Zes jaar geleden werd er een spel aangekondigd, Oblivion Lost zou het spel heten. Met allemaal beloftes over de geweldige graphics, physics en de fantastische A.I. trof het de interesse van vele gamers. Maar toen men lang niks meer hoorde van de game begon men te wanhopen, had GSC Gameworlds, de ontwikkelaar van het spel, de game verlaten? Pas veel later hoorden we weer van de game, nu heette het Stalker en het zou zich afspelen in Tsjernobyl. Telkens weer werd de game uitgesteld en de verwachtingen kwamen steeds lager te liggen, nu is hij dan eindelijk uitgekomen. Maar kan Stalker nog wel meedingen als één van de toppers van dit jaar?
De achtergrond van de game is kort te vertellen, het speelt zich, zoals ik al zei, af in Tsjernobyl. Zoals bijna iedereen weet explodeerde daar in 1986 een kernfabriek, door die explosie kan er nog steeds niemand wonen en worden er nog steeds gemuteerde mensen geboren. Dit alles is echt, in de game Stalker hebben ze er echter nog iets extra’s ingegooid. Er is namelijk daar in 2006 weer een explosie geweest. Bij die explosie kwam het land bezaaid te liggen met allerlei zeldzame stenen, maar werd de omgeving door een walm van radioactiviteit getroffen. Daarom worden er mensen naar “the Zone”, de nieuwe benaming van Tsjernobyl, gestuurd om die stenen te halen. Deze mensen heten de Stalkers, jij bent één van deze Stalkers.
In het begin van de game crash je met een wagen in de Zone. Iedereen is dood, alleen jij bent nog in leven. Vlak daarna word je gered door een man die je naar een verkoper genaamd Sidorovich brengt. Deze Sidrovich vertelt dat ze je hebben gevonden in een gecrashte truck en dat je een PDA bij je had waarop stond dat je een man genaamd Strelok moet vermoorden. Jijzelf herinnert je echter niks meer en je wordt dan ook door iedereen “Marked One” genoemd, omdat je je naam niet herinnerd en je een teken op je arm hebt. Na een kleine introductie door Sidrovich toe en het krijgen van je eerste missie word je losgelaten in de spelwereld.
Zodra je uit het hutje van Sidrovich komt, merk je meteen de grootsheid van het spel op, overal om je heen zie je bos, verder van je verwijderd zie je een klein kamp en een weg.
De wereld is bij elkaar zo’n 30 vierkante kilometer en dat is erg groot. Daarnaast is Tsernobyl ook nog eens fantastisch nagemaakt. Dat is ook niet zo verwonderlijk, aangezien het hoofdkantoor van GSC Gameworlds heel dichtbij de rampplaats zelf ligt. De Zone zelf verandert ook heel vaak, er komen regelmatig nucleaire winden over die weer nieuwe radioactieve zones aanmaken, dus je hebt nooit echt het gevoel dat je over precies dezelfde weg loopt.
Maar nu even weer terug naar het beginkamp, zodra je daar een beetje rondneust , zul je vanzelf een paar andere Stalkers rond een kampvuurtje zienzitten. Daarbij zie je al meteen hoe ingenieus de NPC’s in elkaar zijn gezet. Zo is er één die wodka dringt, vervolgens een worstje eet en dan zijn gitaar pakt om er een leuk deuntje op te spelen. Terwijl hij speelt zul je de anderen een beetje zien meewiegen en ik heb mezelf er ook op betrapt om vanzelf mee te gaan in het aanstekelijke muziekje. Dit was één van de dingen die de makers van Stalker beloofden, A-life heet het. A-life houdt in dat de NPC’s hun eigen leventje leiden, wat je ook ongeveer had bij Oblivion. Door A-life zie je soms als je door de bossen loopt, plotseling een andere Stalker rondlopen of nog beter een bende Stalkers zomaar in een gevecht zien met een aantal bandieten. Je kan bij dit kiezen om te helpen of kiezen om weg te lopen, als je dat laatste kiest loop je echter een beloning uit de weg.
