Ever 17 verscheen oorspronkelijk op de Dreamcast en PlayStation 2 in het verre verleden van 2002. Men had toen blijkbaar hoge verwachtingen voor de toekomst, want in hun wereld zou er in 2017 een gigantisch pretpark onderwater zijn. Te vinden in Duitsland, is LeMU een door mensen gemaakt eiland dat diens bezoekers tot 53 meter diep in de zee laat gaan, om te leren over de wezens die het ruime sop hun thuis noemen en de vergeten beschaving van de Lemurianen. En in de Japanse vakantie van Golden Week gaat Kuranari Takeshi er met zijn vrienden heen bij wijze van een snoepreisje.
Pompen of verzuipen
Die ontspannende reis ontmunt al snel in een nachtmerrie. Takeshi is nog maar amper onderwater aanbelandt voor alle alarmbellen afgaan. LeMU wordt getroffen door een onverwachte ramp en iedereen wordt opgeroepen om te evacueren. Helaas slaagt niet iedereen daarin, waardoor Takeshi en een handjevol andere jongvolwassenen stranden onder het zeeoppervlak, hopend op redding voor het geheel naar de zeebodem zakt in volgens berekeningen pakweg een week tijd.
Natuurlijk is een week in een situatie als deze tegelijkertijd heel lang en heel kort. Wetende dat jouw leven binnen een week aan zijn eind kan komen, maakt een week een hele korte periode. Anderzijds is een vooruitzicht van een week zonder eten een periode die de week verdomd lang laat voelen. In de wetenschap dat steeds meer van het gebouw in gevaar komt, besluiten ze daarom niet bij de pakken neer te gaan zitten en zelf op zoek te gaan naar een weg naar buiten.
Verminderde impact
Dit verhaal, dat je een goede twaalf uur uur bezig kan houden als je goed doorleest, is op geen enkel front revolutionair, maar weet net genoeg spanning erin te houden om je als lezer bezig te houden. Duidelijk is dat er meer speelt dan je in eerste instantie ziet, zoals dat de knul met geheugenverlies ogenschijnlijk de toekomst ziet, waardoor je begint te speculeren over wat er speelt. Maar goed ook, want voor menig karakter is dit hun redding. De cast van Ever 17 is niet bijzonder groot, maar de game maakt het op momenten verdomd lastig om niet te hopen dat het kleiner was. Met name één karakter, wiens lach klinkt als nagels op een krijtbord, kan ik zelfs na haar redemption arc gewoon niet uitstaan. Hoewel dit echt de uitschieter is in negatieve zin, is er niet echt een karakter om hier balans in te brengen. De beste karakters zijn gewoon oké, waardoor de game niet een hele sterke indruk wist achter te laten toen de credits over mijn scherm rolden…de eerste keer.
Als je het ware eind van Ever 17 wil zien, zal je de game op zijn minst vijf keer moeten voltooien. An sich is dit niet iets wat mij zou moeten verrassen. Met hoeveel visual novels ik speel en recenseer, zou ik dit immers gewend moeten zijn. Ever 17 doet het echter op zoveel fronten zoveel slechter. Zoiets als een common route, welke daarna afsplitst in een character route, is er niet. In plaats daarvan moet je de gehele game vijf keer doorspelen en andere keuzes maken om bepaalde eindes te zien. Ook geen probleem zou je denken, dat is waarom visual novels altijd komen met een optie om gelezen tekst over te slaan. Echter werkt dat hier voor…geen…meter!!!
De eerste paar minuten van het spel kun je gewoon skippen, dat is het probleem niet. Vervolgens krijg je een nieuw karakter en lijkt één karakter zich dingen van de vorige run te herinneren. De gesprekken en gebeurtenissen zijn voor een groot deel hetzelfde, maar er gebeurt genoeg net even anders dat het nog enigszins weet te prikkelen. Maar dat trekt niet door naar de derde, vierde en groot deel van de vijfde keer dat je hier doorheen moet. Dan moet je driekwart van de dialogen gewoon lezen omdat ergens in die hele scène één zin anders is. Normaliter stopt de skip dan bij die zin, om vervolgens verder te gaan, maar zo werkt het hier niet. Het gevolg is dat je feitelijk vijf keer hetzelfde verhaal leest met slechts minimale variaties op het einde na. Dat is bij de tweede keer al vervelend en vanaf de derde keer was het echt een nachtmerrie, hetgeen deels de reden is dat ik deze review nu pas na release post, ondanks dat de key al een maand geleden binnen kwam vallen. Je verspilt letterlijke tientallen uren aan deze onzin, waardoor het gevoelsmatig het Infinity-deel van zijn naam eer aan doet, en krijgt er iets voor terug dat in de verste verte niet in verhouding staat.
Pixar-logica
Zelfs als we de herhalende aard van Ever 17’s verhaal buiten beschouwing laten, is het verhaal namelijk ook gewoon niet zo bijzonder. Het gebrek aan karakters waarmee je kunt sympathiseren is al besproken, maar ook het schrijfwerk zelf is niet al te sterk. De reden waarom doet me denken aan een scène uit The Incredibles, waarin wordt gezegd: ‘’als iedereen super is, is niemand dat.’’ Dit speelt hier ook. Elk van de cast-leden is op de een of andere manier heel bijzonder, waardoor ze als het ware met elkaar vechten om de spotlights. Dat is geen probleem in dedicated character routes, maar in een game waarin 90% van de schermtijd gedeeld wordt, zorgt het er niet voor dat alle karakters schitteren, maar eerder dat het overdaad aan licht ervoor zorgt dat het geheel wazig wordt. Iets waar de game sowieso al last van heeft.
Ik noemde de Science Adventure Series al in de inleiding. Net als die games haalt Ever 17 mosterd bij wetenschappelijke fenomenen die net conceptueel vaag genoeg of zelfs bijna filosofisch zijn, dat het deze kan buigen om in diens eigen mal te passen. Echter omdat deze aspecten niet gebalanceerd worden door de extreem kleurrijke karakters die Science Adventures wel heeft, ga je als speler er voldoende over nadenken om je te beseffen dat het een beetje voelt alsof ze gaandeweg dingen uit hun reet aan het trekken zijn. En dan valt dit nogal gammele kaartenhuisje helemaal in elkaar.
Conclusie:
Ik heb zelden zoveel moeite moeten doen om een game uit te spelen als dat ik heb moeten doen bij Ever 17. Buiten dat de game echt enorm lang is, is het repetitief, zonder een degelijke skip om hier doorheen te werken. Tel daarbij op dat zelfs de nieuwe herhalende stukken zelden weten te imponeren dankzij een zwakke cast en verhaal dat meer fiction dan science is en van de twee games die Spike Chunsoft voor Mages heeft vertaald, is dit duidelijk de zwakkere keuze.