Hysterisch gegil kolkt door mijn hersens, een enge kinderstem geeft mij rake trillingen door mijn lichaam en de donkere gangen van een eng ziekenhuis laten mijn hart twee keer zo hard op en neer bonzen. Zo begint mijn eerste speelsessie van Silent Hill: Homecoming, op een donkere nacht in mijn kamer.
Na het lezen van de inleiding weten de mensen die nog nooit gehoord hebben van Silent Hill: Homecoming waarschijnlijk wel dat ik het hier over een horrorgame heb. In Silent Hill: Homecoming speel je met een soldaat genaamd Alex, die gewond is geraakt in de oorlog en die net ontslagen is uit het ziekenhuis. In het eerste level laat het spel gelijk zien waar het toe in staat is. Je bevindt je op een brancard en in elke kamer vindt een gruwelijke moord plaats. Mensen gillen het uit, het bloed vliegt alle kanten op en je zou er liever niet aan willen denken wat de dokter, die jou meevoert met jou gaat doen.
Uiteindelijk thuisgekomen merk je dat er een aantal mensen vermist zijn in Shepherd´s Glen, waaronder je broertje Josh. Ook worden er allemaal moorden gepleegd door vreselijke wezens uit de Otherworld, waar jij getuige van bent. En omdat er zo veel mensen vermoord en vermist zijn, zal je weinig mensen ontmoeten. Je zal in dit spel liefde krijgen voor elk mens die je ontmoet, elk mens die je ziet in het spel geeft je weliswaar een sprankje van hoop.
Wat mij meteen opviel, waren de geweldige graphics die een stuk beter dan de graphics uit de meeste spellen. Dit maakt het spel alleen maar angstaanjagender; je durft soms niet eens te kijken naar de vreselijke taferelen die in het spel voorkomen. Ook de schaduwen van zowel jezelf, als van de tegenstander zijn van uitermate klasse. Zo geconcentreerd zocht ik naar monsters, totdat ik dacht dat ik er weer één zag, maar dat uiteindelijk gewoon mijn eigen schaduw was. Ja, dat ziet er best gek uit.
Niet alleen de graphics, maar ook het geluid laat je het apenzuur schrikken. Voor het geluid en de soundtrack, verdienen Konami en muziekcomponist Akira Yamaoka zeker een schouderklopje. Van de soundtrack zat ik soms gewoon echt te genieten, maar het gaf je een plotselinge hartstilstand in de donkere tijden. Het verandert continu, maar het is gewoon zo goed gecomponeerd, dat het de sfeer echt een extra tintje geeft.
Qua geluidseffecten wordt het alleen nog maar beter. Gerommel in elke hoek, gegil en gebrul vanuit alle kanten en gehuil van kleine rotbaby’s zijn de redenen dat je paranoïde en geconcentreerd het spel blijft spelen. Je rust gewoon niet met het zoeken van je tegenstanders totdat al het rare geluid weg is. Het geluid geeft je een heel opgefokt gevoel en dat is wat een horrorspel je moet geven.
Het vechten met spastische zusters en ander gespuis is simpel, maar aan de andere kant toch weer moeilijk. Zo zal je je tegenstander niet alleen maar kunnen meppen, maar moet je ook erg verdedigend te werk gaan. Slaan en ontwijken, slaan en wegspringen, totdat er niets meer overblijft van je tegenstander. Het is een ‘hack and slash’ systeem dat toch leuk en angstaanjagend blijft spelen. Het blijft vooral leuk door het grote aantal wezen, die allemaal verschillend vechten. Je zult je tactiek continu moeten wijzigen om je tegenstander in mootjes te hakken. Ook zullen geweren en pistolen gebruikt kunnen worden, maar met het geringe aantal van kogels, zal je niet al je tegenstanders kunnen neerknallen. Regelmatig zal je een groter wezen tegenkomen waarmee jij het slagveld mee moet delen. Zoals een pop die opeens uitgroeit tot een afschuwelijk groot monster en planten die eigenlijk vreselijke mutanten zijn en jou met hun wortels de grond in wil stampen.
Naast het vechten zal je ook nog slim moeten nadenken bij puzzels en andere hersensstekende obstakels. Zo zat ik een paar keer vast door het niet goed kijken naar de voorwerpen die nodig zijn om verder in het spel te komen. Voor de rest zijn de puzzels niet erg uitdagend, maar toch een leuk kleinigheidje om je even te concentreren op iets anders, in plaats van die enge beesten.
Conclusie
Silent Hill is uiteindelijk een goed horrorspel geworden. De graphics zijn zeker beter dan de gemiddelde game op de Xbox 360 en de Playstation 3, en ook het geluid is erg angstaanjagend. Het verhaal zit goed in elkaar en geef je de drang om verder te spelen. Qua puzzels kon het nog wel iets ingewikkelder en het spel mocht wel wat meer schrikmomenten bevatten. De replaywaarde is helaas wat aan de lage kant, maar voor de rest is Silent Hill: Homecoming een lekker spelend horrorspel dat goed in elkaar zit.