Een recent voorbeeld hiervan is de Netflix-serie Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story. De serie houdt al weken de nummer één positie van best bekeken series op de streamingdienst vast. Dit zorgt echter niet alleen voor vermaak, maar ook voor kritiek. De serie toont ons beelden van de kannibaal en seriemoordenaar Jeffrey Dahmer met als doel ons te vermaken. Dit zonder rekening te houden - of anders heel minimaal - met de slachtoffers en nabestaanden. Daarnaast hebben de makers de boel een beetje “opgeleukt” en conversaties toegevoegd die niet helemaal zo gegaan zijn. Alles om ons aan de buis te kluisteren. En eerlijk, ik heb me vermaakt met deze serie, maar ik snap de kritiek maar al te goed.
Niet alleen in series
Dergelijke zaken zien we ook terug in games. Denk bijvoorbeeld aan L.A. Noire: The Red Lipstick Murder, waarbij je in de huid kruipt van detective Cole Phelps in het Los Angeles anno 1947. Aan jou de taak om een aantal moorden op te lossen, die gebaseerd zijn op misdrijven die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Zoals de titel al doet vermoeden is The Red Lipstick Murder daarbij degene die het meest in het oog springt. Het vertelt het verhaal van de moord op Jeanne French. Zij werd naakt aangetroffen en zat onder de lippenstift.
Er zijn tevens tal van games, series en films te vinden rondom de gebeurtenissen in Tsjernobyl. Een setting waarbij regelmatig fictie en non-fictie elkaar weten te vinden. Maar ook hier wordt vaak het gevoel van de slachtoffers aan de kant geschoven. Zelf vond ik de gelijknamige serie erg goed en heb ik tevens met enige regelmaat plezier gehaald uit games die zich rond de rampstad afspelen.
Of wat te denken van diverse games uit de Call of Duty-reeks. Binnen de franchise zijn er tal van games te vinden die vooral de Tweede Wereldoorlog lenen als setting en wederom waargebeurde verhalen aanvullen met zaken die nooit zijn gebeurd. Wederom om ons te vermaken. De hele Tweede Wereldoorlog, maar ook andere oorlogen, worden vaak gebruikt in diverse media. En ook hier wordt met enige regelmaat, zij het vaak met iets meer respect, de gevoelens van de slachtoffers aan de kant geschoven. En ook hier heb ik meerdere malen vertier uitgehaald. Niet alleen uit Call of Duty, maar ook andere games als Medal of Honor, films als A Bridge Too Far en series als Band of Brothers en The Pacific.
Schaamte
Moet ik mij nu schamen, omdat ik heb genoten van series en games waarbij leed centraal staat? Zeker wanneer deze op al dan niet verdraaide feiten zijn gebaseerd. Ik denk persoonlijk van niet. Vaak kijk of speel ik dergelijke dingen uit interesse, zo is het waarschijnlijk geen geheim dat ik alles omtrent WOII erg boeiend vind. Het gaat er denk ik om hoe jij als persoon er zelf mee omgaat. Daarnaast vind ik het aan de producenten om naast het verhaal en je doelgroep ook te besteden aan de slachtoffers en de gevoelens die daarmee te paard gaan. Maar het allesomvattende antwoord heb ik helaas ook niet…