Laten we beginnen met de opzet, want die is zo onnozel dat ik er niet te veel tijd aan wil verspillen. Jij speelt een aspirerend avonturier die trekt naar een dorpje waar hij hoopt aan zijn nieuwe carrière te beginnen. Helaas blijkt bij jouw eerste evaluatie dat je hopeloos bent op elk front. Je enige pluspunt is een unieke skill, welke je in staat stelt anderen te voorzien van een buff door middel van je zelfgemaakte eiwitshake. De jongedame die het papierwerk doet van de guild, adviseert daarom om een party met vrouwelijke avonturiers te vormen die wel een zetje kunnen gebruiken. En toevallig kent ze wel een paar kandidaten.
Round round, baby, round round
Wat volgt, is een vrij simpele gameplay loop. Je spendeert de nacht met een van jouw party-leden, welke vervolgens een tijdelijke boost krijgt in haar stats en meer XP krijgt. Zo ga je dan de dungeon in, in de hoop tot het eind van een vloer te geraken om een boss fight te voeren. Als je die klaart, kun je terug naar de guild gaan om een extra party-member uit te zoeken, tot je clubje van vijf gevuld is. Dit betekent niet dat je gelimiteerd bent tot deze vijf, maar aanvullende party-leden dienen als back-up en krijgen geen ervaring. Dit is letterlijk alles wat de game is, op een handjevol story-momenten na die voornamelijk de drie karakters introduceren die als onderdeel van het verhaal bij jouw team komen.
Down we go
Dit verhaal eindigt na vloer twintig, maar dat is niet de bodem van het labyrinth. Hoe diep die echter wel is, kan ik je niet met zekerheid zeggen. Nadat de credits rolden, heb ik nog enkele vloeren voltooid, maar toen ik merkte dat deze vooral in het verlengde lagen van de eerste twintig, besloot ik er een eind aan te breien. Qua dungeon design doet het namelijk heel weinig bijzonders.
Eerlijk is eerlijk; het is geen Mikoto. Er zijn wat momentjes met dingen als lava op de vloer of een muur die een doorgang verbergt, maar het zijn evengoed vooral lange gangen waarbij je moet kiezen wanneer je welke afslag neemt. Puzzels zijn op één hand te tellen en ook qua combat wordt het zelden spannend als je een goed gebalanceerd team hebt, waardoor mijn behoefte aan een degelijke first-person dungeon crawler nauwelijks werd vervuld. Ikzelf ben slechts één keer in de penarie gekomen, maar een game over heb ik nooit gehad. En wat betreft andere behoeften…
Thank the toggle
De volwassen content van Labyrinth Flowers is echt beperkt tot de avonden om de dames te boosten. Dit begint met vrij tamme activiteiten zoals handgymnastiek en orale oefeningen, maar het duurt niet lang voordat alles wat intiemer wordt. Verwacht er echter niet te veel van. Er zijn geen dialogen nadat je start, enkel een paar variaties in bewegingen naar de finish. Persoonlijk was ik vooral blij met een optie om deze animaties te skippen, zodat ik direct de boost kon toepassen om verder te spelen.
Conclusie:
Als je echt verlegen zit om een nieuwe first-person dungeon crawler, zijn er slechtere opties dan Labyrinth Flowers. Maar zeker ook vele betere. Meer kan ik er eigenlijk niet van zeggen; een middenmoter op alle fronten, zelfs dát ene.