In Stalker zitten heel veel van dit soort dingetjes. Dit is een beetje RPG-achtig en komt de game zeker ten goede. Het RPG element zit zich niet alleen in die kleine beloninkjes, maar ook in het feit dat er heel veel missies met keuzes zijn. Het verhaal neemt zo’n tien uur in beslag, maar de tig kleinere missies laten je heel lang bezig met het spel. De makers hadden er dus voor kunnen kiezen om het een gewone FPS à la Call of Duty te laten worden, maar dat hebben ze gelukkig niet gedaan. Ze hebben er in plaats van dat een soort mix tussen FPS, RPG en Horror van gemaakt. Horror? Ja, horror. De game heeft namelijk een geweldige sfeer en je voelt echt een beklemmende angst als je door een riool loopt en van elke kant een geluid hoort, of als je door het veld loopt en ergens in de verte honden hoort blaffen. Ook het feit dat er vele bandieten, mutanten en soldaten zijn die door de wereld patrouilleren maakt het er niet gezelliger op.
De vijanden zijn namelijk heel erg lastig om te verslaan, dankzij een heel erg goede A.I. Daarnaast reageren je wapens ook nog erg realistisch, zo raak je dus minder snel en ga je zelf snel dood. De hulp die vaak wordt aangeboden moet je dan ook vaak goed benutten. Soms kan je zelfs misbruik maken van de situatie, al de verschillende facties tegen jou, zijn namelijk ook tegen elkaar. Je zou dus een horde mutanten naar een gevecht met bandieten kunnen leiden, zodat die bandieten ook een gevecht beginnen tegen de mutanten.
Ik noemde het realisme al eerder, dit is dus door het hele spel aanwezig. Zo kan je bijvoorbeeld niet met een shotgun iemand die op een redelijke afstand is raken en kan je met een sluipschuttersgeweer weer niemand die redelijk dichtbij is raken. Elk item heeft een bepaald gewicht en je hebt dus een limiet aan wat je kan dragen. Dit is normaalgesproken niet zo lastig, maar zodra je te lang hebt gerend zul je gewoon lopen. Hierbij heeft het gewicht echter wel een directe invloed, hoe zwaarder je bepakt bent, hoe langzamer je gaat. Je kan je leven aanvullen met medpacks, verband en eten. Als je lang niks gegeten hebt, moet je eten. Als je dan niks bij je hebt verhonger je. Natuurlijk heb je ook drank en aangezien het spel door Russen is gemaakt, bestaat dat vooral uit wodka. Je moet echter niet te veel van die wodka drinken, als je dat doet word je namelijk stomdronken en kun je dus niet meer echt nauwkeurig schieten.
Wat natuurlijk veel gamers zich afvragen is of het audiovisueel goed in elkaar zit. Dit is echter een lastig punt, want dit heeft zich in twee delen verdeeld. Zo zijn de graphics op maximaal heel goed te doen, mijn computer zat voor de maximale stand al zijn kracht eruit te persen. Dit betekent automatisch dat de game best hoge systeemeisen nodig heeft. De graphics zien er op een lagere stand echter heel achtergesteld uit, maar dat is niet zo’n erg groot punt als je het met de physics vergelijkt, want die hebben misschien vier jaar geleden wel de beloftes waar kunnen maken, maar nu zeker niet. Het is een gemiste kans dat er nauwelijks voice-overs in zitten, want lappen tekst zijn niet zo interessant voor de meesten. Wat ook erg jammer is, is dat er nog eens heel veel bugs in zitten. Het is wel verbazend dat die bugs, hoewel ze best irritant zijn, het spel niet verpesten.
Conclusie
STALKER: Shadow of Chernobyl is een speciale game, hoewel er veel bugs in zitten blijf je het toch spelen en leg je eigenlijk nooit de game weg. De sfeer is beklemmend en zuigt je echt in de game, ook het realisme zorgt ervoor dat het een erg vermakelijke game om te spelen is. Veel mensen zullen hem niet kopen, omdat hun verwachtingen van de graphics te laag zijn. Maar dat zijn loze vooroordelen waar je je niks van moet aantrekken. Het is wel te hoog geprezen als je gaat zeggen dat deze game zich kan meten met de toppers op FPS gebied, maar het komt wel heel dichtbij.