Like a Dragon: Infinite Wealth

Een ding kan ik alvast verklappen: Like A Dragon: Infinite Wealth heeft me zonder twijfel weten te grijpen. Ik heb een goede 69 uur nodig gehad om de game te voltooien (nice) en heb slechts zeer zelden niet het gevoel gehad vooral verder te willen spelen. En die momenten vond je grotendeels in het begin van de game.

Valse start

Een kritiekpunt dat ik veel in mijn omgeving hoorde over Yakuza: Like A Dragon, was dat de game wel heel erg langzaam op gang kwam. Voor Ichiban Kamurocho verlaat, het daklozenkamp verlaat en verwikkelt raakt in de gebeurtenissen van het overkoepelende plot, heb je al de nodige uren in het spel zitten, welke voor menig gamer genoeg waren om af te haken. Infinite Wealth doet dit dunnetjes over om te laten zien wat er in de jaren na afloop van die game is veranderd, hoe de karakters van dat spel hun leven nadien hebben opgebouwd en hoe Kasuga omgaat met de gebeurtenissen waar dat spel mee eindigde.

Het zijn veelal cutscenes die deze beginuren vullen, maar zelfs dan mag je makkelijk vier uur uit rekken voor je Japan verlaat en de game echt van start gaat op het zonnige Hawaii, waar onze held van dienst heengaat om zijn lang verloren moeder te zoeken én een onbedoelde reünie te hebben met een oude bekende.

Meer dan een bezoekje

Je kunt het een spoiler noemen, maar wie enig promotiemateriaal heeft gezien van Infinite Wealth, zal weten dat de bekende in kwestie niemand anders is dan Kazuma Kiryu. Ook hij is op Hawaii om Ichibans moeder te vinden en daarom besluiten de twee voormalige yakuza hun krachten te bundelen om haar verdwijning te ontrafelen. Geen moment te vroeg, want zoals altijd in deze games blijkt haar situatie in verband te staan met een veel groter complot, dat ditmaal proporties aanneemt die we niet eerder in de serie zagen.

Tegelijkertijd is Infinite Wealth een heel persoonlijke reis voor onze helden, met specifiek één fantastische verhaallijn die ik niet enkel niet kan bespreken met het oog op spoilers, maar ook beter verdient dan een paragraaf in een recensie. Verwacht ergens in maart dan ook een column van mijn hand om deze in een groter referentiekader te plaatsen, eens genoeg mensen dat punt van het spel hebben bereikt, maar voor nu volstaat het om te weten dat deze game net zo zeer Kiryu’s verhaal is als dat van Ichiban, maar dat beide een hele andere toon aanslaan. Ichibans verhaal is de typische gekheid die we van de franchise gewend zijn, terwijl dat van Kiryu op den duur steeds serieuzer wordt en de menselijkheid van de levende legende centraal zet.

Een beetje fantasie

Yakuza staat bekend om zijn vele en vaak lange cutscenes, en Infinite Wealth is niet de game die dit patroon doorbreekt. Toch heb ik genoeg van mijn uurtjes gesleten met de andere twee dingen waar de franchise om bekendstaat: vechten en aankloten. Het eerste was lange tijd een real-time aangelegenheid, maar wanneer Ichiban aan het roer staat, maakt dit plaats voor een turn-based opzet. Dit omdat de plofharige vechtersbaas zich conflicten voorstelt alsof hij Dragon Quest aan het spelen is. Verheug je er dus op om heel wat kwaadaardige surfers, ridders met pizzaschilden en shamans op een knuckle sandwich te trakteren.

Omdat een volledig menu-based turn-based combat system niet meer van deze tijd is, zit hier ook een interactief element in. Sommige aanvallen hebben bijvoorbeeld quick time events, hetgeen we ook steeds vaker zien. Belangrijker is echter positionering, met name later in het spel. Je kunt vijanden tegen elkaar gooien voor extra schade, ze richting een rijdende auto lanceren voor een extra hit, naar een teamgenoot schoppen voor een vervolgaanval en meer. Wie een beetje goed speelt, kan één aanval in vier aanvallen veranderen, mits de omstandigheden het toe staan tenminste. Dit alles zat ook al in de vorige titel, maar waar het me daar vooral frustrerende op sommige momenten, blijkt het in Infinite Wealth heel wat beter in elkaar te steken. Kleine ergernissen blijven, met name omdat teamgenoten blijven lopen als je ze niet bestuurt en daardoor soms net verkeerd gaan staan, maar deze zijn nooit héél storend.

Een ergerpunt wat wel is meegenomen vanuit het vorige spel, zijn de sprongen in de moeilijkheidsgraad. In Yakuza: Like a Dragon zijn er meerdere momenten waarop je moet grinden omdat een nieuwe story beat de levels opeens rap omhoog gooit. Vervelend, vooral omdat levelen in dat spel behoorlijk traag ging. In Infinite Wealth gaat dat gelukkig sneller en is een dergelijke muur maar op één plek te vinden. Helaas is dat wel het eind van het spel, wanneer je reeds een point of no return bent gepasseerd en dus een oude save moet herladen als je toch echt nog wat leveltjes moet krijgen. Dit of je koopt ze aan via de microtransacties wiens bestaan mij persoonlijk toch wel een ietwat vieze bijsmaak hebben gegeven.

Een beetje zottigheid

Gelukkig wordt die smaak snel weggewassen door mijn persoonlijke hoogtepunt van elke Yakuza-titel: de absurde sidequests. En Infinite Wealth heeft er weer tientallen, variërend van onschuldige verzoeken zoals het bezorgen van een liefdesbrief, doen van een cursus en het helpen bij een restaurant tot aan uitgebreide rariteiten zoals het heropbouwen van een resort, foto’s maken van smeerlappen en een parodie op Pokémon, waarbij je mensen als monsters gebruikt. Ik heb er geen gevonden die er écht met kop en schouders bovenuit sprong, zoals de volwassen baby’s van het vorige deel, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet voldoende tijd had om alle sidecontent te beleven voor de deadline arriveerde. Dus wie weet wat voor pareltjes ik nog gemist heb! Ik kom er vast nog wel achter, want de review key gaf toegang tot de Deluxe Edition inclusief de New Game+ DLC. Nog zo’n microtransactie die de game ervan weerhoudt de grens van 90% te passeren.

Conclusie:

Er is nog wat ruimte voor verbetering, vooral op het vlak van diens verdienmodel, maar vergeleken met Yakuza: Like a Dragon is Infinite Wealth een forse stap vooruit. De balancering is stukken beter, het combat-systeem heeft broodnodige tweaks gehad om het aangenamer te maken en een nieuwe setting was een welkome frisse tropische wind. Of een vervolg het hoogtepunt van Kiryu’s verhaal kan evenaren zal echter moeten blijken, want zelden zat ik met zo’n grote brok in de keel als tijden deze story arc. Chapeau!