Freaked Fleapit

In deze game hebben ze in de hel een oepsje gemaakt. Arme jij is voor zijn tijd naar het hiernamaals getrokken, tot het ongenoegen van de opvallend bureaucratische administratie van de onderwereld. Je krijgt daarom een kans om je leven terug te winnen.

Twee keer is scheepsrecht

De wijze die men bij Finch Bird Studio bekokstooft heeft om dit te doen, is middels een rhythm-based roguelike dungeon crawler. Jouw karakter moet zich door de negen lagen van de hel vechten, welke bij elke poging willekeurig worden samengesteld. Zaken als power-ups en vijanden verschillen per poging, zoals het een roguelike betaamt, maar de grootte van de dungeon zelf blijft ongeveer gelijk, evenals de baas die aan het eind op je wacht. Hierdoor is de uitdaging bij elke poging ongeveer even groot en heb je minder dat een run zwaar leunt op geluk. Ik kon hierdoor bij mijn tweede run de eerste dungeon voltooien, hetgeen volgens de developer die naast me zat velen die me voorgingen überhaupt niet was gelukt.

Het is geheel mogelijk dat deze developer mij gewoon probeerde te paaien, al kan het ook zijn dat mijn voorliefde voor ritmetitels me een voorsprong gaf. Wat het mij echter ook gaf, was een hoop bedenkingen bij het ritmedeel van Freaked Fleapit. Het concept spreekt me enorm aan, daar niet van, maar de muziek die men heeft gekozen, liet een hoop te wensen over.

Een toontje lager

Het genre waar men voor heeft gekozen, is Electronic Dance Music of EDM. Dit is een heel breed begrip, waar bangers voor raves en festival onder vallen, maar ook menig BGM van een videogame. In dit geval hebben we het over de tweede en dat is ook direct waar het probleem ligt. De reden waarom een BGM een BGM is, is omdat het een niet indringend effect op jouw game-ervaring heeft. Het kan een leuk nummer zijn, denk aan de battle music van Casette Beasts, maar het trekt niet enorm je aandacht weg van wat er op het scherm gebeurt. In een ritmetitel als deze, is dat een probleem.

Toen ik Freaked Fleapit mocht spelen, merkte ik al snel dat ik enkel de maat kon houden door de indicator onderaan het scherm te gebruiken. De beat werd aangegeven door de bassline van het nummer dat speelde, dat het ene oor in en het andere uitging. Ik dacht in eerste instantie dat dit kwam omdat EDM nu eenmaal niet mijn favoriete genre is, zelfs als ik er wat van in mijn playlist heb staan. Diezelfde developer als waar we het eerder over hadden, gaf echter te kennen die opmerkingen al meermaals gekregen te hebben van andere journalisten. Diezelfde journalisten gaven tevens aan rock of metal beter te vinden passen bij een game als deze, vooral gezien waar het zich afspeelt, en daar kan ik me zeker in vinden. Als dan de drum de maat aangeeft, zou het ongetwijfeld een stuk makkelijker te volgen zijn dan wanneer dat gedaan wordt door een weinig opvallende bassline.

Maar dating?

Daar ik slechts een demo van minder dan een half uur heb mogen spelen, heb ik weinig mogen proeven van de dating-elementen. Ondanks de twijfelachtige muziekkeuze ben ik echter wel voornemens die te verkennen eens de game beschikbaar wordt.

Daar waar de spelwereld wordt getoond in een kwalitatief uitstekende pixelart style, is voor de character portraits gekozen voor een stijl die vaak American Anime wordt genoemd. Het heeft de typische grote ogen en felle kleuren van anime, maar met wat scherpere randjes die we kennen van Amerikaanse cartoons. Dit geeft de dames die je kunt daten, waarvan er negen zijn, een duidelijk eigen gezicht en zelfs in de korte tijd dat ik met sommige heb mogen doorbrengen, is hun persoonlijkheid net zo kleurrijk gebleken. Dat is echter ook alles wat ik erover kan zeggen.

Ik heb me laten vertellen dat de reden waarom deze negen een wit voetje bij je proberen te halen, is omdat je iemand mee kan nemen als je uit de hel zou ontsnappen. Daar hebben ze allen wel oren naar en daarom zijn er honderden events om ze uit te diepen, zodat je niet jouw favoriet kiest puur op basis van hun uiterlijk. Men kan dus zeker niet worden verweten van simpelweg inspelen op de dating-sim-hype.

Verwachting:

Ondanks een twijfelachtige muziekkeuze is mijn interesse in Freaked Fleapit gewekt na mijn voorproefje. Het concept is heerlijk, de art spreekt aan en de beloofde diepgang is indrukwekkend. Maar toch, ik hoop dat ze iets doen met de feedback op de tracklist. Ik verwacht niet dat het genre nog wordt omgegooid, maar allicht dat nog wel wat aan de nummers gesleuteld kan worden, want die voelt voor nu wel heel erg…meh.