Column: Zeg jij 11 november? Dan zeg ik Skyrim

Het is vroeg in de ochtend. Het is nog donker buiten. Ik zit op mijn bank achter mijn televisie. Deze game heb ik, achteraf tot mijn grote spijt, op de PlayStation 3 gekocht. De game begint, zoals iedere liefhebber inmiddels wel zal weten, in een kar op weg naar Helgen. In het vehikel ben je in goed gezelschap van een rebellenleider en zijn handlanger die zich neer hebben gelegd bij hun lot, een paardendief die steeds nerveuzer wordt als hij zich realiseert wat zijn lot is en jij. Het blijkt dat het hoofdpersonage er per ongeluk bij zit, maar dat doet er niet toe. Iedereen in het voertuig zal worden onthoofd. Maar op het moment dat jouw hoofd op het schavot wordt gelegd om het voor altijd te scheiden van zijn romp, wordt jouw leven gered door een draak waar je vervolgens als de wiedeweerga voor moet vluchten, want hij fikt heel de stad af. In de chaos weet jij jezelf te redden. Als je eenmaal uit een grot komt net buiten het inmiddels in as gelegde dorp en een stukje loopt, zie je hoe uitgestrekt deze game is. Het is elf jaar geleden en toen waren dergelijke uitzichten net wat zeldzamer dan nu en kwam dan ook als een muur op mij af.

Je kijkt een dal in met wat bomen en tegenover je is een grote berg met daarop een enorme ruïne. De Bleak Falls Barrow maakte op mij toen een enorme indruk. Je loopt door en komt uit bij het dorp Riverwood. Hier krijg je een quest om naar het grafmonument te gaan dat daar zo dominant op de berg aanwezig is en daar bevindt zich een dungeon die ik toen nog niet kende. Door de hele dungeon is het oorverdovende geluid van tocht te horen, gecombineerd met het geratel en gerochel van de Draugr die je aanvallen. Al die geluiden en de grootsheid van deze kelder, waar ik toen van onder de indruk was, lieten mij niet ophouden met spelen.

Twee weken later en 32 levels verder was ik klaar met de game. Het was niet dat de wondere wereld van Skyrim was gaan vervelen, maar het laden van de savegame duurde inmiddels zo enorm lang, dat het vervelend begon te worden. Het bleek te maken te hebben met de manier hoe de game was gebouwd. Alles wat je liet liggen of meenam en afweek van hoe het door de ontwikkelaars is neergezet, werd in data opgeslagen en zo werd het bestand steeds groter naarmate je vorderde.

De magie van de game was niet zijn perfectie, maar juist het tegengestelde. Op momenten leek het nergens op. Ik heb naar stukken ijs zitten staren die meer leken op een soort wazige, witte vlek. Op momenten liep je vast met het lopen tussen twee rotsen en viel je door de spelwereld heen het oneindige in. Het scherm om door de inventory te navigeren was zo enorm onpraktisch, dat het nergens meer over ging.

Op de consoles was denk ik de game al zo goed als klaar toen 2012 om de hoek kwam kijken. Maar op de PC ging de game door. Dit had ermee te maken dat op de PC wat meer vrijheid is om dingen aan te passen en dankzij de imperfectie van Skyrim is dit ook dankbaar gedaan. Van over de hele wereld stapte allemaal amateurs in de bres om verbeteringen te maken. De eerste versie van de Unofficial Skyrim Patch, die afrekende met heel veel irritante bugs, kwam enkele dagen na release al uit. Toen ik dit zag kon ik het niet laten mij af te vragen waarom de ontwikkelaars bij Bethesda niet even de tijd hadden genomen om zelf die bugs weg te halen, maar zo werkt het niet. De modders konden naar een community van miljoenen mensen kijken en tijdens het testen van een game zijn er denk ik slechts tientallen testers er alles aan doen om zoveel mogelijk te ontdekken.

