Voor ik daadwerkelijk begin: deze rangschikking is niet gebaseerd op de Meta/Open Critic-score van de Assassin's Creed games, maar op mijn persoonlijke mening. Ik ben mij ervan bewust dat mijn smaak en mening afwijken van de norm. Maar dat is dan natuurlijk ook het mooie aan meningen die kunnen verschillen en niet iedereen hoeft het met mijn mening eens te zijn.
Dan is het nu tijd voor het eerste deel van mijn rangschikking van de Assassin's Creed-games;
20. Assassin's Creed Chronicles: Russia
Vooral vroeger was ik te porren voor een side-scrolling game; ik start games als Prince of Persia 2: The Shadow and the Flame zelfs nog vaak op. Maar net als bij alle andere gamegenres moet de game in kwestie wel leuk zijn om te spelen, iets wat bij Assassin's Creed Chronicles: Russia jammer genoeg niet het geval is. Aan het verhaal ligt het niet, want het verhaal van de game waarin we de assassin Nikolai Orelov volgen is zeker wel interessant. Maar dat kan ik niet zeggen over de gameplay en dat die gameplay niet zo leuk is, komt onder andere omdat de controller input niet lekker werkt en de game oneerlijk moeilijk is. Ik moet zelfs eerlijk toegeven dat ik deze game in een rage quit heb afgesloten en nooit meer heb aangeraakt.
19. Assassin's Creed Chronicles: China
Ik denk dat het nu al wel duidelijk is dat ik de Assassin's Creed Chronicles games niet echt geweldig vind. Ook voor Assassin's Creed Chronicles: China geldt dat het verhaal waarin we de assassin Shao Jun volgen interessant is, maar ook hier is de controller input niet goed en ondanks dat China minder moeilijk is dan Russia, ben ik nog steeds van mening dat het op sommige momenten op een oneerlijke manier te moeilijk is. In tegenstelling tot Russia heb ik China wel uit kunnen spelen, maar ik heb de game nooit meer opnieuw gespeeld.
18. Assassin's Creed Chronicles: India
Van de drie Assassin's Creed Chronicles games vind ik dit de leukste game, maar dat komt niet omdat de game nu zoveel beter is dan China of Russia. Nee, waarom ik India redelijk vermakelijk vind, komt door het feit dat deze game mij veel terug liet denken aan Prince of Persia 2: The Shadow and the Flame, een game waar ik nog steeds mooie en warme herinneringen aan heb. Dat gezegd hebbende, India is van de drie ACC games wel de makkelijkste, althans tot je bij een bepaald level komt en de moeilijkheidsgraad steil omhoog schiet en het oneerlijk moeilijk wordt.
17. Assassin's Creed: Bloodlines
De eerste game in dit artikel die van mij een ruime voldoende krijgt, ondanks dat de game zeker wel gebreken heeft. Maar laten we eerst met het positieve beginnen: het verhaal waarin we Altaïr Ibn-La'Ahad volgen is erg vermakelijk en de game geeft meer diepgang aan zowel Altaïr als de lore van Assassin's Creed zelf. De gameplay van de game is op zich wel leuk, maar door het ontbreken van de rechterstick op de PSP is het besturen van Altaïr vaak een lastige taak, omdat je de camera moet besturen met de linkerschouderknop en dat haalt de snelheid uit de game. Ik moet er wel bij vermelden dat tijdens de boss fights de camera niet in de weg zit.
16. Assassin's Creed
De game die deze legendarische franchise gestart heeft. Je zou verwachten dat ik de eerste Assassin's Creed game op een hogere plek zou plaatsen, aangezien dit de game is die mij een fan van de Assassin's Creed -franchise heeft gemaakt. Maar in de afgelopen achttien jaar zijn er gewoonweg Assassin's Creed games uitgekomen die beter zijn dan de eerste Assassin's Creed game. Begrijp mij overigens niet verkeerd, ik vind Assassin's Creed echt een geweldige game, maar ook ik kan niet ontkennen dat de gameplay in dit deel erg repetitief is. Althans, de missies vind ik repetitief, want de combat van Assassin's Creed voelt wat mij betreft niet repetitief aan.
