Spider-Man 2

De reden hiervoor is simpel en is er een die ik door de jaren heen vaker heb aangehaald: ik hou van spellen waarin je op een coole manier door een wereld kan reizen. Een paard of auto is stiekem wat saai, maar heeft het de gear van Attack on Titan, de bionische arm van Bionic Commando of het voetenwerk van Mirror’s Edge’s Faith? Dan heeft het spel al direct een paar pluspunten voor. Dus hoe kan ik ole’ web head overslaan?

Double trouble

Nu zeg ik wel web head in enkelvoud, maar in Spider-Man 2 mag je met twee spinnenmannen aan de slag. Peter Parker is terug van vakantie en heeft Miles na zijn solo-avontuur wederom vergezeld in het beschermen van New York City. Twee mannen kunnen echter dubbel zo veel grond dekken en daarom is de spelwereld flink uitgebreid. Het bekende Manhattan van de eerste game is verbeterd en teruggehaald, en wordt nu vergezeld door Brooklyn en Queens. Niet enkel zorgt dit voor oprecht imposante aangezichten, vooral Fidelity Mode, maar het zorgt er ook voor dat men meer dingen kon verbergen in de open wereld voor wanneer je even niet met verhaal bezig wil zijn.

Dit verhaal ziet Peter en Miles botsen met Kraven the Hunter. In een poging om zijn ultieme prooi te vinden, is de schurk naar New York getrokken om te jagen op de rogues gallery van onze helden. Dit ontdekt het duo wanneer Scorpion en Mr. Negative tijdens een routine-overplaatsing worden ontvoerd door de jagers die hij commandeert. Al snel blijkt dit geen incident te zijn, daar hunters zich door de hele stad verborgen houden en andere bekende namen hebben gevangen en / of gedood. Ondertussen gaat het normale leven van onze helden gewoon verder, met Miles die zich klaar moet maken voor universiteit en Peter die door zijn alter-ego er niet in slaagt een baan vast te houden. En dan komt daar Harry Osborn, beter dan ooit dankzij een mysterieus zwart exopak van Oscorp…

Base line

Als je een beetje een Marvel-fan bent, zie je al van mijlenver aankomen waar Insomniac Games heen gaat met deze twists. Ikzelf volg het MCU, heb een handjevol comics gelezen en games gespeeld, en door de jaren heen een paar afleveringen van 90’s cartoons gezien, dus ik ben zeker geen expert, maar werd slechts op één moment verrast in de main narrative. Normaliter zou ik daarvan balen, echter is dit Marvel, zelfs in het multiversum ga je daar niet snel teveel toornen aan bekende formules, daar dit bij de meest hardcore fans vaak niet goed in de smaak valt. Wat er wel is, is bovendien op momenten zó spectaculair opgezet dat je bijna zou denken dat Nathan Drake een guest appearance komt maken. Al met al ik kan me dus niet boos maken om het voorspelbare verhaal, zelfs als ik het wel wat jammer vind. Aan het eind van de dag is er immers meer dan de main story line.

In de optionele content, denk aan verzoeken via de app of questlines met meerdere missies, durft Insomniac meer te doen en dat komt het geheel ten goede. Niet enkel draaien ze slechts zelden om bekende schurken, maar het legt veel meer de nadruk op het tweede deel van Friendly Neighbourhood Spider-Man. Het herinnert je op momenten eraan dat zowel Spider-Man als zijn vijanden aan het eind van de dag mensen zijn met al hun gebreken, wensen en dromen. Iets waar superheldenmedia nog wel eens overheen wil kijken. Wie echter puur komt voor de heldenactie kan opgelucht ademhalen, deze missies zijn slechts in kleine getale aanwezig en vechten zal je meer dan genoeg kunnen doen wanneer je andere sidecontent, collectibles en de main story bij elkaar optelt.

Waar ben ik mee bezig?

Net zoals in de vorige delen is die combat behoorlijk spectaculair. Met gewone slagen en schoppen, gadgets, de ijzeren poten van Peter, de Venom-krachten van Miles en omgevingsobjecten is het basisarsenaal van The Spiders al behoorlijk goed gevuld. Bij elke level up krijg je echter skill points waarmee je nieuwe moves kunt aankopen of bestaande moves kunt uitbreiden. Aan het eind van de game zijn hierdoor nog maar weinig knoppencombinaties die niet worden benut. En dat is ook eigenlijk mijn enige grote kritiekpunt op het spel; levelen gaat namelijk zo snel dat je er in enorm rap tempo nieuwe dingen bijkrijgt en het makkelijk is om het overzicht als gevolg kwijt te raken. Het aantal keer dat ik in een gevecht daardoor iets anders deed dan ik voor ogen had, is vele malen hoger dan ik zou willen toegeven.

