Slay the Princess

Al in de eerste minuten vond ik het niet moeilijk om te zien waarom. Slay the Princess is een visual novel, een van mijn favoriete genres, in een dark fantasy setting, een waar ik vaak naar terugkeer, en haalt mosterd bij The Stanely Parable, een van de beste games ooit gemaakt (in mijn opinie). Dat belooft dus veel goeds, maar betekent ook dat het een hele hoge lat heeft gekozen om overheen te moeten springen.

Begrip

Laten we maar direct mijn enige kritiekpunt op het spel wegnemen: de artstyle. Ik kan het niet waarderen en het voelt alsof het ergens tussen lineart en echte animatie is blijven steken. Dit zal allicht een stijlkeuze zijn, maar er is weinig subjectiever dan stijl.

Op deze kanttekening na, kan ik ook wel de loftrompet afsteken, zelfs als die allicht niet zo hard schelt als die van degenen die het op mij richtten. Het idee is dat jij de bestuurder van een held bent, wiens taak het is om een prinses te doden. Want als zij zou ontsnappen uit het houten huisje in het woud dat dient als haar gevangenis, dan zou ze de wereld vernietigen. Althans, dat beweert de stem die het verhaal vertelt.

Let hierbij op dat ik zeg dat jij de held bestuurt. Jij bent niet de held, want die praat gewoon vrolijk voor zichzelf en gaat zelfs in discussie. Niet enkel met jou, maar ook met de verteller en overleden versies van hemzelf.

Pardon? Wat?

Die overleden versies van hemzelf, zijn de paden die je in verschillende runs bewandelt. Net zoals The Stanley Parable soms erkent dat je bepaalde acties in eerdere loops hebt uitgehaald, blijven helden van doodlopende paden achter als zwevende stemmen die zich bewust zijn van de loep. Enkel de verteller lijkt er niets van te weten. Gewapend met deze wetenschap ga je telkens opnieuw de loop in, hopende op een positieve uitweg, terwijl de prinses steeds minder menselijk begint te lijken en steeds extreme methodes inzet om je ervan te weerhouden dat je haar doodt. In detail ga ik hierover niet treden, want dit zelf ontdekken is het belangrijkste aspect van Slay the Princess

Het eindigen van zo’n loop duurt overigens niet lang. Na het voltooien van de demo had ik drie eindes gekregen binnen vijftien minuten. Dat is echter ook alles wat het is: een demo. Een voorproefje dat je een idee geeft van wat men wil doen. En dat oogt lang niet gek.

Verwachting:

Visueel wist Slay the Princess me niet te imponeren, maar het concept is er een die ik heel erg kan waarderen. Niet enkel vanwege de duistere setting, maar ook door de meta-humor die erin zit. Hoe goed dat verder uitgewerkt gaat worden, gaat echter bepalend zijn en de demo is te kort om daar een voorspelling over te doen.