Een preview of review is subjectief door de aard van het artikel. Natuurlijk valt er weinig te discussiëren over technische problemen of lengte, maar vrijwel al het andere wat een game een game maakt, is niet objectief te beoordelen. Daar werd ik maar weer eens aan herinnerd toen ik mijn preview van Rollerdrome publiceerde. Ik werd niet bijzonder warm of koud van het spel, maar veel van mijn concullega’s staken de loftrompet af in hun artikelen. Ik hoopte daarom echt dat de game nog voor mij zou klikken in de volledige versie.
Wanneer ik dit artikel schrijf, heb ik de volledige game getrotseerd. Elf missies van de campaign zijn voltooid en geremixte versies van die levels heb ik ook doorgespeeld nadat de credits over mijn scherm rolden. In totaal heb ik net geen tien uur in de game zitten. Maar nee, die omslag is nooit gekomen.
Recap
Rollerdrome brengt ons naar de nabije toekomst van 2030, waarin sport een stuk gewelddadiger is geworden dan nu het geval is. Rollerskaten is gecombineerd met pistolen om Rollerdrome te creëren en in de schoentjes met wieltjes ben jij Kara Hassan, een deelnemer aan het toernooi. Jouw doel is om in arena’s rond te rijden terwijl je zogenaamde House Players over de klif jaagt. Zij willen, uiteraard, hetzelfde met jou doen.
Op papier is het concept simpel genoeg te begrijpen. Een tikkeltje simplistisch zelfs. De mechanics geven het echter meer dan voldoende diepgang. Kara krijgt gedurende haar avontuur toegang tot vier wapens (pistolen, shotgun, granaten en laser), welke ieder op een andere manier hanteren. Dit maakt ze beter of juist slechter geschikt voor specifieke situaties en speelstijlen. Wat ze echter allen overeenkomen, is dat ze een heel beperkte hoeveelheid ammunitie hebben, die moet worden bijgevuld door stunts uit te halen terwijl je onder vuur wordt genomen.
Chaos
Vijanden verrot schieten terwijl je ollie’s in de lucht doet of grind op een rail is niet bepaald makkelijk en dus heb je een slow-motion beschikbaar, die in het geval van de pistolen en shotgun gecombineerd wordt met een auto-lock. Deze slo-mo heeft een cooldown, dus het eindeloos spammen is geen optie, maar in de praktijk vuurde ik zelden een kogel af die niet in de Matrix had kunnen zitten.
Eens je je deze mechanics allemaal eigen hebt gemaakt, kom je idealiter in een flow terecht waarin je over de arena’s vliegt terwijl je stunts aan elkaar rijgt en tussendoor de tijd vertraagt om heet lood in vlezige lijven te parkeren. Ondertussen let je op het vuur van de vijanden, dat je met precieze timing probeert te ontwijken om meer gratis kogels te verdienen. Het enige wat dan nog resteert is snel zat reageren op al deze verschillende factoren.
In die flow kwam ik persoonlijk maar zelden. Voor mijn gevoel is de game net een tikkeltje te chaotisch om er lekker in te komen, maar zoals we al in de inleiding aanhaalden is dat een hele subjectieve ervaring. Ik zou het dan ook niet te zwaar mee willen wegen, ware het niet dat het de game als gevolg op andere wijzen belemmert.
Groepsgedrag
De levels van Rollerdrome zijn verdeeld in vier groepen. En enkel de levels van een groep voltooien is niet voldoende om de volgende te mogen bezoeken. In plaats daarvan moet je winnen én challenges voltooien, zoals kills maken met een specifiek wapen of onder vooropgezette omstandigheden. Het dwingt je levels opnieuw te spelen op een manier die je allicht helemaal niet lekker vindt en brengt progressie net niet tot stilstand.
Rollerdrome mikt duidelijk op herspeelbaarheid en highscores op leaderboards, dus gezien die opzet zou het herspelen van levels geen grote horde mogen zijn. En toch ervaarde ik het als een nare klus. Want ondanks de aantrekkelijke artstyle, zijn levels vrij flets en weinig tot de verbeelding sprekend, waardoor ik absoluut geen behoefte had om er naar terug te keren.
Toch nog een pluim
Mocht jij stiekem evengoed zin in Rollerdrome hebben, maar heb je de vrees dat de uitdagingen of chaos je de das om gaan doen, dan mag je die angst vergeten. Roll7 heeft de game uit naam van toegankelijkheid volgestopt met iets wat we ooit cheats noemden: eindeloze ammunitie, level unlocks zonder challenges en zelfs onsterfelijkheid. Dus hoe goed of slecht je ook bent in spellen als deze, voltooien kun je hem links of rechts om echt wel.
Conclusie
Op papier begrijp ik de appeal van mensen verrot schieten terwijl je stunts uithaalt op rollerskaten. Maar in tien uur tijd zijn de verschillende mechanics voor mij nooit netjes in elkaar geklikt, waardoor ik het spel als rommelig ervaarde. Wat daarbij niet hielp, is dat de game jouw progressie blokkeert als je niet voldoende ‘’optionele’’ objectives hebt behaald en daarmee de vaart er volledig uithaalt.