Ik heb een zwak voor games die de vierde muur doorbreken en de karakters die het doen. Een zwak voor games als Hyperdimension Neptunia, Deadpool en Disgaea, die bol staan van de verwijzingen, referenties en easter eggs. Na het zien van de eerste trailer van Rad Rodgers, een game over een kind dat vast komt te zitten in een game, was ik dan ook direct geïntrigeerd. Een kans om het spel bij diens consolerelease te recenseren, kon ik daarom niet aan me voorbij laten gaan.
Dat je als Rad Rodgers in een game zit, daar mag geen twijfel over bestaan. Al in de eerste paar seconden van het spel zien we hoe het ventje van een jaar of tien in zijn TV wordt gezogen na een vreemd defect van zijn Nintendo Entertainment System-achtige gameconsole. Een console die overigens ook ín de virtuele wereld leeft en aan zijn zijde zit wanneer hij ontwaakt. Dit is echter geen schattig verhaal á la Toy Story, waarin geliefd speelgoed tot leven komt.
Vroegâh
Dusty, zoals de console liefkozend genoemd wordt, is een verdomd grofgebekte stuk plastic dat een verantwoordelijke ouder nog niet in hetzelfde huis als diens kroost zou willen hebben. Een perfect maatje voor een onstuimige jongen dus! En dat beeld wordt nog maar eens bevestigd wanneer Dusty Rodgers uitrust met een typisch game-geweer, waarmee hij de strijd aangaat met de kwaadaardige wezentjes die dit virtuele bos domineren.
Wat hierop volgt is een actie-platformer zoals die populair waren in de jaren negentig. Games zoals Contra en Commander Keen, waarin platformen gecombineerd werd met het rondsproeien van kogels. Maar dat is niet het enige aspect van de game waarvoor mosterd werd gehaald die ver over datum is. Ook de moeilijkheidsgraad en de manier waarop de game is vormgegeven doen denken aan de spellen van ruim twintig jaar geleden.
Rad Rodgers is desondanks op de reguliere moeilijkheidsgraad geen onmogelijk spel om uit te spelen. Sterker nog: het is prima te doen. Om het einde te bereiken moet je echter wel vallen en opstaan. Wie onbedachtzaam te werk gaat zal spoedig genoeg ten prooi vallen aan de wezens die dit woud bewonen of, en dat is waarschijnlijker, aan de vallen die er geplaatst zijn. Een slim speler neemt dus zijn tijd om het level rustig te verkennen.
I get it!
Om het verkennen van een stage aantrekkelijker te maken, is het nodig dat ze geheimen herbergen die je kunt vinden. En ook wat dat betreft slaat Rad Rodgers de spijker op zijn kop. Elk level zit propvol geheime gebieden om te ontdekken, welke je nodig hebt om die sweet sweet stats aan het einde van het level op te krikken. Toch betrapte ik mezelf er al snel op er geen aandacht meer aan te besteden, hetgeen voor een groot deel te wijten is aan het leveldesign.
Rad Rodgers: World One grijpt voor zijn vormgeving wederom terug naar de jaren negentig en vult deze eerste wereld in de fictieve game ín deze game met tien stages met hetzelfde thema. In dit geval is dat het eerdergenoemde woud. Zo rond de vijfde stage begint het eentonige design je echter al de keel uit te hangen.
Super Mario en andere platformers uit de negentiger jaren hadden ook een thema in diens werelden, maar varieerden hier genoeg mee om het interessant te houden. Rad Rodgers slaagt hier niet in. Zo nu en dan krijg je een vulkaan in de achtergrond of een snelle stroming die je moet bevaren, maar over het algemeen zijn het bloemen, bomen, doornen en stenen die de klok slaan. Levels duren meestal pakweg een half uur, wat betekent dat je ongeveer vijf uur bezig bent met het uitspelen van de game als je er in een redelijk tempo doorheen kunt komen. Maar na een uur of drie heb je toch wel een punt bereikt dat het eentonige kleurenpalet en dezelfde vijanden helemaal beu bent. En dat is dan pas slechts het topje van de ijsberg.
Als we de aankleding van World One even achterwege laten, en puur kijken naar hoe de levels zelf zijn vormgegeven, dan is het namelijk ook niet bepaald bijzonder. Levels duren een half uur, omdat je vaak enorme omwegen moet maken om te komen waar je moet zijn. Hetgeen je op deze paden tegenkomt is echter in de meeste gevallen niet bijster bijzonder, waardoor het meer voelt als vulling dan als een interessant obstakel dat je moet overwinnen. Met name de pixel portals, kleine labyrinten waar Dusty in zijn eentje doorheen moet, beginnen al heel erg snel te vervelen. Het is allemaal niet rampzalig slecht voor de maatstaven van een kleine downloadtitel, maar het weet het niveau mediocré niet te ontstijgen.
!&Y@#%@&@
De spreekwoordelijke nagel in de doodskist ga je natuurlijk niet vastgeslagen krijgen met mediocré. Tuurlijk, het zal de verkoopcijfers geen goed doen, maar het zal er ook geen al te grote impact op hebben. Toch staat de Rad Rodgers-serie wat mij betreft met een been in het graf. En dat heeft alles te maken met de humor die mij in eerste instantie naar de game toe trok.
De grappen en grollen in RR:WO kunnen grofweg in twee categorieën worden verdeeld: referenties en onderbroekenlol. De referenties spreken eigenlijk vrij voor zich en geven een paar leuke knipogen naar bekende game-series, om ze vervolgens maar te herhalen en herhalen, waardoor de lol er snel vanaf is. Maar dat is slechts het kleinste vergrijp.
Het overgrote deel van de game is gevuld met humor die nog het meeste doet denken aan een slap aftreksel van karakters als Conker en Duke Nukem; karakters die cool waren omdat ze de grenzen wisten te verleggen met scherpe, gewaagde one-liners die met de juiste timing werden gebracht. Rad Rodgers steekt de draak met buttplugs, mensenhandel en zelfbevrediging, puur en alleen om het erin te hebben. Er is geen context of setup met een punchline, maar enkel grappen die vertrouwen op shock value om te slagen. En dat is gewoon triest. Niet enkel mist elk van deze grappen het doel compleet, maar het voelt alsof de dialogen geschreven zijn door een stel veertigers met een midlife crisis, die hopen zich op deze manier nog een beetje vast te kunnen houden aan hun rebelse jaren. Ironisch genoeg is de gecensureerde versie van het spel(die maar de helft censureert), die wordt afgeraden in het hoofdmenu, hierdoor de betere ervaring.
Conclusie
Rad Rodgers is op zijn best wanneer je het op de kindvriendelijke stand zet, de moeilijkheidsgraad naar onderen gooit en er in rap tempo doorheen blaast. Wie namelijk te lang blijft hangen in de actie-platformer, ziet al snel dat de game heel wat problemen onder het oppervlak heeft. Het leveldesign is zowel qua opzet als vormgeving mediocré, waardoor het moeten herspelen ervan vanwege een game over meer als een straf voelt dan als entertainment. En luisteren naar de absurd slechte pogingen tot humor is daarbij een marteling op zich.