Het zal je vast niet ontgaan zijn dat Avatar vele mensen naar de bioscoop heeft getrokken. De film die bijna een half miljard dollar heeft gekost, lag al tien jaar in de ijskast omdat de techniek niet bestond om het idee van regisseur James Cameron uit te werken. In het jaar 2009 was die techniek er eindelijk wel en kon de regisseur eindelijk aan de slag met zijn grote droom: een grote tropische wereld waar de mens strijd tegen de Na’vi.
Het is inmiddels een traditie geworden om bij een film een game uit te geven. Het is inmiddels ook een traditie om een filmgame met een laag cijfer te belonen (op enkele uitzonderingen na). Dit ligt meestal aan het feit dat de ontwikkeltijd veel te kort is en de variatie ver te zoeken is. De game van de blockbuster Avatar doet deze traditie in eerste instantie geen eer aan, maar is ook geen goed voorbeeld van hoe het wel moet.
In James Cameron’s Avatar: The Game nestelt de mens zich in Pandora: een tropische wereld met prachtige dieren, planten en ander gespuis. De mooie wereld is echter al bezet door de Na’vi: felblauwe wezens die atletisch superieur zijn. Primitief zijn ze echter wel. Je kunt ze dan ook in het tijdvak ‘Jagers en Verzamelaars’ plaatsen. Aan het begin van het spel begin je als mens, maar mocht er een sterke band tussen jou en de Na’vi ontstaan, dan is er de mogelijkheid om de Na’vi te dienen, waarover later meer.
Aan het begin van het spel kun je uit twintig personages kiezen. Kies het personage dat jij het leukst, stoerst of sterkst vindt en start het spel met een introductie over de planeet Pandora en jouw taken. Al vrij snel in het spel mag je even in de huid van de Na’vi kruipen, aangezien de mens een manier heeft gevonden om in deze wezens te transformeren. Je leert in de game al snel enkele krachten kennen, die al snel opgehoopt worden tot een fors aantal. Na één keer knock-out te gaan heb je bijvoorbeeld de optie om snel een wondermiddel in te nemen om nog één keer opgepept op het slagveld te verschijnen. Leg je daarna echter weer het loodje, dan is het voorbij. Na een aantal missies, die over het algemeen bedoeld zijn om je wegwijs te maken met de controls, begint het echte werk. Een mol zit in het systeem van de mens en jij moet deze uitschakelen. Daar begint de pret.
Na het ontdekken van de mol zul je namelijk een belangrijke keuze moeten maken die een grote impact heeft op het vervolg van de game: steun je de Na’vi om hun wereld te verdedigen of help je de mensen met het uitroeien van de blauwe wezens? Na beide mogelijkheden getest te hebben lijkt de keuze van de Na’vi het leukste uit te pakken. Het spelen als Na’vi is namelijk vele malen leuker dan het acteren als mens. De wapens van de Na’vi en de manier van bewegen is vele malen origineler en fijner dan het besturen van je menselijke personage. Hier zijn enkel het platgooien van Pandora en enkele variërende missies van belang. Bij de Na’vi zijn de missies iets uitgebreider en de wapens ook iets origineler.
Dat het veel leuker is om als Na’vi te spelen kun je de ontwikkelaar zeker kwalijk nemen. Beide rassen zouden namelijk voor ongeveer evenveel plezier moeten zorgen. Wel kun je de ontwikkelaar bedanken voor het verlengen van de speelduur. Je zult het spel namelijk minstens twee keer moeten uitspelen, wil je alles gezien hebben. De tropische wereld van Pandora is overigens niet zo mooi in de game als in de film. Voor een waar spektakelstuk qua graphics zul je dan ook naar de bioscoop moeten in plaats van de game zelf aan te schaffen. Aan het begin van het spel kun je de graphics instellen voor een 3D TV, maar wie in de BeNeLux heeft inmiddels al een 3D TV aangeschaft?
Avatar bevat niet alleen een verhaallijn. Ook de mode Conquest is speelbaar, wat het beste vergeleken kan worden met Risk. Een echte meerwaarde heeft de mode, net als de multiplayer, echter niet. Van de singleplayer zal de game het dan ook moeten hebben. Bij de multiplayer was het bijna een dagtaak om andere spelers te vinden en de Conquest Mode is er één om snel achter je te laten. Jammer, aangezien deze extra modes de speelduur nog een extra boost konden geven.
Conclusie
James Cameron’s Avatar: The Game zal niet verschijnen in het rijtje ‘Slechte filmgames’. De game zal evenmin dienen als voorbeeld voor de toekomstige filmgames. Avatar is een vermakelijke game die voor een leuk prijsje nog wel de moeite waard is om te kopen, maar de volle mep is de titel zeker niet waard. Qua speelduur zal de game het nog vrij lang uithouden dankzij de twee verhaallijnen, maar het is de vraag of je wel zin hebt om twee keer de game uit te spelen.