Vooralsnog vallen over het algemeen de spellen, die gebaseerd zijn op het Lord of the Rings-universum, bijzonder tegen. Games als de RTS War of the Ring voor de PC, de RPG Tactics voor de PSP en de Hack ’n Slash-titels voor de current-gen doen J.R.R. Tolkien omdraaien in zijn graf. Enkel The Battle for Middle Earth-serie en The Lord of the Rings Online is met liefde aan gewerkt met een eerbetoon aan de geniale bedenker van Midden-Aarde. Helaas doet een nieuw Lord of the Rings-spel genaamd ‘Conquest’ afbreuk aan dit plaatje, want ook hier is met geen greintje liefde aan gewerkt.
Sterker nog: Pandemic Studios heeft het voor elkaar gekregen om het allerslechtste Lord of the Rings-spel te maken dat ooit is verschenen. Zelfs de Hack ’n Slash-titels van Electronic Arts, die destijds verschenen voor de PlayStation 2 en Xbox, verdienen meer krediet dan Conquest. Waarom lees je in deze 'teleurstellende' review van een zéér teleurgesteld recensent.
Om met het makkelijkste te beginnen: de gameplay. Qua opzet en idee waarborgt deze Third Person Hack 'n Slash-game een hartstikke tof concept, maar als je de uitwerking bekijkt verberg je je dan maar. Het begint al bij het klassensysteem, waarmee we in de huid kunnen kruipen van vier verschillende strijders. Alle strijders beschikken allemaal over bepaalde standaardaanvallen en over speciale capaciteiten. Zo kan de Warrior zijn zwaard net als Aragorn veranderen in een vuurzwaard, heeft de Archer verschillende soorten pijlen en kan de Mage verschillende magische aanvallen gebruiken, die overigens erg krachtig zijn. Te krachtig zelfs. Het is namelijk aan deze klasse te wijten dat het klassensyteem totaal uit balans is. Zo hebben ze een aanzienlijke verdediging, kunnen ze zichzelf en anderen helen en halen ze de meest overpowerde capriolen uit. Nee, voor balans ben je bij Lord of the Rings: Conquest aan het verkeerde adres. Een andere grote tegenvaller is dat de bekende Lord of the Rings-personages, zoals Aragorn en Gandalf, in feite in de vier bestaande klassen vallen, inclusief de animaties en de aanvallen.
Daarnaast zuigt het vechtsysteem werkelijk aan alle kanten. Mede dankzij de extreem houterige animaties en de vele bugs en glitches – je komt bijvoorbeeld vaak vast te zitten – is het bijna niet te spelen. Ook zijn je tegenstanders de liefsten niet en duwen ze je meerdere malen op de grond. Spijtig is het feit dat dit regelmatig gebeurt en het na verloop van tijd het bloed onder je nagels uithaalt. Zelfs wanneer je personage opstaat, doet het hetzelfde probleem zich voor. Erg frustrerend. Al snel zul je dus overschakelen naar een Mage, omdat zij van afstand aanvallen kunnen uitvoeren en zichzelf dus kunnen genezen. De verhaallijn kun je dan ook zelfs helemaal uitspelen met deze klasse. En volgens mij was dat niet helemaal de bedoeling van Pandemic, aangezien ze vóór de lancering zo zaten op te scheppen met de variatie en de balans tussen alle vier de klassen.
Dat is één ding waar ze over zwetsen, maar er volgt nog meer. Zo beloofden ze ons dat de stemacteurs veel zouden lijken op de originele acteurs van de drie films. Enfin, de stemmen zijn misschien wel het irritantste uit heel Conquest. Niet alleen lijken personages als Gimli, Gandalf en Aragorn totaal niet qua stem (en uiterlijk overigens), maar commandeert (lees: schreeuwt) een of andere kapiteiten met een verschrikkelijke stem je continu wat je moet doen en wat je zojuist hebt uitgevoerd. Een enig lichtpuntje is de aanwezigheid van Hugo Weaving, die met behulp van scénes uit de films je door het verhaal loodst. Bijzonder opmerkelijk dat hij je niet bijstaat tijdens het spelen van Conquest, in plaats van die ene schreeuwlelijkerd.
Met de rest van de licenties zit het gelukkig wel snor. Lord of the Rings: Conquest sluit voornamelijk aan bij de hoofdpunten uit de film, dus de prachtige muziek van Howard Shore is volop aanwezig en de omgevingen van bijvoorbeeld Moria en Minas Tirith zijn nagebootst. Voor een deel althans, want het visuele aspect valt eigenlijk gewoon erg tegen. Het is dat de omgevingen van The Lord of the Rings over het algemeen al fenomenaal zijn, anders zou Conquest wel een heel lelijk eendje zijn geweest. De omgevingen en vijanden zien er immers tijdens dit avontuur nauwelijks interessant uit.
Om Conquest te onderscheiden van andere Hack ’n Slash-games, heeft Pandemic een aantal leuke troeven ontwikkeld. Zo is er om te beginnen een ‘slechte’ campagne, waarmee je met de troepen van Sauron Midden-Aarde moet veroveren. De Ene Ring is inmiddels in het bezit van Sauron en het is aan jou om daar gebruik van te maken. Erg origineel, maar als de uitwerking ervan net zo matig is als bij de ‘goede’ campagne, dan heeft dat natuurlijk weinig zin. Verder zijn er een aantal leuke multiplayer modi, zoals de online- en offline coöperatieve modus, Hero Team Deathmatch en Conquest. Alle modi zijn enigszins leuk om te spelen, maar vallen in het gemis bij de hedendaagse multiplayer-titels als Killzone 2 en Gears of War 2. Ook door het ontbreken van een laddersysteem, awards, ranks, clans etc, valt er online weinig te beleven. Al helemaal omdat de veelbelovende Ringbearer-modus blijkbaar is geschrapt uit de game, waar ik in mijn preview nog vol lof over was.
Conclusie
Zelfs voor een doorgewinterde Lord of the Rings-fan als jij is LotR: Conquest je zuurverdiende centen niet waard. Het enige wat de game overeind houdt is het feit dat het zich in een Tolkien-universum afspeelt en dat de multiplayer voor enkele dagen wel vermakelijk is. Op de andere aspecten valt de game immers gigantisch door de mand. Pandemic mag zich schamen door zowel de eerste echte tegenvaller van 2009 als de slechtste LotR-game ooit te publiceren. Mijn complimenten!