Like a Dragon: Infinite Wealth

Je kunt hier al mijn review lezen van Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name, maar één ding wat ik niet in dat artikel heb genoemd, is dat die game met nog een leuk extraatje komt voor fans van de serie: twee demo’s van het januari verschijnende Like a Dragon: Infinite Wealth, welke je kunt proberen nadat je de hoofdgame hebt uitgespeeld. Zoals je al kunt opmaken uit het feit dat je dit artikel kunt lezen, heb ik daar gretig gebruik van gemaakt.

Demo 1

De eerste demo is er een die zich focust op het verhaal en begint direct ná de post-credits scene van The Man Who Erased His Name. Kiryu is op Hawaii, wanneer hij hoort over een Japanner die is opgepakt met een hele opvallende tatoeage op zijn rug. Toeval waarschijnlijk, maar onze stoïcijnse held is niet iemand die dingen aan het toeval overlaat. En natuurlijk vindt hij inderdaad Kasuga Ichiban, de rosharige held van Yakuza 7.

De toevallen stoppen niet daar, daar beide voormalige yakuza op Hawaii zijn om naar dezelfde persoon te zoeken. Na enkele omwegen gaan ze daarom naar het huis van Akane, Ichibans moeder, waar ze worden belaagd door een gewelddadige groep die klaarblijkelijk ook naar haar op zoek is. Een paar cutscenes en één boss fight samen met een nieuwe bondgenoot later, eindigt de demo.

Het menu waarin je kiest tussen de twee demo’s, noemde dit de Story Demo en ik zie precies waarom. Hoewel er iets van gameplay in te vinden was, waren het voornamelijk lange filmpjes die de tijd vulden. Dit is typerend voor de serie, maar niet handig als je een impressie wil geven die meer is dan ‘’het ziet er wel weer erg mooi uit’’. Dus gaan we direct door naar…

Demo 2

In de tweede demo, genaamd Hawaii Demo, worden we losgelaten in een klein deel van Hawaii om op ons gemak te verkennen. Je kunt random encounters doen, winkels binnenlopen, gesprekken met je party-leden voeren, een boss fight doen en drie substories ervaren. De absurde substories waren een van de dingen die ik echt mistte in Gaiden, dus zien dat ze in Infinite Wealth in vol ornaat terugkomen, was een pak van mijn hart.

De tamste van het trio was er een die Ichiban als serveerder bij een restaurant aan de slag liet gaan. Tijdens een volgeboekte dag komt de hulp van de eigenaar niet opdagen en Ichiban, als de goedzak die hij is, laat zich ompraten om in te vallen. Deze minigame is vrij tam en komt in principe neer op een geheugentest. Als variatie tussendoor is het echter anders en kort genoeg om leuk te blijven.

Vreemder is de substory op het strand. Een legende op Hawaii zegt dat als je de liefde verklaart middels een brief, terwijl de ontvanger op het strand begraven ligt, je altijd geluk zou hebben. Helaas is de verlegen verzender geschrokken van jouw aanwezigheid en heeft ze daardoor haar uniform vergalt. Bang om haar kans te missen, vraagt ze aan jou om hem te vinden, maar dat blijkt nog lastig te zijn omdat de hele klas zich begraven heeft. Je moet daarom aan de hand van aanwijzingen vinden welk kinderkoppie een liefdesbriefje krijgt.

Demo 2.2

De kers op de taart was een activiteit die uit meerdere etappes zal gaan bestaan: viespeuken fotograferen. Met een speciale camera die foto’s die je maakt, inclusief GPS-coördinaten, naar de politie stuurt, rij je op buslijnen om exhibionisten vast te leggen voor de mannen in het blauw en daarbij een leuk zakcentje te verdienen. In de praktijk speelt zich dit als een wat volwassenere versie van Pokémon: Snap of een on-rails FPS waarbij je plaatjes in plaats van kogels schiet. Het is heerlijk bizar en precies wat deze serie zo bijzonder maakt.

Waar de serie nog niet om bekendstaat, maar wat er nu wel een onderdeel van uitmaakt, is turn-based combat. In Yakuza: Like a Dragon was dit al een ding en hoewel toen niet slecht, was het ook zeker niet spectaculair. Boss fights waren bovendien vaak een gigantische time sink. Dit lijkt men verbeterd te hebben. In beide demo’s zat een boss fight en hoewel deze zoals verwacht meer tijd kosten dan random encounters, waren ze nu stukken aangenamer qua lengte. Overigens geldt dit nu ook voor de random encounters zelf, die stukken interessanter zijn doordat het tempo wat hoger lijkt te liggen en wat kinken in de kabel gestroomlijnd zijn. Zo kun je nu zelf bepalen of je objecten oppakt om als wapen te gebruiken, zijn er verschillende soorten team-aanvallen en kun je vijanden tegen elkaar aan slaan voor extra schade. Of dit genoeg is om de combat leuk te houden en of andere pijnpunten, zoals pieken in de moeilijkheidsgraad, zijn aangepakt kan ik niet zeggen na zo’n korte ervaring, maar hoopvol stemmen doet het me wel.

Verwachting:

Hoewel twee korte demo’s niet voldoende zijn om met zekerheid te zeggen of de pijnpunten uit Yakuza: Like a Dragon zijn aangepakt, is wel duidelijk dat er in ieder geval gehoor is gegeven aan een deel van de feedback. De kans dat de game daardoor beter wordt dan zijn directe voorganger is groot, hetgeen veel belooft als je bedenkt dat ik die al een score van 86% gaf.