15. Assassin's Creed: Liberation (HD)
Ik heb de PS Vita-versie nooit gespeeld, dus hoe de game op de handheld van Sony was, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat de console/PC-port een prima game is. De gameplay is leuk en variërend, wat vooral komt omdat je als Aveline de Grandpré drie verschillende kostuums aan kan trekken. Zo kan je een jurk aantrekken waarmee je mensen kan verleiden of je kan een slavencostuum aantrekken waarmee je makkelijker over plantages kan rondlopen. Een andere leuke en coole toevoeging is de chain kill-vaardigheid, waarmee je meerdere vijanden achter elkaar kan doden.
14. Assassin's Creed: Freedom Cry
Misschien is het valsspelen door een "DLC" in de lijst mee te nemen, maar Assassin's Creed: Freedom Cry is ten opzichte van de andere Assassin's Creed DLC als standalone te kopen en is het dus feitelijk gezien zijn eigen game. Daarnaast is de game ook gewoon te leuk om te degraderen als onderdeel van Assassin's Creed IV: Black Flag. Het doet misschien niet zo heel veel anders dan Black Flag, maar het feit dat je voor Adewalé mag spelen en het verhaal een setting gebruikt die je niet vaak ziet in games, namelijk de slavernij en het bevrijden van de slaven, zorgt ervoor dat ik deze game op deze positie zet.
13. Assassin's Creed: Unity
Deze game was jammer genoeg een beetje een buggy mess tijdens de release. Een aantal van die bugs konden de immersie breken, maar echte game breaking bugs waren en zijn zeldzaam. Daarnaast was de framerate ook niet helemaal in orde en zakte deze soms zelfs onder de vijfentwintig FPS. Maar ondanks al deze issues zit er toch echt een geweldige game verstopt. Ik heb eerlijk gezegd weinig met Frankrijk als land, maar Ubsioft heeft het Parijs van de achttiende eeuw echt geweldig tot leven gebracht en het verhaal van Assassin's Creed mixen met de Franse Revolutie was een goed idee. Ik ben overigens ook nog steeds van mening dat Unity zowel de beste combat als free running heeft. In Assassin's Creed Unity voelt het vechten echt aan als schermen en duelleren. Dit komt mede door het pareersysteem, dat één van de beste pareersystemen is in gaming. En het freerunnen is in Unity echt soepel. Door een simpele druk op de O- of X-knop ga je of naar beneden of naar boven en door van richting te veranderen ga je ook makkelijk naar links of rechts.
12. Assassin's Creed 2
Een game die alle kritiek van zijn voorganger ter harte nam en nagenoeg verbeterde. Het vechten was leuker, door de wereld bewegen was soepeler en de missiestructuur was een stuk meer divers. Sommige missies waren nog steeds: ga naar punt A en praat met persoon B en ga naar punt C om doelwit D te vermoorden, maar overal was de gameplay een heel stuk leuker. Daarnaast heeft Ubisoft ons met Assassin's Creed 2 een van de meest iconische assassins gegeven, namelijk Ezio Auditore da Firenze, de enige assassin die meer dan één game heeft gekregen. Hoewel ik erken dat Ezio iconisch is, is hij niet mijn favoriete Assassin's Creed-personage.
11. Assassin's Creed: Revelations
In deze game, waar je voor de derde keer als Ezio Auditore da Firenze speelt, staat om een aantal redenen één plek hoger dan Assassin's Creed 2. En die redenen zijn: het verhaal vind ik beter, de gameplay is een stuk soepeler en daarbij heeft Ezio in deze game een aantal van de meest brute finishers van de Ezio-trilogie. Een andere reden waarom ik Revelations beter vind dan AC2, is Ezio zelf. Ja, in deel 2 zie je hem groeien van een verwende tiener naar een gerespecteerde assassin, maar in Revelations is hij de ultieme assassin die ondanks zijn leeftijd van 53 jaar oud nog steeds bijna alles aankan (met hier en daar wat gekraak in de gewrichten). Daarnaast heeft hij in deze game een ietwat pessimistische visie op het leven dat hij leidt en dat maakt deze versie van Ezio voor mij de beste versie. Maar wat ik wel jammer vind aan Revelations, is dat de game relatief kort is.
Zo, dat waren de eerste tien games van mijn top twintig Assassin's Creed games. De volgende keer ga ik verder met de overige tien games.