Nee, dat is de game zeker niet. Is de game slechter? Dat is eigenlijk een vraag die ik nog niet kan beantwoorden. De uitkomst zul je dan ook pas aan het eind van de review lezen. Tot die tijd zul je het moeten doen met de observaties en ervaringen die ik heb opgedaan met deze game die, net als het eerder genoemde Popotinho's Adventures uit vijftig levels bestaat en voor €4,99 verkrijgbaar is in de PlayStation Store.
Het (gebrek aan) verhaal
Over het verhaal kan ik heel kort zijn: dat is gewoonweg niet aanwezig. Je begint bij level één en het spel eindigt wanneer je level vijftig hebt voltooid. Er wordt je geen enkele motivatie voorgeschoteld en er is niemand die je hoeft te redden. Je bent ook niemand kwijt en er is geen reden om ergens wraak op te nemen. Het enige wat ik zou kunnen bedenken, is dat Mechanita, wat ik aanneem dat zijn naam is, een afspraakje heeft met de tandartsassistente en daarvoor al te laat is. Daarom reist hij zo snel mogelijk, springend en rennend met z'n bevriesgeweer, door de grote hindernis van zijn vijftig levels tellende wereld om nog enigszins op tijd bij de intergalactische shoarmabar aan te komen.
De (gebrekkige) gameplay
Nu we hebben vastgesteld dat er geen verhaal verteld wordt, kunnen we onze aandacht verleggen naar de gameplay. Deze is gelukkig wel aanwezig, maar hier laat de game, of wellicht de ontwikkelaar, ook echt flinke steken vallen. Zo voelt het springen in de game alsof je niets weegt, maar als je sprong zijn hoogtepunt heeft bereikt, lijkt het alsof je opeens een aambeeld bent. Je dondert met zo'n vaart naar beneden, dat je eigenlijk verwacht een superheldenlanding te maken. Echter, meestal kom je terecht in een paar ijzeren stekels die uit de vloer steken en ga je dood. Mocht je het springen eenmaal doorhebben, zul je merken dat je ook een geweer hebt. Dit is een zogenaamd bevriesgeweer. Hiermee kun je vijanden (hoewel sommige niets kwaads in zin hebben) bevriezen om ze vervolgens als trampoline of platform te gebruiken. Dit is leuk gedaan, maar daar is helaas alles mee gezegd.
De input-registratie is zo slecht dat de schietknop soms niet reageert wanneer je bijvoorbeeld in de lucht hangt na het drukken op de springknop. Of je wilt over een ravijn heen springen en de springknop reageert gewoon niet. Of dit aan de ontwikkelaar of aan de gebruikte engine ligt, durf ik niet te zeggen. Feit is wel dat dit ook bij Popotinho's Adventures het geval was, zij het in mindere mate.
De enige reden waarom ik soms een uur over een level deed (ik heb het over jou, level 37) is omdat de gameplay vaak frustrerend slecht is. In sommige levels sta je twintig tot dertig seconden te wachten op een vliegend of zwevend platform. Dit haalt verschrikkelijk de flow uit de game en de frustratie in je naar boven.
De (je raadt het al) gebrekkige graphics en muziek
Door elk van de vijftig levels, en eigenlijk het hele spel door, hoor je constant hetzelfde deuntje. Ook zie je constant dezelfde achtergrond en zelfs de platforms veranderen niet eens subtiel van kleur. Eentonigheid is troef in deze game. De vijanden zijn ook niet echt vormgegeven met de nodige creativiteit, maar goed, nu je zover in de review bent gekomen zal dat je zeker niet verrassen.
Conclusie:
In twee woorden is Mechanita gebrekkig slecht. Nu zul je denken: wat is gebrekkig slecht? Eigenlijk is dat heel simpel. De game is gewoon slecht, maar zelfs daar zijn gebreken aan. Er is namelijk één ding wat de game goed doet en dat is innovatief gebruik kunnen maken van de vijanden. Daarnaast is deze game ook echt voer voor de Trophy Hunters onder ons. Het enige wat je hoeft te doen is 49 levels voltooien(!) en je hebt de platinum trophy al binnen. Ik kan je deze game dan ook alleen maar aanraden als je een Trophy Hunter bent, anders zou ik deze game erg ver links laten liggen en verder gaan met het zoeken naar de letter P op een Chinees toetsenbord.