Disgaea 7: Vows of the Virtueless

In Disgaea 7: Vows of the Virtueless dalen we af naar de Hinomoto Netherworlds. Ooit waren deze op Japan geïnspireerde locaties afwijkend van de rest van de hel, daar de demonen die het thuis noemen, leefden naar een code van eer, vriendelijkheid en compassie. Niet bepaald de standard in de onderwereld. Die tijd is echter voorbij. Demmodore Opener heeft de macht over Hinomoto gegrepen en houdt het in een ijzeren greep met een regime dat corrupter is dan het Kremlin.

Geld moet rollen

Wie niet op de hoogte is van deze veranderde situatie, is Pirilika. Deze eigenaar van een bekend kledingmerk is een groot fan van Hinomoto en alles wat het voor staat, maar komt al snel tot de ontdekking dat haar vakantie in de verste verte niet gaat lijken op wat ze had gepland. Een simpele opmerking over het eten in een restaurant levert haar een gewelddadige confrontatie op, welke ze oplost door ronin Fuji halsoverkop in te huren als een bodyguard. Deze samenwerking bevalt haar zo goed, dat ze hem inhuurt om haar te helpen met het verzamelen van zeven legendarische wapens en de spirit van Bushido terug naar Hinomoto brengen.

Je proeft het waarschijnlijk al aan deze samenvatting van het eerste hoofdstuk, maar die typische Disgaea-stijl van verhaalvertelling is ook in dit zevende deel gewoon aanwezig. Karakters hebben een of twee kenmerkende karaktertrekken, die cruciaal worden door het verhaal heen voor een minimale hoeveelheid karaktergroei. Misschien is het omdat dit mijn zesde Disgaea-titel is, maar het geheel kwam erg voorspelbaar op mij over en de karakters hadden als gevolg daarvan weinig impact. Over de stages die ze inluiden, ben ik dan weer wat positiever. NIS heeft voor deze game oprecht leuk gevonden levels gemaakt, die je dwingen om zowel de typische TRPG mechanics als de unieke aspecten van Disgaea – zoals het gooien van karakters en de geo panels die delen van het veld veranderen – goed te benutten. Dit is echter wel een minderheid van de 45 stages die de story mode rijk is. En dat is prima, want laten we eerlijk zijn: het verhaal in een Disgaea-titel is op zijn best een leuk extraatje.

Water bij de wijn

Waar deze franchise om bekendstaat, zijn diens absurd diepgaande mechanics. Karakters, skills, wapengebruik en zelfs voorwerpen kunnen levelen en wie niet van grinden houdt, kan beter een andere isometrische TRPG gaan zoeken. Het verbeteren van je units en ze uiteindelijk reïncarneren om opnieuw te beginnen (waarbij ze wel wat sterker beginnen dan ze oorspronkelijk waren) is een ontzettend belangrijk deel van de aantrekkingskracht van deze serie en kost tientallen, zo niet honderden, uren. Ingaan op alle mechanics zou echter leiden tot een recensie met de lengte van een gemiddelde scriptie, daarom gaan we in vogelvlucht door de belangrijkste elementen heen.

De juice bar is een plek waar je karakters en hun stats kunt levelen zonder dat ze ook maar één voet op het slagveld zetten. Dit sap brouw je niet zelf; in plaats daarvan verzamel je door levels te voltooien. Het ziekenhuis is waar je jouw karakters heelt en waar je punten krijgt voor de gacha machine vol krachtige wapens. De scout laat je generic units maken, waarbij je een hoop aanpassingsopties hebt. Een van de klachten over Disgaea 6 was dat het aantal units flink naar onderen was geschroefd, maar deel 7 heeft er maar liefst 45, het grootste aantal in een Disgaea-titel ooit!

Zelfs als je niet al deze units wil gebruiken, kun je ze inzetten via de Squads die wederom een terugkeer maken en je een deel van het werk uit handen nemen. Je kunt ze natuurlijk uitrusten via de shop, maar ze ook voor de leeuwen van The Dark Assembly gooien. Hier kun je mana opofferen om wetsvoorstellen te doen, zoals jouw karakter bijvoorbeeld verder laten lopen, nieuwe squads oprichten of zelfs een tijdelijke aanpassing van de mechanics aanvragen. Het belangrijkste is echter de item world

Voor de verzamelaars

Normaliter zou ik ook de item world maar kort aanhalen. Het is al jaren een blijvertje van de franchise; een willekeurig samengestelde wereld binnenin een item, die bestaat uit tientallen vloeren. Het is een prima manier om levels, mana, gold en meer te grinden en het belangrijkste deel van het spel eens je het verhaal hebt uitgespeeld, vooral omdat je het item waar je in duikt er ook nog mee versterkt. Zo ver als dat het kan tenminste.

