One Piece: Odyssey

Als het aankomt op Japanse media, zijn er weinig franchises die ik hoger in het vaandel heb staan dan One Piece. Dit ondanks het feit dat de anime in recente jaren serieus last heeft van pacing-problemen en de videogames nooit veel beter zijn geworden dan ‘’wel aardig’’. Na ervan geproefd te hebben op gamescom afgelopen jaar, had ik goede hoop dat Odyssey het tij zou kunnen keren. Vandaag ontdekken we samen of dat ook zo is.

In Odyssey is het avontuur van de Straw Hats iets anders gelopen dan het verhaal wat wij kennen. Ergens na Dressrosa heeft de crew Law en de samoerai van Wano gedumpt en is het uitgekomen bij een mysterieus eiland dat omringd wordt door een uiterst onnatuurlijke storm. Luffy, zijnde Luffy, vreest het onbekende niet en wil niets liever dan het eiland verkennen. Nami kan hem niet tijdig stoppen, want voor ze het überhaupt kan proberen, worden ze meegesleurd in het weerfenomeen en ontwaken jullie op deze drijvende rots.

Dit oogt bekend

Toen ik Odyssey afgelopen jaar mocht proberen, stelde ik dat de scéne die ik had verkend zich vermoedelijk later in de game zou afspelen. Dit op basis van het feit dat de crew al grotendeels bij elkaar was, rond level veertig was en de meeste skills die we uit de anime kenden al tot hun beschikking hadden. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik deze exacte omstandigheden na een half uur spelen alweer terugzag.

Omdat de Straw Hats op dit moment in hun avontuur al dermate krachtig zijn, dat er nog maar weinig is wat ze een serieuze uitdaging zou kunnen bieden, heeft men geopperd om een klassieke trope boven te halen die we kennen uit onder andere Metroid. We mogen even proeven van de volledige kracht die we tot onze beschikking zouden kunnen hebben, maar raken die daarna door omstandigheden kwijt. De rest van de game zijn we bezig om deze terug te halen.

Foutje moet kunnen

De manier waarop zich dit in Odyssey afspeelt, is in de wereld van Memoria. Hierin beleeft de crew cruciale momenten van hun reis opnieuw, waarna ze een deel van hun kracht terugkrijgen. Specifiek kunnen fans van de serie uitkijken naar, obvious spoilers are obvious, Alabasta, Water Seven / Enies Lobby, Marineford en Dressrosa. Dit doen ze echter niet al mediterend. In plaats daarvan moeten ze Memory Cubes verzamelen, welke worden bewaakt door een viertal colossi die dit eiland hun thuis noemen. Dit leren ze van verkenner Adio, wiens overduidelijke onderliggende motieven de rode draad vormen van jouw avontuur in de echte wereld.

Dit avontuur zou logischerwijs de kern van dit spel moeten zijn. Immers zal niemand benieuwd zijn naar hoe de avonturen in Memoria af zullen lopen. Maar het duurt dik vijfentwintig uur voor het verhaal daar van de grond komt, terwijl de game je in geheel iets meer dan dertig uur van je leven zal kosten. Voor dit punt zijn jouw escapades op dit eiland weinig meer dan een manier om de verschillende herinneringen aan elkaar te knopen. Dit is spijtig, want in alle eerlijkheid vond ik dit segment van de game niet zo sterk. Odyssey verkoopt het veelbelovend door te stellen dat herinneringen wazig zijn en dat dingen daarom niet exact zullen lopen zoals je gewend bent. Maar zelfs de grote afwijkingen aan hoe het verhaal zich ontwikkelt, hebben feitelijk geen noemenswaardige impact op hoe het eindigt. Sommige zullen dit prima vinden en verwelkomen een kans om lekker nostalgisch te worden, maar persoonlijk heb ik dit nu wel vaak genoeg gezien in verschillende media. Daarnaast werd met name Alabasta erg langdradig door allerlei opvulling om de spelduur te rekken en een frustrerende hoeveelheid backtracking. Maar wie geen genoeg kan krijgen van deze locaties, zal zich ongetwijfeld helemaal op zijn plek voelen in deze wereld. De nieuwe karakters en vijanden stralen echt die typische One Piece-sfeer uit en doordat de voice actors weer hun gebruikelijke rollen vertolken en de art trouw blijft aan het bronmateriaal, voelt het alsof deze game zo een filler arc van de anime had kunnen zijn. Daarmee bedoel ik te zeggen dat het niet zo goed is als het echte werk, maar desondanks vermakelijk blijft.

Random runaways

Wat het niveau van de game verder opkrikt, is de combat. Ogenschijnlijk oppert ILCA voor een vrij standaard turn-based JRPG-formule, maar er zijn genoeg leuke twists om het boeiend te houden. Zo kun je bijvoorbeeld zien welke vijand je als volgende gaat aanvallen en kun je proberen om die uit te schakelen om jezelf zo een extra beurt te scoren. Hierbij is het tegelijkertijd belangrijk om niet te snel naar skills te grijpen, daar deze TP (technique points) kosten, welke je verdient door reguliere aanvallen te doen. Iedere beurt gum-gum roepen zit er daarom niet in.

De echte sterren van deze show zijn echter de groepen en Dramatic Scenes. Groepen doen denken aan saga’s als Alabasta en Dressrosa, waar de crewleden ieder hun eigen vijand bevechten. Odyssey doet iets soortgelijks, maar dan wel op hetzelfde slagveld, waarbij je met skills een andere groep kunt assisteren of punten kunt gebruiken om van groep te wisselen. Hierdoor kun je jezelf positioneren om het juiste karakter een aanval te laten tanken of een beurt te stelen. Ook is het niet zelden een cruciaal middel om de Dramatic Scenes tot een goed eind te brengen.

Dramatic Scenes zijn moeilijkere versies van de standaard overworld encounters. Je krijgt bijvoorbeeld de opdracht een specifieke vijand binnen één beurt uit te schakelen, als Sanji een van de dames te beschermen of vecht een race tegen de klok. Het niet voltooien van een Dramatic Scene heeft geen nadelige gevolgen, maar ze tot een goed einde brengen levert absurde hoeveelheden ervaring op. Maar dan ook werkelijk absurd. Ik heb gezien dat een gevecht dat mij 3150 XP opleverde na toepassing van meerdere bonussen 200K passeerde, waardoor mijn hele crew vijf levels steeg. Een tip die ik iedereen wil meegeven, is dan ook om een gevecht direct te verlaten als die niet begint met een Dramatic Scene. Je verdient dan alsnog genoeg XP dat ik fluitend door elk gevecht heen ging, al moet ik daarbij wel de kanttekening plaatsen dat ik de nodige tijd gespendeerd heb met het verzamelen van collectibles en het voltooien van sidequests, waardoor je misschien iets zwakker uitkomt als je dit niet doet en ook allicht wel onder de eerdergenoemde dertig uur blijft.

Conclusie:

Als ILCA groots had ingezet op het nieuwe eiland, dan wel gewaagde keuzes had durven maken in Memoria, had One Piece: Odyssey een geweldige JRPG kunnen zijn. Ondanks de lage moeilijkheidsgraad is de combat boeiend genoeg en de game ademt bovendien One Piece uit elke porie. Men is echter zo ontzettend in de safe zone gebleven dat Memoria het gros van de game vult en weinig nieuws doet met het bronmateriaal, zelfs met de perfecte opzet om eens gek te doen. Dit maakt de game niet slecht, maar ook niet iets wat je echt gespeeld moet hebben, zelfs als fan van de serie.