Mario + Rabbids: Sparks of Hope

Enige tijd is gepasseerd sinds de gebeurtenissen van de eerste game. De chaos die de Rabbids met zich meebrachten, is op de een of andere manier gesust en nu leven ze tussen de Toads en andere wezens van het Mario-universum in een waarschijnlijk vrij fragiele balans. Sparks of Hope zou er echter niet zijn als die balans niet verstoord werd.

Van de regen in de drup

Ditmaal zijn het niet de gestoorde konijnen van Ubisoft die de boel op stelten komen zetten, maar een generieke slechterik die gemaakt is van darkness, excuses darkmess, en zichzelf Cursa noemt. Zij is uit op de Sparks of Hope, het resultaat van de fusie tussen de Luma en Rabbids. Deze sterren met konijnenoren hebben bijzondere krachten, welke de gebruiker enorm kunnen versterken. En dat is niet beperkt tot Cursa.

Deze wezens zijn daarom de grote nieuwe twist van de tweede Mario + Rabbids en jouw troef op het slagveld. Elke held in jouw team kan (op den duur) twee Sparks meezeulen, welke jouw aanvallen bijvoorbeeld een element kunnen meegeven, je van een schild kunnen voorzien of je zelfs onzichtbaar maken. Hoe vaak je ze kunt gebruiken is uiteraard beperkt, want ze zijn krachtig genoeg dat ze op een lastig moment het verschil maken tussen winst en verlies.

Dezelfde doelgroep

Hoe vaak je op die scheiding zit, zal afhangen van verschillende factoren, zoals jouw ervaring met het genre en de moeilijkheidsgraad. Als beiden ergens in het midden zitten, zal je echter niet snel in het nauw worden gebracht. Als zijnde een Mario-titel, moet de game toegankelijk blijven voor een jong publiek, waardoor ze het niet té lastig kunnen maken. Maar wie die uitdaging wel zoekt, zal op de hogere moeilijkheidsgraad in ieder geval enige spanning kunnen vinden.

Inhoudelijk is Sparks of Hope verder niet veel anders dan zijn voorganger. Mario en vrienden zijn uitgerust met verschillende cartooneske vuurwapens en combat bestaat uit van cover naar cover bewegen, terwijl je probeert om vijanden een voor een van de lijst te strepen. Je hebt daarbij beschikking tot een team jump, dash-aanval en verschillende unieke aan karakter gebonden skills die je beperkt in kunt zetten. Denk hierbij aan healing, overwatch of een schild voor jouw team. Vijanden doen ongeveer hetzelfde, met unieke monsters die dezelfde strategieën en skills gebruiken zodat je goed kunt plannen. Hierdoor kunnen gevechten in de overworlds vaak al in twee beurten worden beslecht.

Overworlds?

Inderdaad! Meervoud. Ubisoft laat ons ditmaal niet door het Mushroom Kingdom rennen, maar door vijf kleine open wereld verkennen op verschillende planeten. Dit is de plek waar de uitgever zijn invloed het duidelijkst merkbaar is, daar je overal sidequests kunt vinden die keer op keer worden herhaald en eigenlijk meer voelen als het afwerken van een checklist dan daadwerkelijk bezig zijn met interessante content. Het doet in mijn optiek weinig meer dan de speelduur oprekken, zonder daadwerkelijk iets toe te voegen aan de ervaring. Een opzet waarbij je simpelweg van story battle naar story battle gaat, met verhaal daartussen, was de game daarom ten goede gekomen.

Deze story battles zijn, zonder twijfel, het hoogtepunt van Sparks of Hope. Waar de normale gevechten weinig diepgang hebben en neerkomen op simpele rechttoe, rechtaan-gevechten, weet het verhaal met name in de tweede helft oprecht leuke twists voor te schotelen. Hoogtepunten zijn gevechten met een gigantische Wriggler terwijl we rijden op een trein en het verslaan van een steenmonster die je niet op normale wijze kunt beschadigen, door haar op vallen te lokken.

Was Sparks of Hope een aaneenschakeling geweest van dit soort gevechten, dan had het zonder twijfel kans gehad op een top 3 games van 2022 nominatie van deze redacteur, maar helaas zijn dit momenten waar je naartoe moet leven terwijl je je door de middelmatige content heen werkt. Dat de game desondanks deze score krijgt, hoger dan diens voorganger, laat zien hoe sterk deze secties wel niet zijn.

Conclusie:

Mario + Rabbids: Sparks of Hope is een verrassend solide TRPG die met name naar onderen wordt getrokken door te veel gewicht. De verschillende werelden om te verkennen voegen maar weinig toe, daar de sidecontent die deze vullen repetitief en weinig boeiend aanvoelt. De goed uitgedachte story missions, met name in de tweede helft, maken echter een hele hoop goed.