Dit is waar NIS de verandering met de grootste impact heeft doorgevoerd in de vorm van Item Reincarnation. Voorheen had elk voorwerp een harde level cap, waarna je het met geen mogelijkheid meer sterker kon maken. Ditmaal kun je het hierna reïncarneren eens die cap bereikt is, waarbij je het zelfs compleet kunt veranderen. Je kunt bijvoorbeeld van schoenen een orb maken, waarbij de speed boost van de schoenen deels meegenomen wordt. Hierdoor krijg je een orb die niet enkel de gebruikelijke SP boost geeft, maar je ook wat rapper maakt. En dit kun je blijven herhalen met elk type wapen, waarbij zelfs tot acht skills kunnen worden overgeheveld. Het kost wat werk, maar de doorzetter kan hier oprecht game-breaking voorwerpen mee maken, hetgeen volledig past in de geest van Disgaea.

In het verlengde hiervan zijn er ook twee andere manieren om karakters sterker te maken: Hell Mode en Jumbofication. Hell Mode is voorbehouden aan named characters die voorkomen in de story mode en zorgt voor een tijdelijke buff eens een meter is volgelopen. Hoe die buff eruit ziet en hoe de balk volloopt verschilt per karakter, maar elke krijgt er een krachtige aanval bij die gelinkt is aan een story weapon. Jumbofication is dan weer beschikbaar voor elk karakter en verandert ze in Kaiju die het hele slagveld kunnen raken met een gigantische vuist. Dit is oprecht een gamechanger op momenten, maar de tegenstander kan dit ook gebruiken, waardoor het gebalanceerd is. Elke Jumbofication activeert bovendien een effect dat invloed heeft op het hele speelveld, inclusief vijanden. Maak je bijvoorbeeld een Prinny gigantisch, dan is plots iedereen een bom. Dat zorgt wel voor een nieuwe dynamiek gedurende gevechten.

Maar toch…

Toch is dit niet voldoende om mij nu alweer enthousiast te maken voor het komende deel. Disgaea 7 is zeker een stap in de juiste richting, echter hoe groot die stap is, ligt aan jouw perspectief. Kom je van Disgaea 6 af, dan is dit een forse upgrade die je een meer traditionele Disgaea-ervaring geeft. Kom je van deeltje vijf af, dan zul je merken dat de upgrades stiekem niet zo groot zijn, vooral als je in acht neemt dat we ondertussen bij een nieuwe console-generatie zitten. De stap die men heeft genomen, is dan ook gezet met een kinderschoen in plaats van de spreekwoordelijke zevenmijlslaarzen.

Heb jij je kostelijk vermaakt met de vorige delen, maar ben je daar wel al helemaal klaar mee, dan kun je het dus met een gerust hart oppakken. Wie echter had gehoopt op iets nieuws, kan beter wachten tot de prijs net zo klein is als de stap vooruit. En als we het toch over geld hebben, moeten we het ook hebben over:

DLC

Daar deze game al enige tijd uit was in Japan, heeft NIS al meer dan genoeg tijd gehad om extra content te produceren. Wij in het Westen kunnen daarom nu al aan de slag met de DLC. Deze komt in de vorm van zeven pakketten met daarin drie karakters uit eerdere Disgea-titels. In tegenstelling tot voorgaande games zitten ditmaal niet de karakters van één game nu bij elkaar. Zo bevat eentje bijvoorbeeld Disgaea 2’s Adell, Disgaea 4’s Fuka en Disgaea 5’s Seraphina, inclusief een verhaaltje over waarom de drie samen zijn en een eigen Hell Mode per karakter. Het is grappig en een goede manier om te voorkomen dat de karkaters ontgrendelen als een herhaling van de vorige keren voelt, maar toch ben ik stukken minder positief erover dan voorheen. Dit heeft vooral te maken met de prijs, die met € 7,99 per DLC vies veel hoger ligt dan voorheen. Zelfs als je de Season Pass voor € 39,99 haalt, betaal je stukken meer dan de € 3,99 die je voorheen voor een vergelijkbare DLC betaalde in een eerder deel.

Voor de duidelijkheid wil ik stellen dat dit segment over de DLC informatief bedoeld is. Het aankopen is immers optioneel en daarom kan ik het niet meewegen in mijn oordeel over de base game zelf. De score die je dus allicht al hebt gezien, is gebaseerd op de game zonder diens uitbreidingen, helemaal daar je het zonder prima kunt beleven.

Conclusie:

Na Disgaea 6 is Vows of the Virtueless niet één, maar meerdere stappen in de goede richting. Als je echter in acht neemt dat D6 in veel opzichten achteruit ging, komen we netto niet zoveel verder als waar de serie ons naar het vijfde deel achterliet. Jumbofication en Hell Mode zijn leuk, maar vermoedelijk ook gimmicks die we niet meer terug gaan zien na dit deel. Van Item Reincarnation weet ik dat nog niet zo zeker, maar laten we hopen dat dit wel terugkeert, daar het de enige fundamentele verbetering is in mijn optiek. Al gebiedt eerlijkheid me te zeggen dat het niet bepaald genoeg is om een volledig nieuw deel en daarmee een nieuwe aankoop te kunnen verantwoorden.