Column: Hetzelfde maar dan anders

Hetzelfde, maar dan anders. Ieder jaar weer, keer op keer. Inmiddels is bijna iedere gamer er wel mee bekend… jaarlijks terugkerende games. Ze zijn er in alle soorten en maten. We zien dit fenomeen vooral bij games omtrent sport, zoals MotoGP, WWE 2K, Madden NFL, F1, NBA 2K en waarschijnlijk de meest bekende, FIFA, Dit is gebeurt echter niet enkel bij sportgames, maar ook in andere genres. De een doet het met een DLC en de andere met een “nieuwe” game. Een bekend voorbeeld is natuurlijk Call of Duty.

Vaak zijn de games amper van elkaar te onderscheiden. Bij de games omtrent een sport zijn er vaak wat tenues gewijzigd en zijn er spelers van het ene naar het andere team verhuisd. Soms zijn er enkele grafische verbeteringen en met wat geluk is er een, meestal zeer kleine, verandering in de besturing of hoe het spel loopt. Echter een compleet nieuwe game mode zien we zelden of nooit.

Potje schieten

De Call of Duty-franchise doet dit trucje eigenlijk ook al jaren, net als bijvoorbeeld FIFA. De wijzigingen zijn in de meeste gevallen niet baanbrekend te noemen. Er wordt een nieuw verhaal ingestopt of althans… meestal, want bijvoorbeeld Black Ops 4 had dit niet eens. Daarnaast worden er nieuwe multiplayer maps in gestopt in een net wat ander sausje dan de vorige editie. Vaak keren de gekozen thema's om de zoveel jaar weer eens terug. Zo zien we iedere paar jaar wel een editie die draait om moderne oorlogvoering en tevens zien we de Tweede Wereldoorlog regelmatig terugkeren. Die laatste is overigens niet vreemd, want dat is waar het voor deze reeks allemaal begon.

Wanneer het een setting omtrent de Tweede Wereldoorlog is, dan vind ik persoonlijk het niet erg dat er een nieuwe game verschijnt. Mits het op een waargebeurd verhaal gebaseerd is. Dan vind ik het vaak wel interessant om te spelen, maar ik begrijp dat dit niet voor iedereen het geval is. Zelf heb ik dat met de meeste andere thema’s. Leuk hoor een nieuwe CoD en een nieuw verhaal, echter had het van mij ook een DLC-vorm gemogen. En toch blijf ik deze titel waarschijnlijk ieder jaar weer op mijn console proppen.

Vanwaar je punt?

Een ander voorbeeld is F1, waardoor deze column is ingegeven. Dit kwam door het verschijnen van een trailer en release date van F1 23. Toen ik dit zag kreeg ik direct zin om met dit spel aan de slag te gaan. Niet veel later vroeg ik mezelf af waarom ik eigenlijk zin kreeg om met de nieuwe F1-titel aan de slag te gaan, want ik had eerder het genoegen om een aantal edities te mogen recenseren… maar zelden bracht het echt iets nieuws.

De enige keer dat het echt een noemenswaardige toevoeging kende was in F1 21, toen Braking Point werd geïntroduceerd. Een verhalende singleplayer, die ik zelf ook nog eens vermakelijk vond. Helaas verdween deze modus een jaar later weer van het toneel, waardoor bijna alle F1-games zo’n beetje dezelfde speelmogelijkheden hebben. Natuurlijk zijn er grafische verbeteringen, maar van jaar tot jaar zijn deze te overzien. Wat verandert er dan verder? Nou niet veel, er zijn wat nieuwe coureurs, nieuwe kleurtjes op de auto’s en de circuits zijn geüpdatet naar degene waar dat seizoen op geracet wordt.

Waarom wil ik het dan toch zo graag spelen als de verschillen zo minimaal zijn? Deze vraag weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet te beantwoorden. Ik zou natuurlijk gewoon F1 22 weer kunnen opstarten en een F1-bolide over het circuit heen kunnen jagen. Toch trekt dat mij minder dan de aanstaande titel, waar ik wederom enorm naar uitkijk.