Shamanistische wegen van de Orcs geleerd. Daar tegenover staan weer de Blood Elves, die vroeger met de Alliance hebben samengewerkt en zo dus de manieren van de Paladin hebben geleerd. De balans in de game wordt hierdoor wel meer versterkt, maar het unieke tussen deze twee facties is nu helemaal verdwenen. En dat is iets wat jammer is.
Conclusie
De Burning Crusade kun je het beste vergelijken als een kers op de slagroomtaart of als een toetje na een heerlijk buffet. De uitbreiding biedt namelijk niets meer dan alleen maar toevoegingen, niets revolutionairs. Maar voor menig World of Warcraft fanaat maakt dit helemaal niets uit: de vele nieuwe monsters, gebieden, quests, items en dergelijke mogen er namelijk helemaal zijn. Tel daarbij de twee nieuwe rassen en het gloednieuwe Outland erbij op en je krijgt te maken met een waardige opvolger die zijn weerga niet kent.