Ik zeg wel dat het een TRPG is, maar dat is niet volledig juist. MST is namelijk een roguelite tactics-titel, waarin je na elke game over teruggaat naar het begin met net een beetje meer geld in je zakken om permanente upgrades mee te kopen. Deze komen voornamelijk in de vorm van andere loadouts voor de negen karakters uit de franchise waar je gaandeweg beschikking toe krijgt, al vond ik persoonlijk de start load-outs doorgaans het fijnste, vooral als ik wat leveltjes had gescoord.
Collect-a-thon
Zoals bij de meeste roguelike/lite’s die ik door de jaren heen heb gespeeld, zijn upgrades hetgeen wat voor een groot deel bepaalt hoe je run gaat zijn. De juiste tools om je speelstijl te complementeren, kunnen een wereld van verschil maken, terwijl de verkeerde upgrades een run om zeep kunnen helpen. Gelukkig maakte dit bij deze game doorgaans weinig uit. De poel van upgrades was relatief klein, waardoor ik aan het eind van een run altijd wel een paar dingen had die ik graag wilde. Bovendien kom je al een heel end met de uitrusting en skills waar je al mee begint.
Meer dan je uitrusting, is het namelijk je positie die het verschil maakt in Tactics. Dit klopt voor de meeste TRPG’s, daar het goed benutten van choke points, geen onnodige risico’s nemen en je omgeving gebruiken cruciaal zijn om als winnaar uit de bus te komen. Aan die ervaring heb je in deze echter niets.
Quick shot
Metal Slug Tactics neemt het concept van run and gun gameplay namelijk heel letterlijk en straft spelers die defensief spelen genadeloos af. Wie grote afstanden in een beurt aflegt, wordt beloond met adrenaline en dodge points, welke respectievelijk dienen als valuta voor extra skills en een soort extra eenmalig armor. Het was even moeizaam omschakelen tijdens mijn eerste run, maar eens dat kwartje valt, is het niet moeilijk om niet enkel deze mechanics uit te buiten, maar je drie units ondanks dat zo te plaatsen dat ze elkaar kunnen assisteren tijdens aanvallen met zogenaamde synchronization attacks. Sterker nog: al bij de tweede run haalde ik zo het eind van de game, met amper drie uur speeltijd op de teller.
Ik weet dat ik hierna de game nog minimaal vier keer dien te voltooien voor een extra boss fight en het ware eind, maar daar had ik echt helemaal geen trek in na mijn vijfde run, toen de levels reeds in herhaling begonnen te vallen. Ontwikkelaar Leikir Studio claimt dat de game meer dan honderd levels heeft, en dat geloof ik best, maar wanneer je die verdeelt over vier gebieden, is de variatie niet zo groot als dat het klinkt. Bovendien is het verhaal zo flinterdun dat dit einde ook geen noemenswaardig verschil zou maken op mijn score. Meer dan dat was ik echter gewoon verveeld. Zoals gezegd heb je een relatief kleine groep upgrades, waardoor de willekeur voor weinig variatie zorgt, maar daar had ik nog mee kunnen leven. De waardeloze technische performance niet. Aan de start van de vijand zijn beurt moet die soms ellenlang denken voor die begint, het langste wat ik getimed heb is 81 seconden, waardoor enige adrenaline die bij mij werd vrijgegeven alweer afgebroken was eens ik eindelijk mocht spelen. En hoewel de pixelart prachtig oogt en de beats bangend zijn, kan ik me niet voorstellen dat die mijn PS5 zo zwaar belasten dat dit in welke capaciteit dan ook acceptabel is.
Conclusie
Metal Slug Tactics doet iets heel anders met het TRPG-genre dan gebruikelijk, maar dat is in dit geval niet iets goeds. Meer dan honderd levels klinkt indrukwekkend, maar door de aard van de roguelite betekent dit ook dat ze niet heel bijzonder kunnen zijn. Wie weet immers waar de speler mee uitgerust is als ze dat level tegenkomen? Mijn tactics itch wordt daardoor niet gekrabd, terwijl de Metal Slug rush ook gaat liggen als de game weer eens ellenlang blijft denken. Het gevolg is niet enkel vlees noch vis, maar ruikt ook een beetje vreemd.
