Vroeger was Sonic de grootste vijand van de besnorde loodgieter Mario. Hij was destijds het icoon voor Sega, Nintendo’s grootste concurrent. Tijden zijn echter anders geworden aangezien Sega zelf geen consoles meer op de markt brengt sinds de Dreamcast en als je als Sega zijnde altijd goede Sonic-games hebt gemaakt, waarom zou je de overstap naar Nintendo, Sony en Microsoft niet doen? En toen ging het mis, want Sega leverde een aantal drie dimensionale Sonic-games die het bij lange na niet haalden bij de oude 2D-games. En waarom niet? Sonic’s besturing was 3D nooit optimaal en Sega had moeite met het positioneren van camerastanden. Totdat de Nintendo Wii kwam met haar unieke besturing. Weet Sega met deze besturing wel een goede Sonic-game te ontwikkelen?
Sega leek de oplossing gevonden te hebben voor de camerastanden en besloot een Sonic-game te produceren waarin natuurlijk de snelheid centraal staat. Voor het gemak heeft Sega Sonic automatisch laten lopen. Je hoeft dus niet naar voren of naar achteren te drukken. Wat moet je dan wel doen? Dat is heel simpel, je kantelt de wii-mote, die je horizontaal in je handen houd, van links naar rechts om Sonic richting te geven. Dit lijkt simpel en dat is het af en toe ook wel, mits je lange, vlakke stukken moet doorkruisen. Je beweegt simpel van links naar rechts om objecten te ontwijken en verder te komen, maar zo gauw er obstakels op je af komen wordt het lastiger, want de springfunctie werkt nauwelijks in deze Sonic. Je moet de 2-knop ingedrukt houden en als je loslaat springt Sonic. Vaak gebeurt het dat je hierdoor of een te korte sprong maakt en in het water beland, of gewoon simpelweg tegen een box of muur aanloopt, omdat Sonic maar blijft doorlopen. Remmen kun je wel, maar dat werkt alles behalve soepeltjes.
Het komt dus vaak voor dat je achter uit moet om Sonic alsnog over een object te krijgen. Je kunt je toch gewoon omdraaien? Nee dat kan niet, want Sonic loopt alleen rechtdoor tenzij je de wii-mote naar achteren kantelt. Dan loopt Sonic ontzettend sloom achter uit en als je de controller weer terug beweegt gaat hij weer vrolijk verder vooruit. Dit alles bij elkaar is erg irritant, om over de homing-attacks nog maar te zwijgen, want dat is één en al ellende. In de eerste levels, waar de snelheid er nog een beetje in zit, is het nog wel te doen. Een korte uitleg: Om een homing-attack te doen druk je op de 2-knop waarmee je springt, vervolgens wordt er automatisch een doel geselecteerd en beweeg je de wii-mote snel naar voren. Tot zover werkt het prima, maar wanneer je beeld vol vijanden zit wil er nog wel eens een verkeerde vijand geselecteerd worden waardoor je bijvoorbeeld in het water terecht komt. Dit is ontzettend frusterend, maar eigenlijk is het spel grotendeels één grote frustratie.
Iedereen kent Sonic nog van zijn ultieme snelheid, maar zelfs dat valt in deze game ontzettend tegen. Je rent wel, maar de egel komt eigenlijk erg langzaam op gang en zijn topsnelheid is vaak niet snel genoeg om je het ultieme Sonic gevoel te geven. Dit is erg jammer. Het enige wat wel echt snel is, is het einde, althans van de storymode, omdat het spel maar zeven verschillende levels kent. Dit is veel te weinig, maar er zijn gelukkig nog 90 verschillende missies, maar heel eerlijk gezegd word je daar ook niet zo gelukkig van. De missies spelen zich namelijk in de zelfde speelwerelden af en zijn vaak niet veel diepgaander dan “verzamel 99 ringen” of “vernietig 10 vijanden”. Deze missies zijn niet erg motiverend.
De negatieve kritiek die de vorige Sonic-games kregen gingen vooral om de camerastanden. Dit is gelukkig wel iets verbeterd, maar nog lang niet optimaal. Eerlijk gezegd heb ik aan Sonic Adventure Battle 2 en Sonic Heroes veel meer plezier beleefd dan aan dit deel en dat komt vooral door de gebrekkige besturing. Is er dan nog wel goed nieuws? Ja! De graphics in deze game zijn wel aardig. Sonic and the Secret Rings weet zich op grafisch niveau bij de betere Gamecube titels en de mooier uitziende Wii-titels scharen tot op heden. Alle omgevingen zien er kleurrijk en redelijk gedetailleerd uit al lijken de vijanden wel ietwat ongeïnspireerd. De tussenfilmpjes, die trouwens de verhaallijn volgen van 1001 Arabische Nachten, maar dan met Sonic Characters, zijn niets anders dan een getekende diavoorstelling. Erg jammer, want we hadden graag goed geanimeerde tussenfilmpjes gezien. De doelstelling van de game is om de zeven geheime ringen te vinden overigens. Het geluid in deze game is ook wel oké! De originele stemmen uit de vorige Sonic-games zitten er weer in en de muziek doet ook zijn ding.
Veertig minigames, dat lijken er heel wat en je kunt ze zelfs met vier personen tegelijk spelen. Harstikke leuk toch? Een soort van Mario Party, maar dan in het klein, maar helaas heeft Sega weinig moeite gedaan om je te motiveren deze te spelen. Sega’s Super Monkeyball Banana Blitz kreeg vaak als enige minpunt dat niet alle minigames even goed waren, maar daar waren er tenminste nog een aantal leuk. Bij Sonic and the Secret Rings ben je langer op zoek naar de leuke minigame, dan dat je de minigames zult spelen. Erg zonde dus.
Af en toe, maar dan vooral in de eerste twee levels van de game is Sonic and the Secret Rings best leuk om te spelen. Grotendeels zorgt de game echter voor frustratie. De besturing lijkt op sommige momenten best goed te werken, maar zo gauw er dingen op je pad komen wordt het vaak huilen met de pet op. Gecombineerd met behoorlijke graphics, slechte camerastanden, aardig geluid, een bekend verhaal, ongeïnspireerde tussenfilmpjes en draken van minigames krijg je een geheel waarbij je vooral veel geduld moet hebben. Sonic and the Secret Rings had zo véél beter kunnen zijn, maar helaas. Het spelaanbod van goede Wii-games begint te groeien, maar Sonic and the Secret Rings mag zich zelf niet bij dat aanbod rekenen. Als je van snelheid houdt kun je beter voor Excite Truck gaan. Sega, geef ons alstublieft weer eens een ouderwets goede Sonic-game.