De meeste auto’s kunnen een maximum snelheid van over de 180 kilometer per uur halen. De reden hiervoor is mij volstrekt onduidelijk, want in de meeste landen mag je maximaal 120 kilometer per uur rijden op snelwegen. Dat is jammer, want er zijn veel mensen die wel eens het maximum uit hun auto willen halen. Dan Miles is één van die mensen en hij heeft vriend en vijand weten te imponeren met zijn deelname aan diverse straatraces in New York. De City Control Division is hier echter niet zo blij mee en arresteert hem. Ze leggen hem de keuze voor om een straf tegemoet te zien, of om hen te helpen bij het oplossen van misdaad in The Big Apple. Zoals je zult vermoeden, kiest Dan voor het laatste en daar begint het verhaal van C.O.P. The Recruit.
Toen het spel vorig jaar tijdens de E3 aangekondigd werd, was het verband met Grand Theft Auto: Chinatown Wars al snel gelegd. C.O.P. The Recruit is namelijk ook een actiegame waarin je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Het grootste verschil is dat je hier aan de goede kant van de wet staat. Echter is het wel mogelijk om auto’s te stelen en flink om je heen te schieten. Dat laatste kun je helaas alleen maar op je vijanden doen, want onschuldige mensen neerschieten is er niet bij. De mensen in New York zijn namelijk sneller dan het licht wat betreft het ontwijken van kogels. Schieten is na het racen een veel voorkomend fenomeen tijdens de zestig missies die het spel rijk is. Variatie is hierbij voldoende aanwezig, hoewel het rijden in je bolide de overhand heeft.
Gelukkig is dit over het algemeen wel goed uitgewerkt, want de besturing tijdens het racen werkt naar behoren. Tijdens de races en achtervolgingen zul je je op dit gebied geen problemen ondervinden. Sterker nog, in de meeste gevallen zijn deze missies gewoon leuk om te spelen. Helaas gooit pop-up zo nu en dan roet in het eten. Soms bots je tegen een auto die uit het niets opdoemt. Over de schietmissies ben ik minder tevreden. Hoewel het richten middels het touchscreen goed werkt, zie je niet waar de kogels heen gaan. Daarom ben je soms overdreven lang bezig met het verslaan van vijanden, omdat je geen idee hebt hoe vaak je ze al geraakt hebt. Hierdoor worden missies soms onnodig frustrerend.
Net als alle andere punten in het spel hebben ook het audiovisuele aspect en de presentatie een positieve en negatieve kant. New York in 3D nabootsen op de Nintendo DS is geen kattenpis, maar het is Ubisoft toch gelukt om er iets aardigs van te maken. Echter zou een creatievere oplossing, zoals het cellshaded jasje van Chinatown Wars, een veel betere indruk gemaakt hebben. Op een Nintendo DS is het gewoon moeilijk om scherpe driedimensionale beelden neer te zetten, maar al met al mag er gezegd worden dat de graphics acceptabel zijn. Hetzelfde geldt voor de soundtrack en de diverse geluidseffecten.
Net als Grand Theft Auto: Chinatown Wars kent ook C.O.P. The Recruit een computer waarop je alles kunt vinden. Zo is er een matig werkend GPS-systeem en kun je allerlei andere informatie over missies en dergelijke ook op het apparaat terug vinden. Helaas is het een behoorlijke taak om uit te zoeken hoe alles werkt en is het in sommige gevallen zelfs twijfelachtig of het werkt.
Conclusie
Qua kwaliteit kan C.O.P. The Recruit niet tippen aan een actiegame als Chinatown Wars. Hoewel de game erg veel missies met de nodige afwisseling kent, zal het spel je waarschijnlijk niet erg bekoren. Dit komt vooral vanwege het feit dat er vele kleine dingetjes niet goed werken, zoals het schieten en het GPS-systeem. Tel daarbij op dat de game last van pop-up heeft en dat de driedimensionale graphics niet echt weten te overtuigen en je hebt een game die niet misstaat tussen de middenmoot. C.O.P. The Recruit is als game acceptabel, maar daar is dan ook alles mee gezegd.