Dit gezegd hebbende, was dit nooit een belemmering om die confrontaties tot een goed einde te brengen. Daar je skills deels op eigen volgorde ontgrendeld, is elk gevecht erop gericht dat je het kunt voltooien met de bare essentials. Iets wat er overigens enorm indrukwekkend uitziet als je goed reageert op de visuele cues en van vijand naar vijand gaat terwijl je webben schiet, superaanvallen loslaat en gadgets gebruikt. Dus zelfs wie niet alle trucs uit de doos haalt zal zich ongetwijfeld kostelijk vermaken met hoe soepel Peter en Miles omgaan met grote groepen vijanden.

Keuzes

Hóé soepel dat precies is, hangt van een aantal dingen af. Allereerst natuurlijk of je niet in een reflex de verkeerde knop aanslaat natuurlijk, maar waar ik het over wil hebben zijn de visuele opties. Ik haalde de Fidelity Mode al even aan eerder in deze review en dat is ook waar ik de game voor 80% op gespeeld heb. Ik hoor een zekere groep gamers nu al schuimbekken, vloekend onder hun adem dat de framerate vele malen belangrijker is dan resolutie, maar in Spider-Man 2 is het niet zo zwart-wit als de helden zelf.

Buiten de base Performance Mode met Dynamic 4K in combinatie 60FPS en Fidelity Mode met 4K en 30FPS is het mogelijk om de ervaring verder te customizen met twee andere opties. VRR en 120 Hz Display Mode. Ik ga niet in de technical nitty and gritty duiken, maar als je een scherm hebt dat beide ondersteund, kun je Fidelity Mode ervaren met 40FPS als je voor VRR Smooth kiest of zelfs 60 FPS als je Uncapped pakt. Bij het laatste schommelt de framerate dan wel regelmatig, waardoor ik het zelf persoonlijk niet zou aanraden. 40FPS is een perfecte middenweg en geeft je een ervaring die ik niet anders kan omschrijven als butter smooth, zonder in te leveren op visuele pracht en praal. De perfecte manier als je echt wil genieten van door New York vliegen en slingeren.

The floor is lava

Dit laatste is waar deze review mee begon. Mijn voorliefde voor open werelden op een leuke manier doorkruisen was een belangrijke motivatie om mij deze review key toe te eigenen en daarin stelt de game zeker niet teleur. Om de grotere spelwereld makkelijker te doorkruisen, is de slingersnelheid van Spidey verhoogt, met als gevolg dat je met enorme snelheden door de stad kunt reizen eens je een gevoel hebt van wat de sweet spot is. Niet elke wijk heeft echter grote gebouwen en variatie van spijs doet bovendien eten, daarom zijn de spider-suits ditmaal ook uitgerust met webwings, waarmee je als een soort wingsuit kan rondvliegen. Je zakt hierbij langzaam naar onder en kunt windstromen en updraft gebruiken om je voeten van de grond te houden, waardoor het meer dan haalbaar is om een rondje rondom de stad te maken zonder dat je op enig moment de grond raakt of een laadscherm ziet.

Dit laatste is overigens enorm indrukwekkend vanuit een technisch standpunt. De eerste Spider-Man was dé titel waarmee Sony liet zien hoe snel de SSD van de PlayStation 5 wel niet was, maar het tweede deel gaat hier gladjes overheen. Kiezen voor een fast travel punt op een map brengt je binnen één seconde naar de plek in kwestie, hetgeen iets is waar heel veel PS5-titels nog echt van mogen leren. Dit biedt bovendien meer dan genoeg tegenwicht aan de kleine technische issues die ik persoonlijk heb ervaren, zoals clipping, subtitles die niet synchroon liepen en twee crashes. Vervelend, maar als je kijkt hoe imposant de game onder de motorkap is, vallen krasjes op de lak niet echt meer op.

Conclusie:

Zoals we van een game die de Marvel-naam draagt mogen verwachten, weet Insomniac niet te verrassen met diens main narrative. En dat is geen probleem. Dat is waar de fans van houden en wat er is, is bovendien spectaculair genoeg om het interessant te houden, zelfs als je van mijlenver ziet aankomen wat er gebeuren gaat. De sidestories weten bovendien genoeg variatie te introduceren om hier tegenwicht aan te bieden, door ons te herinneren dat een held meer doet dan vechten. Eens het tijd is om knuckle sandwiches uit te delen, laat men echter zien dat de combat nog steeds zijn glans niet is verloren, zelfs als het op momenten wat onoverzichtelijk is. Datzelfde geldt overigens letterlijk voor de spelwereld, die visueel en technisch op eenzame hoogte staat, zelfs op PS5.