Ik had het vermoeden al langer, maar nu is het dan toch officieel: ik heb een zwak voor monster verzamelaars. Nexomon: Extinction kreeg vorig jaar een 81 van me, maar door de grind die erbij kwam had ik me voorgenomen om de serie erna te laten voor wat het was. Maar toen het origineel voor de PlayStation 5 voorbijkwam op de releaselijst begon het toch wel enorm te jeuken!
Ik ben blij dat ik besloot te krabben, want Nexomon lijkt op heel veel fronten niet op Extinction. Zowel op positieve als op negatieve wijze. Zo is die grind waar ik het zojuist nog over had nergens te bekennen. Sterker nog: Nexomon levelen absurd snel. Niet dat dat overigens heel veel uitmaakt, want mijn ervaring was dat ik zelfs met Nexomon van twintig levels lager een gevecht kon winnen als de situatie net goed uitpakte. In games als Pokémon zou dat ondenkbaar zijn!
Dé gigant
De vergelijking met Game Freaks serie is er een waar je bij dit genre gewoonweg niet omheen kan. Pokémon zet al decennia de toon en heeft zolang de tijd gehad om diens formule te verfijnen. Als je de series naast elkaar legt is er dan ook totaal geen sprake van competitie. Maar eerlijk gezegd? Dat hoeft ook niet. Pokémon-games zijn full retail titels waar je tegenwoordig met de Expansion Pass erbij een klein fortuin voor moet betalen. Nexomon kost € 9,99. Het is geen kwestie van appels met peren vergelijken, maar ook het ene appelras is het andere niet. Vergelijkingen zal ik dan ook zoveel mogelijk vermijden, behalve op de plekken waar budget geen groot verschil zou mogen maken. Bij de designs bijvoorbeeld.
De wezens van Nexomon mogen dan wel talrijk zijn en haarscherp op je scherm verschijnen op PlayStation 5, maar slechts weinige van de 310 zijn memorabel te noemen. Zelfs mijn eigen team, waar ik twintig uur mee heb doorgebracht, kan ik nu (twee dagen na het zien van de credits) al grotendeels niet meer bij naam noemen. Wonderbaarlijk genoeg kan dat niet worden doorgetrokken naar de rest van het spel, dat me nog wel even bij zal blijven.
Een gevoel
De reden hiervoor is moeilijk onder woorden te brengen. Het is meer een gevoel dan een concreet iets. En dat terwijl het spel genoeg ruimte voor verbetering heeft. Niet enkel op het gebied van monsters, maar ook op het gebied van verhaal, dat het niveau zaterdagochtend cartoon niet weet te ontstijgen met een bijna komisch typerende slechterik. Het gevechtssysteem is niet veel beter, daar het net als Extinction een stamina-opzet gebruikt die gedeeld wordt tussen moves. Je sterkste aanval spammen is daardoor niet altijd de beste optie, maar echt complex zal het er niet door worden. Laat dat nou juist diens kracht zijn!
Objectief bekeken is Nexomon een aardige Pokémon-kloon. Niets meer en niets minder. Desondanks keek ik er dagelijks naar uit om met de game verder te gaan, zelfs als triple A-titels die pas over weken in de winkel liggen lonkend naar me kijken. Dit omdat VEWO Interactive in iets geslaagd is wat Game Freak al sinds 2002 niet meer is gelukt: het heeft de magie van de oude Pokémon games weten te vangen, iets wat ik niet meer écht gevoeld heb na de derde generatie. Niet door steeds meer toe te voegen, maar door alles weg te nemen wat wegneemt van de kern: monsters verzamelen en trainen.
Toen we deze review begonnen, zei ik dat de eerste Nexomon zowel positief als negatief afwijkt van diens opvolger, maar tot nu toe hebben we het met name over het eerste gehad. Gelukkig is de tweede lijst vrij kort: het spel is een stuk slechter gebalanceerd dan diens opvolger. Statuseffecten zijn ontzettend overpowered en als jij een mon wisselt telt het als een beurt, terwijl vijanden bij het wisselen van een mon een potshot toe krijgen. Maar je wordt zo snel sterker dat dat op den duur nog maar nauwelijks uitmaakt.
Conclusie
Een cijfer aan Nexomon hangen is nog bijzonder lastig gebleken. Want hoewel het me meenam naar vroeger en de magie wist te vangen die Pokémon voor mij allang kwijt is, kan ik objectief niet ontkennen dat het spel de nodige tekortkomingen heeft die de 90 die ik het graag zou willen geven naar onder trekken. Zo is de balans soms ver te zoeken, is het verhaal erg kinderachtig en zijn de monsters nogal generiek. Maar God, wat heb ik een lol gehad.