Het hield niet op met het verbeteren van de speelbaarheid van de game. In het eerste jaar na de game kwam er een tsunami aan mods beschikbaar van allerlei pluimage. De Static Mesh Improvment Mod (SMIM) had stilstaande objecten onder de loep genomen en verbeterd. Met SKSE werd een script toegevoegd waarmee allerlei vastgestelde onderdelen in de mechanics van de game konden worden aangepast. De verbeteringen aan het inventory-systeem die toen uitkwamen waren zo goed, dat ik eigenlijk tot de dag vandaag nog niet beter heb gezien. Sommige mensen maakte textures voor de game die zo veeleisend waren, dat er simpelweg geen computer was die het aankon om het af te spelen. Er waren ook mensen die met leuke onzin kwamen. Hier onder is een plaatje te zien van een mod die draken veranderde in Thomas de Stoomlocomotief.

En dan was er ENB. Ik zou niet eens weten waar de afkorting voor staat, maar Boris Vorontsov heeft een waar kunstwerk geleverd. Een pareltje dat mij toen een enorme doos kennis gaf in hoe het met graphics precies werkt, want het was niet eenvoudig in gebruik. Wat het deed is knap ingewikkeld; het gaf een extra set regels mee om Direct 3D aan te roepen over de game heen. Deze mod was onvergeeflijk voor de hardware, maar het kon de volledige wereld van Skyrim helemaal anders maken. In 2017 heb ik het voor het laatst gebruikt en toen kreeg ik het nog steeds voor elkaar om deze game, die al zes jaar oud was en al niet mooi was voor de tijd dat hij uitkwam, prima pastte tussen de nieuwste games van dat moment.

Helgen werd in het begin van de game gesloopt door een draak en Bethesda heeft daarna er niks meer mee gedaan. Als je alle missies hebt gespeeld en alle doelen hebt bereikt, is Helgen nog steeds een ruïne. Gelukkig was er een groep mensen die dit vreemd vonden en die hebben toen een complete questline ontworpen met de naam Helgen Reborn. Deze questline is beter dan wat de game te bieden heeft en zorgde ervoor dat jij hielp met de wederopbouw van dit plaatsje.

Toen Fallout 4 uitkwam, hoopten mensen op dezelfde explosie van mods. Hoewel Bethesda weer de nodige tools uitbrachten, probeerde zij ook een commercieel slaatje te slaan door mods betaalbaar te maken, wat door veel liefhebbers werd gezien als vloeken in de kerk en ik vrees dat dit met Starfield alleen maar zal toenemen. Ook was het moeilijker om echt compleet van het pad af te stappen dat Bethesda graag wilde dat je het volgde.

Bethesda heeft in de afgelopen jaren nogal wat missers gemaakt, maar het is dankzij deze studio, dat de modding community van Skyrim mogelijk was. Hoeveel mensen er voor jaren plezier hebben gehad met het maken van kunstwerkjes in deze game, komt dankzij de ijver en kundigheid van de ontwikkelaars. Zij zijn de basis van een project dat door honderden, misschien wel duizenden mensen is opgepakt en die zonder ook maar een cent ervoor te krijgen deze game tot een kunstwerk hebben verheven. Dit toont de kwaliteit van deze RPG aan. Het was de moeite waard voor veel mensen om iets er iets moois voor te maken.

Vorig jaar was The Elder Scrolls V: Skyrim tien jaar oud en om dit te vieren hebben zij een Anniversary Edition uitgebracht. Ik weet niet in hoeverre daar mods voor zijn gemaakt of hoe de game er nu uitziet. Ik heb er ook niet naar gekeken. Ik denk niet dat die voor het vuurwerk heeft gezorgd dat bij de gemodificeerde versies van Skyrim wel aanwezig was. Voor mensen die nog nooit deze klassieker een kans hebben gegeven, wil ik toch aanraden dit eens te doen. Nu ik dit geschreven heb, krijg ik toch weer zin om die nieuwe versie te kopen en lekker op mijn Steam Deck te verdwalen in de wondere wereld van de Noorderlijkste provincie van Tamriël.

Nu, elf jaar later, wacht ik nog altijd op Elder Scrolls 6, maar zoals het er nu naar uitziet, denk ik dat ik over elf jaar deze column zou kunnen hergebruiken.