Eén van de meest spraakmakende gamefranchises aller tijden is na een decennium entertainment tot een (voorlopig) einde gekomen. Het begon op de Xbox, zette zich voort op de Xbox 360 en zal ook op deze spelcomputer een waardig afscheid krijgen van ontwikkelaar Bungie. Het gaat hier natuurlijk om de sciencefiction-epos Halo. Na vijf delen (Halo Wars was van Ensemble Studios) vindt Bungie het welletjes en gaat het zich op een samenwerkingsverband met Activision richten. Het vijfde deel gaat door het leven als ‘Halo: Reach’ en is een prequel op Halo: Combat Evolved, waar het allemaal mee begon.
Nadelig aan Halo: Reach is dat het einde van de verhaallijn voor veel spelers bekende koek is. Een bekend fenomeen van prequels; je weet (bijna) altijd wat je te wachten staat, terwijl de hoofdpersonages nog van niets weten. Het Noble Team, bestaande uit zes geavanceerde Spartans, heeft dus geen flauw benul dat het einde van planeet Reach nabij is, zoals geschreven staat in het boek Halo: The Fall of Reach, waar het spel deels op gebaseerd is. Jij kruipt in de huid van Noble Six, het nieuwste lid van de Spartans. Wederom dus geen Master Chief; hij was toen nog op vakantie.
Naar eigen zeggen is dit een groot gemis. Niet omdat we de held van de trilogie nou zo missen, maar meer om de reden dat het hele Noble-team uit clichématige personages bestaat. Al gauw wordt duidelijk dat Bungie een band tussen de speler en de Spartans probeert te scheppen, maar hier slaagt het alles behalve in. Het geeft hier ook nauwelijks te tijd voor, daar de verhaalmodus slechts zes uurtjes in beslag neemt. Nu is dit niet nieuw voor een Halo-game, maar met alleen nieuwe personages in het verschiet hadden we toch op meer kennismaking gehoopt. Helaas.
Enfin, de serie staat bekend om haar epische gevechten en die zijn in Reach weer van de partij. Bungie heeft zelfs een nieuwe engine opgebouwd om de speltechnische en grafische perikelen van de serie omhoog te schroeven. Hierdoor is het spel in staat tientallen levende wezens en voertuigen op het scherm te tonen, zonder dat daarvoor grafische kracht ingeleverd moet worden. Sterker nog, Halo: Reach is de mooist uitziende Halo-game tot dusver. Zo zijn de textures op de schop gegaan, maakt draw-distance het geheel net wat mooier en zorgen de verbeterde licht- en schaduweffecten voor indrukwekkende beelden. Verwacht echter geen concurrentie met Crysis 2; het blijft ten slotte Halo.
Ten slotte Halo, waar denk je dan aan? The Pillar in Halo: Combat Evolved, het eerste gevecht met een Scarab van Halo 2 of de laatste vlucht met de Warthog in Halo 3. Met andere woorden: epische scénes. Halo 3: ODST sloeg op dit gebied flink de plank mis, en helaas lijkt Halo: Reach dat koude kunstje nog eens haarfijn over te doen. Met een compleet opgebouwde engine zou je toch denken dat we nu de overtreffende trap van een Scarab of iets te zien krijgen. Nu worden we midden in het verhaal in een nietszeggende ruimtemissie gegooid die menig Halo-liefhebber liever kwijt dan rijk is. Om over een aantal speltechnische fouten nog maar te zwijgen. Vastzitten tussen twee rotsen? De toevoeging van een nutteloze heftruck? Verkeerd geplaatste checkpoints? De terugkerende stupiditeit van je teamgenoten en ga zo maar door. Zelfs over de muziek van Martin O’Donnell zijn we minder te spreken dan normaal. De kwaliteit is natuurlijk ouderwets goed, maar de timing en de telkens terugkerende deuntjes doen afbreuk aan het niveau.
