Mario
Mijn gateway game is de originele Prince of Persia, althans de MS-DOS versie van de game. Ik kan het mij nog goed herinneren; in 1991 nam mijn vader mij als driejarig jongetje op schoot terwijl hij achter zijn computer zat. Alleen al het scherm aan zien gaan en de lichtjes en piepjes te zien en te horen vond ik reuze interessant. Maar toen werd dus Prince of Persia opgestart en er ging een wereld open voor de kleine Mario. In het begin was het vooral alleen maar kijken naar het spel, maar een aantal maanden later mocht ik het spel zelf gaan spelen van mijn vader. Ik was inmiddels alweer vier jaar oud en uiteraard wilde ik Prince of Persia zelf uitproberen. Op dat moment was er een nieuwe gamer geboren in huize Heurter.
Doeke
Dat is een hele lastige vraag om te beantwoorden. Ik kreeg een NES voor mijn verjaardag van mijn ouders, met daarbij Super Mario Bros. en Paperboy. Daarvoor speelde ik al af en toe bij een vriendje. Toen mocht ik van mijn vader mijn eerste spelletje zelf kopen. Ik wilde niets anders dan Double Dragon, maar mijn vader vond dat The Adventures of Rad Gravity leuk was. Uiteindelijk heb ik Double Dragon gekocht en die bleek niets aan te zijn. Een paar maanden later heb ik van mijn opgespaarde zakgeld alsnog Rad Gravity gekocht en zie dat nog steeds als een briljante game. Ik speel hem nog best vaak op mijn Steam Deck. Echter, was ik toen nog te jong om mezelf als gamer te kunnen beschouwen.
Daarvoor zal ik een paar jaar vooruit in de tijd moeten gaan en kom ik uit bij Command & Conquer: Red Alert. Deze game was de eerste game die ik over een modem met een maat speelde. De ene avond belde ik bij hem in en de volgende avond andersom. Dit ging jaren door. De telefoonrekening was vrij hoog tot we een ISDN-verbinding kregen. Maar om een lang verhaal nog wat langer te maken: Red Alert heeft mijn gaming-carrière echt gestart, daarna gevolgd door Quake 2. Die heeft nog veel meer uren gekost dan Red Alert, maar dat was meer over het internet, dus een ander tijdperk. Kortgeleden vernam ik dat de broncode van een aantal C&C-games openbaar is gemaakt en ik hoop dus ergens dit jaar stiekem op een grote revival van dat genre games. OpenRA doet het namelijk niet echt voor mij.
Peter
Ik heb niet echt een getaway game. We hadden thuis een MSX en vanaf heel jong zat ik daar computerspelletjes op te spelen. Het is wel grappig hoe alles is veranderd. Ik weet dat mijn ouders eigenlijk helemaal niet wilden dat ik zoveel met spelletjes bezig was. Ze zeiden toen dat je er vierkante ogen van kreeg. Hoe dat eruit moest zien, weet ik niet. Ik heb nooit iemand met vierkante ogen gezien.
Sil
Pfoe, daar heb ik niet echt een antwoord op. Ik speelde al games op mijn vaders Game Boy voordat ik me actief kan herinneren. Super Mario Land en Super Mario Land 2, Dr. Mario, Tetris en meer zijn allemaal op één hoop gegooid in mijn geheugen. Als we het echter hebben over games die voor mij persoonlijk mij veranderden in de gamer die ik vandaag de dag ben, dan is het Pokémon Blue. Mijn geschiedenis met de game is ingewikkeld, maar daar begon mijn passie pas echt.
Stefan
Het eerste spelletje dat ik speelde was een racegame, waarvan ik de naam niet meer weet, op de Amiga. De eerste console die ik kreeg, was echter een Super Nintendo, maar ondanks dat ik een leuke tijd heb gehad met Lamborghini: American Challenge en Goof Troop, denk ik niet dat het daar echt is begonnen. Ik heb samen met mijn moeder een aardige poos gezeten aan Goof Troop. Pokémon Red & Blue op de Game Boy hebben me eveneens wel een tijd zoet gehouden, maar ook dat zijn niet de spellen die mij echt een gamer hebben gemaakt.
De tweede console die ik als kind kreeg, was de PlayStation (One), en ik denk dat het daar een beetje begon. Spellen als Gran Turismo en F1 '98 & F1 '99 hebben, samen met Crash Bandicoot en Crash Team Racing, wel een basis gelegd.
Maar waar ik echt ben gevormd als gamer, is denk ik met Medal of Honor: Allied Assault op de PC. Aan MoH:AA heb ik zelfs ooit een artikel op deze website gewijd.
Natascha
Dat is een lastige, maar ik denk bij zo'n vraag altijd eerst terug aan de oude grijze Game Boy die ik van mijn nicht heb gekregen, nadat ik er tijdens een logeerpartij heel veel op gespeeld heb. Zij deed er niks meer mee en ik vond het als kind fantastisch, dus ik kreeg hem van haar cadeau. Ik weet niet meer welke game ik eerst speelde die avond: Super Mario Land of Kirby's Dream Land, maar ik was meteen weg van beiden. Maar of ik het echt mijn gateway games kan noemen, weet ik niet. Ik denk dat die titel meer mag gaan naar Tomb Raider 3. Een game die me geïntroduceerd heeft in het type games die altijd een van mijn favorieten zijn gebleven en van waaruit ik andere games heb ontdekt, zoals Prince of Persia, Uncharted, Assassin's Creed, enzovoort. Al is de game die me echt in de story RPG's heeft getrokken, Fable geweest. Een game waar ik me daadwerkelijk schuldig voelde over een keuze die ik had gemaakt. Dat was toentertijd zo'n bijzondere ervaring dat er voor mij een grote liefde is ontstaan voor dit genre die nooit meer is weggegaan. Hierdoor heb ik uiteindelijk mijn twee favoriete franchises leren kennen, genaamd The Witcher en Cyberpunk, waarvan de games me nauw aan het hart liggen.
David
Dat weet ik nog heel goed. Ik was een jaar of zeven, acht, toen ik voor het eerst een videogame zag. Ik moest met mijn moeder mee op bezoek bij een buurvrouw en daar zag ik haar broer de originele Sonic The Hedgehog spelen op de Mega Drive. Ik wist niet wat ik zag en was meteen enorm onder de indruk. Zelf mocht ik niet spelen, maar die blauwe bal die door muren kon boren, is me altijd bijgebleven. Ik heb urenlang aan het hoofd van mijn moeder gezeurd om mijn eigen videogame-systeem. Ik had geen idee hoe de buurman zijn toestel heette, maar uiteindelijk kreeg ik een tweedehands NES die mijn moeder van een andere buur had overgekocht. Mijn eerste game was Top Gun, een vreselijk slechte game, maar ik vond het toen geweldig. Af en toe kocht mijn moeder nog een spel over van diezelfde buur. En op een dag kreeg ik de originele Zelda in handen: een gouden cartridge. Sindsdien heb ik geen dag meer zonder gamen doorgebracht. Sonic en Zelda zijn me altijd dierbaar gebleven.
