Bungie’s Halo zag het daglicht in 2001 en is tot op de dag van vandaag één van de populairste gamefranchises geworden. Met spectaculaire verhaallijnen, prachtige muziekstukken en epische vechtscènes is dit ook niet verwonderlijk. Ook Halo Wars, het eerste Halo-spel dat als strategiespel in een andere categorie viel, kon van vele positieve kritieken genieten. Halo 3: ODST is het tweede Halo-spel van dit jaar en keert weer terug naar het oude vertrouwde genre: het actiegenre.
Halo 3: ODST is een uitbreiding op het in 2007 verschenen Halo 3 en is daarop een prequel die zich kort na het tweede deel van de serie afspeelt. Toen waren de Orbital Drop Shock Troopers, in de volksmond de ODST, in gevecht met een gigantische vloot van schepen van de Covenant. Dit keer beleef je het avontuur echter niet door de ogen van Master Chief, maar door die van een doodgewone ODST-soldaat genaamd Rookie. Zijn schip stortte in een gevecht neer en daardoor is hij de rest van zijn groep in de stad New Mombasa kwijtgeraakt. Met behulp van diverse flashbacks wordt duidelijk wat er met je teamgenoten is gebeurd.
Het verhaal vertelt ook deze flashbacks, waardoor je automatisch in de huid kruipt van verschillende ODST-soldaten. Toch stap je het meest in de schoenen van Rookie, gezien het spel zich grotendeels richt op de ietwat saaie zoektocht naar teamleden in New Mombasa. Deze grimmige, verlaten stad zit vol met Covenant-troepen die op zoek zijn naar vijanden om mee af te rekenen. Op zich is New Mombasa een interessante setting in ODST en zorgt de beklemmende sfeer duidelijk voor meer variatie in de Halo-reeks, maar na verloop van tijd begin je je er toch aan te ergeren. Telkens weer terugkeren naar een donkere plek zonder enige sensatie of spanning is iets wat we niet van de Halo-serie gewend zijn. Daarnaast ontbreken er in tegenstelling tot voorgaande delen memorabele actiescènes als The Pillar in Halo: Combat Evolved, het eerste gevecht met een Scarab van Halo 2 of de laatste vlucht met de Warthog in Halo 3.
Daarnaast is het verhaal ook niet je van het en stort het na een uur of twee zelfs in als een kaartenhuis. Hoewel het idee van een uit elkaar gevallen groep ontzettend tof in de oren klinkt, weet Bungie door de slechte dialogen en matige verhaalvertelling niet te overtuigen. Tel daarbij de extreem korte speelduur erbij op en je hebt de minst goede verhaalmodus van de hele Halo-serie voor je kiezen. Dat is jammer, want speltechnisch is het spel op veel vlakken anders en daardoor frisser geworden.
Zo speel je dus met een mens van vlees en bloed die, ten eerste een stuk kwetsbaarder is, die ten tweede zijn gezondheid niet automatisch kan herstellen - maar medische pakketjes moet vinden - en die ten derde niet metershoog kan springen en dualwielden. Totaal niet des Halo’s, maar ons hoorde je niet klagen. Verder zijn er diverse audiofragmenten in de stad te vinden die rijp zijn voor een moeilijk te behalen Achievement. Voer dus voor de jagers. Een ander nieuw gameplay-element is wanneer je je helm activeert. Hierdoor worden alle objecten in de wereld omlijnd. Vijanden in het rood, mensen in het groen en doelobjecten in het geel. Erg handig voor als je een keer verdwaald bent. Kom je er alsnog niet uit, dan kun je de hulp inschakelen van maximaal drie vrienden. Bovenstaande facetten leggen al uit dat een tactisch inzicht een vereiste is en dat geldt ook wanneer je in teamverband speelt.
Dit samenwerken is vooral vereist in de Firefight-modus. Deze modus is vergelijkbaar met de Horde-modus uit Gears of War 2. Ook hier moet je namelijk samen met drie vrienden verschillende golven van vijanden doorstaan. Er zijn ongeveer tien Firefight-mappen ontwikkeld die ieder voor een andere spelervaring zorgen. Persoonlijk is deze modus voor mij het grootste pluspunt van ODST omdat het een fantastische en pittige uitdaging biedt. Tevens zorgt het voor een hoop lol en sensatie op de bank. Is die bank bij jou thuis regelmatig leeg? Dan heb je pech, want de Firefight-modus kun je alleen met vrienden (via Xbox Live) doorlopen.
Over het grafische aspect zijn we helaas minder te spreken. Twee jaar terug zag Halo 3 er uiterst sfeervol en gedetailleerd uit, maar anno 2009 komt deze engine echt te verouderd over. Dit komt vooral tot uiting bij de karaktermodellen, textures en omgevingen. Ook de soundtrack is in verhouding met vorige Halo-titels minder te noemen, maar alsnog blijft deze erg prettig voor het oor. Met name de rustige pianostukken in New Mombasa en de stoere Jazz-geluiden tijdens een gevecht zijn briljant gecomponeerd. Tot slot nog een leuk detail: bij de aanschaf van het spel krijg je de volledige multiplayer van Halo 3 inclusief alle verschenen mappacks cadeau.
Conclusie
Halo 3: ODST is het minste schietspel van de serie. Het verhaal is in verhouding met vorige Halo-titels niet om over naar huis te schrijven en speltechnisch kent de verhaalmodus geen memorabele actiescènes waar de serie zo bekend om staat. Ook grafisch heeft het zijn beste tijd gehad en is er op dat gebied werk aan de winkel voor Halo: Reach. Toch kunnen we zeggen dat de typische Halo-gameplay behouden blijft door een paar verfrissende veranderingen. Een Halo 3: ODST-aanschaf is kortom geen onlogische keuze, al doe je het alleen voor de fantastische Firefight-modus.