Disaster Band is een relatief kleine game. Je kunt kiezen uit vier instrumenten, negen nummers en per nummer vier partijen. Daarna moet je dit nummer spelen. Je ziet een toonladder met twaalf noten, een volledig octaaf. In beeld verschijnt een streep. Je gaat met je cursor op de streep staan en houdt de linkermuisknop ingedrukt. Je speelt de noot. Zit je er net of helemaal naast, klinkt het ook meteen zo vals dat je gebit scheefgroeit.
Vier instrumenten
De vier instrumenten zijn de cello, recorder, trombone en de viool. De cello is een strijkinstrument dat groter is dan de viool, maar kleiner is dan de bas. Het instrument wordt vaak gebruikt bij jazz en klassieke muziek. De recorder is de blokfluit. Een fluit die in verschillende formaten wordt gemaakt. Meestal is dit het eerste instrument dat je leert kennen op de basisschool. Het komt erg oubollig over, maar er zijn mensen op de wereld die er een tovenaar in zijn en er de ongelooflijkste geluiden uit produceren. De trombone wordt ook wel de schuiftrompet genoemd. Er zijn weinig instrumenten zo gevoelig voor vals spelen. Met de trombone speel je een zuivere nooit en met het schuifstuk kun je de halve noten pakken (de zwarte toetsen op een piano). Trombone zie je bij bijna ieder oud genre terug. De viool vereist denk ik geen introductie bij iemand. Dit is het bekendste strijkinstrument dat je in het orkest tegen kunt komen, maar is een heuse nachtmerrie om te leren spelen.
In de game maakt het verder niet uit welk instrument je kiest. Ze klinken weliswaar allemaal anders, maar de noten die gespeeld moeten worden zijn hetzelfde. Wel kun je kiezen welke partij je speelt. Je kunt de carry zijn. Dit is eigenlijk de lead partij. Support zorgt voor meerstemmige ondersteuning. Mid-Laner geeft meer variatie in het spel en de tank speelt een wat lagere ondersteunende partij. In de meeste gevallen zul je alleen de carry spelen. Hoe meer partijen er tegelijk gespeeld kunnen worden met andere spelers, des te groter de kakofonie van geluid als het niet lekker gaat.
De eerste paar keer dat ik de game speelde, heb ik dubbel gelegen van het zooitje dat je er al snel van maakt. Wanneer je ook maar een klein beetje ernaast zit, klinkt het al meteen alsof een F1-auto een sopraan aanrijdt. Het is een abominatie van geluid en dat werkt enorm op mijn lachspieren. Je merkt wel dat de game misschien iets te veel is gemaakt op het uitgangspunt dat vals vaak erg grappig kan klinken. Het is bijna onmogelijk het goed te doen. Dit heeft te maken met de responstijd. Die loopt een heel klein beetje achter. Het geluid komt niet direct als je op de muisknop klikt, maar enkele milliseconden erna en het is net genoeg dat je het kunt merken. Daardoor is de timing bijna onmogelijk en klinkt het al snel niet meer. Verder zijn er momenten dat je lange strepen ziet die over meerdere noten gaan. Op dit moment moet je de muisknop ingedrukt houden en de noot volgen. Dit is nooit helemaal goed ingeprogrammeerd, waardoor het al niet loepzuiver kan klinken. Mensen met een controller hebben dubbel pech. De snelheid waarmee de cursor van de ene naar de andere kant moet worden gebracht is zo hoog dat een muis noodzakelijk is. Het is simpelweg niet te doen met een joystick.
Samen in een disaster band
De echte magie in deze game zit hem in het samenspelen. De eerste keer dat je dit doet, is het een nachtmerrie. Je weet niet waar je het moet zoeken en ik heb regelmatig bijna jankend achter mijn beeldscherm gezeten. Wanneer je allemaal een beetje gewend bent aan het feit dat de nummers niet helemaal zuiver te spelen zijn en de verrassing eraf is, kun je langzame nummers enigszins zuiver gaan spelen. Ik moet zeggen dat er momenten waren dat ik best trots op mijzelf en het team was.
Op het moment van schrijven zijn er negen nummers die door de ontwikkelaars zijn gemaakt. Dit zijn er erg weinig. De nummers klinken allemaal als een typische orkestband, want het komt wat goedkoop over. Nu vind ik dit geen punt van kritiek, gezien het bedrag van de game. Ook kun je dan niet een grote hoeveelheid nummers verwachten, maar een klein beetje meer was toch wel prettig geweest.
Gelukkig heeft de ontwikkelaar een handleiding gemaakt hoe je zelf nummers kunt maken en die in de Steam Workshop kunt plaatsen, zodat iedereen de nummers kan downloaden en spelen. Zo heb ik bijvoorbeeld Can You Feel The Love Tonight van The Lion King gespeeld, maar ook de legendarische filmmuziek van Star Wars stond al klaar. Hier ben je alleen wel erg afhankelijk van de manier hoe de maker van deze nummers alles heeft opgezet. Zo was Star Wars onspeelbaar. Degene die het nummer had gemaakt voor de game is toondoof of behoorlijk sadistisch, want enkele van de noten waren niet goed ingeprogrammeerd. Dit is wel jammer. Ik ben degene die het nummer vals moet kunnen spelen, maar wil wel dat het goed klinkt als ik de noot goed aansla.
Conclusie:
Het eerste uur in Disaster Band was geweldig. Ik lag ieder nummer weer in een deuk van de onzinnigheid en de onmogelijkheid om een nummer goed te spelen. Daarna wil je toch je best gaan doen om het te laten klinken en dan komt het voor dat je opeens een nummer redelijk goed kan spelen. Helaas is er wat vertraging tussen het klikken op de muisknop en het spelen van de noot, waardoor het nooit helemaal zuiver zal kunnen zijn. Dat is heel jammer. Je kunt met drie vrienden spelen en dit maakt het tot een grotere uitdaging om het goed te doen. Als dat niet goed gaat, is het een slagveld van rommel en dat heeft ook zijn charme. Hoewel je via de Steam Workshop door gebruikers gemaakte content toe kunt voegen, bevat de game op zichzelf niet zoveel content en duurt het ook niet al te lang voordat je uitgekeken zal zijn op de game.