Puzzelgames zijn hoog in trek bij eenieder die een PlayStation Portable in huis heeft liggen. Dit is niet verwonderlijk; met franchises als Lumines, Patapon en Echoes heeft de draagbare spelcomputer van Sony kostbaar goud in handen. Gek genoeg is het enkel het land van de Rijzende Zon (Japan) dat met dusdanige spellen op de proppen komt. Zo ook de Japanse afdeling van Sony, welke twee jaar geleden een nieuwe puzzelserie lanceerde: Echo. In Echochrome werd je tijdens de puzzels misleid door gezichtsbedrog en verschillende perspectieven. Het onlangs verschenen Echoshift gooit het echter over een andere boeg.
Echoshift is het tweede deel in de Echo-serie en is de spirituele opvolger van Echochrome. We zeggen spiritueel, aangezien de spellen op audiovisueel gebied na nauwelijks te vergelijken zijn. In deze game staat immers de tijd en dan met name het manipuleren hiervan centraal. Wederom kruip je in de huid van de karakter-en kleurloze mannetjes die je in een bepaalde tijdspanne van punt A naar punt B moet manoeuvreren.
Dit keer kun je dit echter niet met één mannetje volbrengen, aangezien je te veel handelingen moet voeren. In plaats daarvan krijg je maximaal negen mannequins onder je hoede, welke allen 30 seconden de tijd hebben om acties uit te voeren. Wanneer de 30 seconden verstreken zijn begint het level opnieuw, maar speelt het mannetje van je vorige speelsessie weer mee. Dit houdt dus in dat je vorige echo’s, waarvan je er in totaal negen hebt, het voorwerk verrichten terwijl je zelf doorstoot naar punt B. De kunst is om met zo min mogelijk gebruikte mannetjes de finale te bereiken.
De eerste levels spreken voor zich, maar naarmate het spel vordert blijkt Echoshift een verdomd lastig spel te zijn. Zo kom je regelmatig doorgangen tegen die een beperkte tijd open zijn, stuit je tegen bewegende platformen en maken vijanden je leven enorm zuur. Dit is enerzijds hersenkrakend voor de echte puzzelfanaten, maar anderzijds frustrerend voor de zogeheten casual gamer; Echochrome had hier in mindere mate last van. Een level-editor zou hier eventueel verandering in kunnen brengen, maar gek genoeg ontbreekt deze in zijn geheel. Afijn, met een aanbod van maar liefst 65 hersenkrakende levels heeft de liefhebber eigenlijk geen reden tot klagen.
Hoewel deze ‘opvolger’ dezelfde grafische mechanieken hanteert als het origineel, zijn er toch enkele veranderingen op te merken. Zo oogt het spel een stuk kleurrijker en vrolijker, mede doordat bepaalde obstakels met een kleur aangegeven worden. Dit is helaas ten koste gegaan van het artistieke plaatje van de serie, aangezien het kleurloze karakter van Echochrome juist een charmante uitstraling had. Zonde. Gelukkigerwijs zijn de ontspannende geluiden uit het origineel wel van de partij, al vallen ze na verloop van tijd wel erg in herhaling.
Conclusie
De ommezwaai die Echoshift heeft gemaakt is speltechnisch gezien redelijk geslaagd. De puzzels zetten je echt aan het denken en het manipuleren van de tijd is in dit geval erg innovatief te noemen. De consequentie van de ommezwaai is helaas dat het spel, in verhouding met Echochrome, een stuk onvriendelijker is geworden voor de casual gamer. Daarnaast is het artistieke plaatje in duigen gevallen wegens het gebruik van kleuren in de spelwereld. Een beetje vergezochte vernieuwing die wij bij Echoshift liever kwijt waren dan rijk.