Column: Horrorfan of schijtluis?

Het horrorgenre fascineert me. Daar kan ik kort en duidelijk over zijn. Of het nu gaat om boeken, films of games; het trekt me allemaal. Lees, kijk en speel ik dan aan een stuk door alles wat met horror te maken heeft? Absoluut niet. Het feit dat het mij fascineert, betekent namelijk niet dat ik er ook veel behoefte aan heb om ermee in aanraking te komen. Om eerlijk te zijn spreken we hier over een innerlijke strijd die ik voer tussen willen en durven. Want er zijn nogal wat angstaanjagende opties kan ik u vertellen.

Van jongs af aan ben ik altijd al een held op sokken gebleven. Ter beeldvorming: de guards van Thief II: The Metal Age wisten mij al meer dan de stuipen op het lijf te jagen. Toch trekt het angstaanjagende (en te meer het bovennatuurlijke) mij ontzettend. Flink wat jaren na mijn ervaringen als dief kwam ik in aanraking met Amnesia: The Dark Descent. Vrienden vertelden mij dat ik te maken kreeg met één van de engste spellen ooit gemaakt. We besloten alle drie het spel te spelen op een laptop aan tafel met een koptelefoon op. Ik schrok meer van mijn vrienden dan van het spel. Een ervaring die mij toch wel wat zelfvertrouwen wist op te leveren nu ik er zo aan terugdenk. 1-0 voor Sander vs horror zou je zeggen.

Moed bleek echter niet met de jaren te komen. De volgende ervaring was Outlast. Ten minste… ervaring. Allemachtig, wat jaagde dat spel de stuipen op het lijf. De setting van een inrichting waarin alle veiligheidsvoorschriften geschonden werden liet mij niet koud. Er is bij het spelen van dit soort spellen altijd een vuistregel: ik speel het met vrienden. De controller draait elk half uur door naar de volgende speler. Dit kun je zeker zien als valsspelen. Alleen op een zolderkamer met een koptelefoon op, dat zijn de echte helden van het genre. Afijn, het is een middenweg om te zorgen dat ik toch met dit soort games in aanraking kom.

Ideaal om door te pakken was dan ook Until Dawn. De game van Supermassive Studios was bij uitstek geschikt om met vrienden te spelen. Het spel volgt een aantal tieners dat in een prachtige chalet in de bergen de nacht probeert door te brengen. Een seriemoordenaar en onverklaarbare krachten zorgen er echter voor dit compleet uit de klauwen loopt. Het spel bevat meerdere personages die het mogelijk maken om de controller door te geven. Iedereen kiest een personage en is daar verantwoordelijk voor. Je kon dus lekker kijken op een afstandje als jouw personage vroeg in het spel het loodje legde. Uiteraard had ik een personage onder mijn hoede dat tot het eind meedeed en ook nog eens een zeer discutabele beslissing nam aan het einde.

Supermassive Games heeft het principe van local multiplayer bij een horrorgame doorgezet met The Dark Pictures Anthology en binnenkort ook met The Quarry. Het blijkt dé formule te zijn om voor mij door te gaan met het spelen van horrorgames. Slenderman? Mij niet gezien. Phasmophobia? Is dat wel zo verstandig?

De engste ervaring die ik zonder meer gehad heb, was bij de VR-versie van Resident Evil VII: Biohazard. Vast in een boshut met een bloeddorstige familie die je op de hielen zit. Kijk omhoog, opzij of achterom… overal is die omgeving die je het liefst wilt verlaten. Vrienden met een grote mond kwamen over de vloer, om zichzelf vervolgens na een minuut of twintig de headset te zien afzetten. Met de aankondiging van Resident Evil VIII: Village voor PSVR 2 is er dus iets om naar uit te kijken… of niet.