Paper Mario: The Origami King

Geen lang en episch verhaal wat klein begint en groots eindigt. Geen meereizende party die bestaat uit verschillende rollen. Geen wapenuitrustingen, herbergen en dorpjes vol met kleine opdrachten. Nee, in deze Paper Mario krijg je zelfs geen ervaringspunten voor verslagen vijanden. Je personages groeien niet en krijgen zelden nieuwe vaardigheden. In niks is deze game een RPG. Zo, met dat punt uit de weg kunnen we het hebben over wat Paper Mario and the Origami King wel is.

In Paper Mario speel je met onze rood gemutste vriend, die amper nog tijd heeft om leidingen te ontstoppen. Samen met zijn broer, die loodgieter met de groene muts, is hij op weg naar het kasteel van prinses Peach om daar het Origami Festival mee te maken. Het olijke duo wordt al snel geconfronteerd met een opgevouwen prinses en de grote vijand: Olly, de Origamikoning. Zelfs Bowser lijkt geen schijn van kans te maken bij deze meester van de vouwkunst. Niet kort daarna staat het volledige kasteel op een totaal andere plek en is deze omwikkeld door vijf linten, elk verankerd in een ander deel van de wereld. Het zusje van koning Olly: Olivia wil niks liever dan jou helpen om de kwade plannen van haar broer te dwarsbomen.

Ingewikkeld?

Elk van de vijf linten moet ontrafeld worden door deze op het eindpunt los te maken. De structuur hiervoor is vijfmaal hetzelfde: je doorloopt enkele gebieden en gebeurtenissen, voltooit een puzzeltempel met een elementaire vijand en vervolgt je pad naar de grande finale van elk  hoofdstuk met daar een baasgevecht tegen een kantoorartikel. Deze verslagen? Dan kan je met je magisch uitgevouwen handen het ankerpunt losrammen. Dit klinkt een stuk eentoniger dan het is, want onwikkelaar Intelligent Systems heeft er echt alles aan gedaan om elk van de vijf tochten bizar en onvoorspelbaar te maken. Dit is enorm goed gelukt en aangezien andere recensies voor mij wat magie hebben weggemaaid uit het begin van de game, houd ik hier stijf mijn mond over.

Vanaf het moment dat je de game opstart, word je begroet met een sterke themesong. Vanaf de eerste seconde is hiermee duidelijk dat dit geen doorsnee Mario-avontuur gaat worden. De toon wordt letterlijk gezet en plaveit ook de muzikale weg die je de komende vijfentwintig uur zult bewandelen. Elk gebied kent zijn eigen unieke sound en variaties op terugkerende thema’s. Niet alleen de muziek zit beter in elkaar dan je bij een game als deze mag verwachten; ook de geluidseffecten zijn van goede kwaliteit. Met veel plezier heb ik mijn headset tijdens het spelen gedragen. Een voorbeeld en persoonlijk hoogtepunt ontdek je als je het gevechtslaboratorium in de hub Toadtown binnenstapt. Het is niet het koddige uiterlijk maar de jaren ‘80 actiefilm-muziek die de sfeer daar bepaalt.

Naast de muziek is er ook veel schrijfwerk verricht om deze wereld meer charme en aantrekkingskracht te geven. Of je de game nu in het Engels) of in het Nederlands speelt, de woordgrappen zijn en blijven van hoog niveau. Het is knap dat de game geen letterlijke vertaling van de Engelse grappen biedt maar op zoek gaat naar een Nederlandse grap bij de gegeven context. Een kampvuur dat een burn-out benoemt, kan in beide talen, maar een tot aan zijn tanden opgevouwen Bowser kan echt alleen in Nederland en België vertellen dat hij op zijn tandvlees loopt.
Nadeel van al het schrijfwerk is dat de speler met regelmaat verplicht wordt om alles door te lezen. Teksten zijn niet echt over te slaan en dit is met name hinderlijk tijdens het openingsuur van deze game. De tutorials gaan er haast van uit dat de gemiddelde speler nog nooit een spel als dit heeft aangeraakt en leggen elk aspect van de game minutieus uit. Dit was niet nodig en had makkelijk vervangen kunnen worden door de optie om deze teksten te kunnen skippen of, beter nog, volledig over te slaan.

Onnodig

Als we het dan toch hebben over ‘overslaan’ kom ik bij een groot irritatiepunt wat ik meermalen had tijdens het spelen van deze game: de gevechten. Ze zijn eentonig, brengen niks en hinderen de voortgang van het spel. DIt is natuurlijk behoorlijk vervelend als een groot deel van het spel draait om de gevechten. Met enige moeite kan je wel wat vijanden ontlopen maar het merendeel van de tijd wandel je wel van strijdveld naar strijdveld. Hierbij bestaat een strijdveld uit een cirkel verdeeld in ringen en segmenten waarbij je de vijanden door te draaien en te schuiven zo moet positioneren dat ze geplet kunnen worden onder je schoenen of hamer. Dit is in de eerste gebieden nog best leuk maar begon mij al snel tegen te staan. Helemaal omdat de enige beloning voor een goede oplossing een aantal muntjes was, waar je er voor het merendeel van het spel al snel genoeg van hebt.
Er is één uitzondering op bovenstaande: de baasgevechten. Waar het puzzelelement bij de gewone gevechten zich te erg laat opdringen, komt deze in de baasgevechten wel uit de verf. Hier dien je door het draaien en te schuiven een weg te banen voor jezelf om de baas in het middelpunt van de cirkel op zijn zwakke plekken te raken. Niet alleen het uitzoeken hoe je deze weg creëert geeft uitdaging, ook het ontdekken van wat precies de zwakke plek is en hoe je deze raakt is een fijne puzzel.

Nergens wordt de game heel moeilijk. De hiervoor genoemde eindbazen verraden hun strategie en zwakke plekken als je jouw weg langs de enveloppen op het speelveld laat leiden. Een schuifpuzzel kan met een kleine bijdrage vanuit je muntenzak worden opgelost en na enkele malen falen worden elementen in latere puzzels ongevraagd aangeduid met een andere kleur. Het is iedere speler gegund om het einde te halen. Dit wordt ook nog eens onderstreept door Olivia die de speler constant in kan schakelen voor adviezen met betrekking tot de te kiezen richting. Deze constante progressie komt het spel ten goede. Het is geen spel om urenlang in vast te zitten maar juist een game die jou in sneltreinvaart aan een heel stel absurde zaken wil voorstellen. Tenzij je er zelf voor kiest te vertragen om alle verzamelbare Toads te vinden die op zeer creatieve wijze verstopt zijn in de wereld.

Conclusie

De game mag zich wat mij betreft geen RPG noemen, maar komt dichter in de buurt van een action adventure.  Je wandelt van verhaaltje naar verhaaltje en komt in de meest bizarre settingen terecht. Dit is het doel en  het hoogtepunt van Paper Mario and The Origami King. Onderstreept door een speelse vertaling en prachtige muziek. Het is jammer dat de game zo rust op gevechtsmechanieken die mij niet wisten te bekoren.