Vercasualisering. Een begrip dat niet in de Dikke Van Dale voorkomt, maar wel veelvuldig gebruikt wordt in de game-industrie. Het nieuwe beleid van uitgever Ubisoft vervult in deze kwestie een rode draad, aangezien ze veel franchises van een drastische verandering hebben voorzien. Enkele voorbeelden hiervan zijn Rainbow Six en Ghost Recon, die nu meer de futuristische kant op zijn gegaan, en Prince of Persia, die van een uitdagende platformer is veranderd in een kinderattractie. De langverwachte nieuwe Splinter Cell mag op soortgelijke proporties rekenen.
Splinter Cell: Conviction, zoals de nieuwe telg voluit heet, is het vijfde en tegelijkertijd het meest toegankelijke deel tot nu toe. In verhouding met andere titels in de serie en in het genre maakt Sam Fisher, met wederom fantastisch stemmenwerk, immers meer gebruik van zijn schietgerei dan van zijn technische snufjes. Dit heeft met twee belangrijke factoren in het verhaal te maken. Ten eerste werkt hij niet meer voor de CIA-afdeling Third Echelon. Ten tweede gaat hij minder geraffineerd te werk gezien zijn karakter is veranderd. Dit alles heeft te maken met de dood van zijn lieftallige dochter, Sarah. Ze werd ten tijde van Splinter Cell: Double Agent aangereden door een dronken idioot die vervolgens zonder pardon is doorgereden.
Naarmate het spel vordert krijgt de dood van Sarah een totaal andere wending wat weer een effect heeft op de methode hoe Sam te werk gaat. Nu zijn wendingen er altijd geweest in de reeks, maar in dit deel wordt dat op een andere en geslaagde manier gepresenteerd. Flashbacks- en forwards, dialogen, cutscenes en zelfs projecties op de muur maken het avontuur erg filmisch. Een andere verandering is dat Sam niet meer gebonden is aan regels die hem tijdens de vorige delen nog wel eens tegen wilden houden. Dit kan doorgewinterde liefhebbers van de serie afschrikken, omdat in het spel nu meer gebruik wordt gemaakt van vuurgevechten. Natuurlijk speelt sluipen en klauteren nog steeds een rol, maar meestal zul je wel aggresief te werk moeten gaan doordat het level-design je daartoe dwingt. Nogmaals, niet iedereen zal dit kunnen bekoren, maar het is in ieder geval goed uitgewerkt.
Het dekkingssysteem, dat gelijkenissen toont met die van Uncharted, staat hierbij centraal. Het al eerder genoemde toegankelijkheid heeft hiermee te maken, aangezien je met één knop van beschutting naar beschutting kunt rennen. Hetzelfde geldt voor het geruisloos uitschakelen van je tegenstander en de nieuwe Mark & Executie-aanvallen. Bij deze aanvallen kun je met één knop vijanden markeren waarna Sam ze zonder probleem door het hoofd schiet. Wanneer je wapen van alle upgrades is voorzien kun je maximaal vier vijanden markeren. Ook deze actie wordt, vooral als je bijvoorbeeld aan het plafond hangt, heel filmisch in beeld gebracht. Het doet weliswaar afbreuk aan de uitdaging van het spel, maar het geeft in elk geval voldoening. 
Wie zoekt naar uitdaging zal wellicht een beetje teleurgesteld zijn en meermaals terugdenken aan de veel moeilijkere Splinter Cell-games uit het verleden. Vrijwel nooit kom je voor een beslissing te staan die vraagt ‘wat nu?’. Hoewel je af en toe de keuze krijgt om in een level via het raam, de pijpleiding of gewoon via voordeur te gaan, hadden wij dit liever veel uitgebreider gezien. Nu komt het namelijk wel eens voor dat je door stom geluk een level voltooid. De grootste redenen hiervoor zijn de overvloed aan granaten, de kunstmatige intelligentie die soms kuren vertoont en de geringe afwisseling van het decor. Toegegeven, we vonden de actievolle Irak-missie erg afwisselend en verrassend, alleen dan wel in negatieve zin.
Nu voert er een negatieve toon over de verhaalmodus, maar dat is, ondanks de extreem korte duur van slechts 8 uur, niet erg eerlijk. We hebben juist heel veel plezier gehad aan het filmische en afwisselende avontuur. Zo moesten we op een gegeven moment een vette en razendsnelle achtervolging maken, konden we op een sfeervolle kermis rondlopen en waren we welkom in en rondom het Witte Huis. Sommige locaties deden onze monden doen openstaan van verbazing. Dat veel karaktermodellen er niet uitzien door het gebrek aan detail nemen we dan voor lief. 
Wat we echter niet door de vingers kunnen zien, is de lipsynchronisatie. Zo een matig iets kan in deze tijd dus echt niet meer. Dit zie je het best bij de brute ondervragingsscènes, waarbij je een belangrijk personage moet martelen om zo informatie te verschaffen. Je kunt hierbij gebruik maken van de omgeving, zoals iemands gezicht in een hete pan smijten. Erg vet, al had dit naar onze mening veel beter uit de verf moeten komen. Qua interactiviteit zijn deze ondervragingen immers beperkt, evenals de ruimte die je kunt gebruiken.
Al met al is er dus genoeg afwisseling te vinden in Conviction. Helaas is dit ten koste gegaan van waar het in een Splinter Cell-game echt om draait: de stealthlevels. Daarvan zijn er simpelweg te weinig om het een volwaardig stealth-avontuur te noemen, zoals Ubisoft beweert. Waar is bijvoorbeeld de mogelijkheid om je slachtoffers weg te slepen? Wellicht nam de ontwikkelaar de coöperatieve verhaallijn de uitspraak als leidraad, aangezien hier de ware kracht van het spel naar boven komt. Via Xbox LIVE of via een gedeeld scherm kun je samen met een vriend of vriendin een zes uur lang avontuur volgen waarbij je elkaar echt nodig hebt. Het level-design is ook zo ontworpen dat twee spelers elk een andere route kunnen afleggen bij het verrassen van de vijand. Wie gaat er via het dak en wie schakelt de vijanden op de begane grond uit? Allemaal vraagstukken waar je rekening mee zult houden. Behalve de verhaalmodus is Conviction rijk aan andere leuke spelmodi, waarbij je zowel competitief als samenwerkend te werk kunt gaan.
Conclusie
Het is moeilijk te beoordelen of Splinter Cell: Conviction de verwachtingen heeft waargemaakt. Aan de ene kant is het een leuk en filmisch avontuur met spannende taferelen en is er een dermate vorm van afwisseling. Aan de andere kant is het stealth-aspect in verhouding met voorgaande titels een stuk minder en hadden sommige facetten beter uit de verf moeten komen. Wanneer Ubisoft zich concentreert op de tekortkomingen en verder borduurt op de fantastische coöperatieve spelmodi is er geen enkele reden om de agressieve Sam Fisher definitief met pensioen te sturen.