De verhaalmodus valt dus tegen, maar is niet per definitie slecht. We hebben naast frustratie ook heel veel plezier gehad op sommige speelstukken. Dit komt door twee belangrijke en nieuwe elementen: een sterke AI van de tegenstander en de toevoeging van power-ups. Toegegeven, we waren vooraf vrij sceptisch over deze aanvulling, maar dat risico loont mag door de volgende zin duidelijk worden: de power-ups zijn fantastisch! Buiten het feit dat ze veel plezier bieden zijn ze ook nog eens ontzettend handig. Zo geven sommige power-ups de mogelijkheid om tijdelijk onsterfelijk te zijn, te sprinten, een hologram van jezelf op pad te sturen of gebruik te maken van een jetpack. Met het oog op deze jetpacks is het level-design in de meestel gevallen speciaal aangepast, dat vooral in de multiplayer tactische tafeleren teweeg brengt.
Dit brengt de recensie ter afsluiting bij de multiplayermodus, waar ondergetekende urenlang over door kan praten. Om een lang verhaal kort te maken gaat Halo: Reach de komende maanden, zo niet jaren, de nummer één positie bekleden van meeste gespeelde game op Xbox Live. Met een aanschaf krijg je dan ook de meest complete multiplayer-ervaring van de volgende generatie spelcomputers in huis. Om te beginnen zien we dat de hooggewaardeerde modus uit Halo 3: ODST, Firefight, in uitgebreide vorm is teruggekeerd. Uitgebreid in de zin van dat werkelijk alles aan te passen is. Van het aantal waves tot het aantal verschillende vijanden, jij bepaalt wat voor Firefight je wilt gaan spelen. Dit is extra leuk omdat de modus, inclusief diverse varianten als Rocketfight, ook via Matchmaking te spelen valt.
Andere terugkerende spelmodi zijn uiteraard Slayer en Capture the Flag, maar nieuwe modi als Spartans vs. Elites (vanzelfsprekend) en Invasion vestigden onze meeste aandacht. In deze modus proberen de Spartans een object, de core, te bemachtigen, terwijl de Elites dat juist moet zien te voorkomen. Ook hier zorgen de gameplay varianten ervoor dat deze modus boeiend blijft. Raak je echter toch uitgekeken op alle spelmodi – iets wat wij onmogelijk achten – dan is er nog de Forge-modus. Hier kun je naar hartenlust bestaande maps tot in de kleinste details aanpassen en vervolgens zelf de spelmodi erbij verzinnen. Op YouTube resulteerde dit in een aantal hilarische uitkomsten. We zeiden het al: dit is een compleet pakket dat zijn weerga niet kent.
Een pakket waar liefhebbers urenlang zich mee zullen vermaken. De statistieken, die in Halo: Reach gelinkt zijn met credits, versterken dit gegeven. Met credits kun je namelijk jouw personage op allerlei manieren aanpassen. Naast je outfit kun je bijvoorbeeld prachtige, doch erg dure effecten voor je personage kopen of kun je de stem van Master Chief in Firefight aanschaffen. Zo is de Chief in dit laatste Halo-avontuur toch nog een beetje bij ons.
Conclusie
Hoewel de verhaalmodus van dit laatste Halo-avontuur ons een beetje heeft teleurgesteld, blijft Halo: Reach een waardige afsluiter van de sciencefiction-epos. Daar de pluspunten sterk tegenover de minpunten wegen, zoals de multiplayermodus, waar we na drie alinea’s nog steeds niet over uitgesproken zijn. Daarnaast zijn de vormgeving en gecreëerde sfeer weer van ongekende klasse en vormen de power-ups een fantastische toevoeging aan de franchise. Doorgewinterde Halo-liefhebbers hebben Halo: Reach natuurlijk al in hun bezit, maar voor multiplayer-liefhebbers die dat nog niet hebben: dit laatste avontuur moet je gespeeld hebben.