Zo nu en dan zijn games ontzettend uniek en stijlvol. Kijk bijvoorbeeld eens naar Patapon of Killer 7. Aan die laatste heb ik ontzettend veel plezier beleefd in het tijdperk van de Gamecube. De prachtige tekenstijl en het ziekelijke verhaal er omheen zorgden voor een stijl die voor mij nagenoeg perfect was. De ontwikkelaar van deze game, Suda 51, kwam enkele jaren later met een nieuwe aankondiging, namelijk No More Heroes. Bij het zien van de eerste trailer wist ik het gelijk: deze game moet ik hebben. Zo’n anderhalf jaar na dato is deze game dan eindelijk uitgekomen en het was het wachten dubbel en dwars waard.
Gewapend met een, via Ebay verkregen, Beam Katana loopt hoofdrolspeler Travis Touchdown al gauw Helter Skelter tegen het lijf. De daarop volgende confrontatie heeft een dodelijke afloop voor meneer Skelter, waardoor Travis opeens nummer elf staat op de ranglijst van huurmoordenaars in de Verenigde Staten. Op dat moment verschijnt Silvia Christel, een met een Frans accent sprekende dame. Zij moedigt Travis aan om zich op te werken tot nummer één huurmoordenaar. Travis valt als een blok voor haar en besluit deze uitnodiging met open armen te ontvangen om zo de tien moordenaars boven hem te verslaan. Let the game begin.
Wat mij het eerst opviel toen ik de eerste trailer zag, was de soundtrack die er bij hoorde. Deze vond ik zo ontzettend tof, dat het dagen in mijn hoofd bleef zitten. Bij het spelen van deze game werd ik dan ook zeer gelukkig toen de soundtrack weer ten gehore werd gebracht. Deze soundtrack is in één woord geweldig. Gelukkig blijft het niet bij één goede soundtrack, want ieder ander geluid in de game is zeer pakkend. Zoals de ouderwetse gamedeuntjes wanneer je iets unlocked, of wanneer je op de ranking stijgt. Daarnaast is de voice-acting ook ontzettend goed en zorgt ervoor dat ieder personage op zijn of haar manier erg cool is. Wat ook opvalt zijn de geluidseffecten die gebruikt worden bij de game. Zo klinkt het vechten met het lichtzwaard erg gaaf en horen we geluiden terug die we kennen uit Killer 7. Alles bij elkaar is dit dus erg stijlvol.
Dat geldt ook voor de beeldkwaliteit van de game. Alles oogt een beetje rauw en op sommige punten zelfs kaal, maar dat maakt de game juist zo uniek. Het gebruik van vele schaduweffecten en de toffe aankleding van de verschillende missies ademen een ontzettend gave sfeer uit. Net als bij het geluid worden er bij het beeld ook ouderwetse trucjes uit de kast gehaald. Zo zijn sommige iconen geheel opgebouwd uit grote pixels. Een erg aparte en nogmaals unieke combinatie. De verschillende personages uit de game zien er geweldig uit. Alle huurmoordenaars hebben, net als Travis, een eigenaardig karakter en hun uiterlijk past daar goed bij. Zo lijkt Destroyman op een overdreven stripheld en is Travis een typische, aan games verslaafde, Amerikaan. De personages zien er niet alleen tof uit, maar dragen ook een bepaalde humor met zich mee. Travis is namelijk een heel bijdehand mannetje die het liefst een keer van bil zou willen gaan met Silvia. Dit komt tussen de missies door goed tot uiting in de verschillende cutscènes.
Het hoofddoel in deze game is het vermoorden van de tien huurmoordenaars boven je op de ranglijst. Dit is natuurlijk niet alles wat er te doen is, want je kunt op je motor heel Santa Destroy verkennen en verschillende side-missies doen. Sterker nog, deze missies, die bestaan uit het vermoorden van bepaalde targets, vrije gevechten en bijbaantjes als tanken, kokosnoten verzamelen en mijnenvegen, zijn nodig om de entreekaartjes van jouw volgende ranglijstgevecht te financieren. Deze missies zijn minder leuk dan de missies voor de ranglijst, maar zorgen wel voor een wat langere speelduur.
