Als er iets is waar elk mens behoefte aan heeft, dan is het wel macht. Zij het roem en glorie, invloed of militaire macht, nagenoeg elke fantasie die niets met liefde te maken heeft, is in zekere zin een power fantasy. En er zijn maar weinig plekken waar dit meer tot uiting komt dan in de wereld van videogames.
Natuurlijk zijn hiervan genoeg voorbeelden, zoals de avonturen van Kratos, de saga’s van Master Chief en de vele legendes van Link. Maar het genre dat dit het beste belichaamt is de musou fighter, waarin games tot One Piece: Pirate Warriors, Ninety-Nine Nights en Warrior Orochi zich mogen rekenen. Een andere game die in dit lijstje past is Fate/Extella: The Umbral Star, een game die ik twee jaar geleden recenseerde op de PlayStation 4 en nu een vervolg heeft gekregen.
Na The Umbral Star
Na de gebeurtenissen van de vorige game, is jouw karakter weer een geheel geworden en is hij samen gaan wonen met Nero, Tamamo en de ernstig verzwakte Altera. En even lijkt het erop alsof de rust is wedergekeerd. Die illusie wordt echter al snel aan diggelen geslagen, wanneer je tijdens een wandeling aangevallen wordt, Altera verdwijnt en een Servant die je nog niet kent aan jouw zijde verschijnt.
Mocht je bovenstaande alinea niet kunnen volgen, dan heb je waarschijnlijk geen eerdere delen in de serie gespeeld. Speciaal voor die lezers volgt een korte samenvatting van voorgaande gebeurtenissen: Fate is een multiversum waarin heroïsche figuren tegen elkaar vechten in de Holy Grail Wars. Hoe deze oorlog in elkaar steekt verschilt van iteratie tot iteratie, maar in de Extella-tijdlijn gebeurt dit in een virtuele wereld die is gecreëerd door een supercomputer op de maan. En jouw karakter heeft die oorlog gewonnen met zijn Servant Nero Claudius, welke tevens zijn geliefde is geworden. Door gebeurtenissen uit de vorige games ben je effectief de heerser van deze wereld en heb je nu bovengenoemde drie dames die met elkaar vechten om jouw aandacht en aan jouw zijde vechten om jouw koninkrijk te beschermen tegen indringers. Ditmaal heet die indringer Karl Magnus Rex en is zijn doel vrede te bewerkstelligen door de hele wereld onder zijn ijzeren vuist te krijgen.
Landjepik
Zoals eerder gezegd is Fate/Extella – Link een musou fighter; een type game waarin je vecht om territorium in gigantische veldslagen. En ontwikkelaar Type Moon heeft niet veel gedaan om deze formule te vernieuwen. Een slagveld is een aantal secties ingedeeld, waarop honderden eenzelfde vijanden met elkaar vechten. Hiertussen staan vijanden met een naam, welke dienen als commandanten en welke je moet verslaan om een gebied over te nemen, en Servants van beide kampen, welke dienen als de troefkaarten. Servants zijn namelijk sterk genoeg om reguliere tegenstanders met tientallen tegelijk neer te maaien.
In deze chaos bestuur jij een Servant naar keuze, welke tevens dient als de vliegende keep. In een alsmaar veranderend slagveld schakel jij de grootste dreigingen uit, sta je bevriende Servants bij als het te heet onder hun voeten wordt en overzie jij het slagveld middels de mini-map. En dat klinkt veel spannender dan dat het in werkelijkheid is.
Je kunt een Musou Fighter niet kwalijk nemen dat hij veel van hetzelfde laat zien. Immers is dat het genre eigen. Maar normaal gesproken wordt dit gecompenseerd door een slagveld dat constant weet te verrassen en door vele boss characters die elk level weer net dat beetje extra geven. Link blijft echter dezelfde gebeurtenissen en karakters tot in den treure recyclen. En niet enkel die van deze game!
Waar zag ik dit eerder?
Dat een vervolg gelijkenissen heeft met diens directe voorganger is logisch. Immers zouden fans niet blij zijn als het spel volledig zou worden omgegooid. Type Moon heeft zich er in dit geval echter wel héél erg makkelijk vanaf gemaakt. De omgevingen, combat mechanics, moveset van de karakters en zelfs voice lines zijn een op een overgeheveld van de vorige game, waardoor het spel oogt, klinkt en speelt als een DLC van die game, in plaats van een volwaardige opvolger. De enige vernieuwingen zijn te vinden bij twee nieuwe karakters en een HUD die is omgegooid, maar dat is het noemen nauwelijks waard, zelfs als deze karakters – net als de rest van de cast – duidelijk uniek zijn met hun speel- en vechtstijl.
Wat allicht nóg erger is, is dat terwijl dat er duidelijk maar weinig werk is verricht, de game beduidend veel korter is dan diens voorganger. Een van mijn kritiekpunten van The Umbral Star is dat de cheesy dialogen het leeuwendeel van de speeltijd vulden en ik was dan ook blij om te zien dat deze waren ingekort. Daar is echter niets voor in de plaats gekomen, waardoor je alle drie de verhaallijnen in pakweg vier uur kunt voltooien. Je kunt je dan nog even bezighouden met de tientallen extra missies en de multiplayer, maar ook hier zie je vooral weer meer variaties op hetzelfde en geldt de noemer kwantiteit over kwaliteit.
Conclusie
Fate/Extella: Link mag dan wel het derde deel in deze tijdlijn van het Fate-universum zijn, maar drie keer is zeker niet altijd scheepsrecht. De game is beter dan The Umbral Star, met een verhaal dat minder langdradig is en een betere vertaling heeft, maar het spel doet weinig meer dan de fouten van diens voorganger herstellen. Er is geenszins sprake van daadwerkelijke groei in de gameplay, wat schandalig is gezien het feit dat driekwart van de game regelrecht werd overgeheveld van een spel van twee jaar terug.