Helaas is het vrij rondcruisen in Santa Destroy niet zoals ik gehoopt had. Ik had namelijk op een GTA-achtige stad gehoopt, maar daar komt Santa Destroy niet bij in de buurt. De stad is namelijk behoorlijk saai en alles behalve levendig. Er lopen weinig mensen rond en er is ook weinig te beleven. Je kunt nieuwe wapens, kleding en videos kopen en zijn er verschillende jobcenters en een sportschool . Ook is er een bank waar je de betaling voor je volgende battle kunt doen en een motel waar je zelf woont. In dit motel zijn ook nog verschillende dingen te doen, zoals worstelmoves leren door videos te kijken. Alles is dus een beetje beperkt in het stadje en van interactie met andere mensen in de stad is helemaal geen sprake. Dit klinkt negatief, maar toch valt het bijna in het niet met de eerder genoemde positieve punten, want de missies in de game en de gevechten zijn eigenlijk alles wat je als gamer wilt hebben.
De gevechten vinden vooral plaats in de ranglijstmissies en in de sidequests om geld te verdienen. Natuurlijk gebruik je voor deze gevechten vooral jouw Beam Katana, maar er is meer. Suda 51 lijkt namelijk een enorme worstelfan te zijn. Na worstelaar Mask the Smith in Killer 7 leert ook Travis Touchdown in No More Heroes een arsenaal aan worstelmoves. De combinatie worstelen en zwaardvechten is een dodelijke en je wordt er niet eens moe van. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Red Steel, is het vechten met de Katana niet geheel via de bewegingsgevoeligheid van de Wii Remote. Grotendeels is het indrukken van de A-knop het slaan met de Katana en dient de B-knop voor de worstelmoves. Door dit af te wisselen heb je een tegenstander zo een kopje kleiner, maar deze gaan pas echt dood door een finishing move. Die voer je uit door op het juiste moment de Wii Remote in de gevraagde richting te zwaaien. Wanneer je iemand vastpakt verschijnt er ook zo’n dergelijk commando, waardoor je een speciale worstelgreep kunt uitvoeren. Deze manier van besturing werkt geweldig! Ook dient het zwaard zo nu en dan opgeladen te worden. Hiervoor moet er flink geschud worden met de Wii Remote.
‘Where is the Blood?’ was één van de zinnetjes die je bij Killer 7 vaak zag, wanneer je een tegenstander niet via zijn zwakke plek afmaakte. Deze zin gaat bij No More Heroes ook op, want helaas hebben ze er voor gekozen om het bloed te verwijderen uit de Europese versie. Dit bloed is vervangen door een soort van zwarte blokjes, die verschijnen wanneer je een tegenstander afmaakt. Dit ziet er wel stijlvol uit, maar we hadden allen denk ik liever bloed gezien. Wat er nog meer verschijnt na het afmaken van een vijand, is een gokspelletje. Heb je driemaal hetzelfde symbool naast elkaar, kun je voor korte tijd een speciale kracht krijgen. Een waardige toevoeging aan het sublieme vechtsysteem.
Als laatste wil ik nog even vermelden dat het technische aspect van deze game niet helemaal rozengeur en maneschijn is, want er zijn wat kleine kanttekeningen. Zo lijkt het rijden op de motor wat onnatuurlijk en gebeurt het vaak dat palmbomen ineens opdoemen uit het niets en dan mensen soms gewoon verdwijnen. De reactie van de motor bij het in aanraking komen met verschillende objecten, komt ook wat onrealistisch en stroef over.
Conclusie
Stijlvol, uniek, gewelddadig, komisch en een goed vechtsysteem zijn de steekwoorden waarmee ik No More Heroes wil omschrijven. De personages in de game hebben een geweldige karakter, waardoor ik Travis Touchdown misschien wel één van de tofste spelpersonages van de laatste jaren vind. De enkele kleine minpunten vallen eigenlijk in het niet bij de grote pluspunten. Hierdoor moet je je als Hardcore gamer dan ook niet laten afschrikken. No More Heroes is één van de beste, meest stijlvolle games van 2008 tot nu toe, ondanks het feit dat het free roaming-gevoel niet helemaal uit de verf komt. Travis is nu nummer één huurmoordenaar in de Verenigde Staten, hopelijk gaat hij snel voor de wereldtitel.