Princess Peach is geen gemakkelijke vrouw. Oké, het is niet zo dat ze zeurt als Mario de hele dag gaat karten en ze wordt ook niet boos als hij met Luigi en Yoshi een potje gaat voetballen, maar je kunt haar geen moment alleen laten. Je kunt er je klok op gelijk zetten: als Peach alleen is, of als ze een keer een feestje heeft, dan is Bowser er als de kippen bij om haar te ontvoeren. Ook in 2010 is dat weer het geval. De korte introductie van Super Mario Galaxy 2 laat opnieuw zien dat Bowser haar ontvoert en dat ze meegenomen wordt de ruimte in. Mushroom Kingdom is namelijk niet groot genoeg voor de machtige Bowser. Mario kan wederom opdraven om haar te redden en Nintendo heeft weer een excuus om er een nieuwe game omheen te bouwen.
Bovenstaand zegt genoeg. Nintendo heeft het helemaal niet nodig om een boeiend verhaal in een game te verwerken. Het zal menig gamer een zorg zijn wat er gaande is in Mushroom Kingdom, als hij of zij een nieuwe Mario-game te spelen krijgt. Als gamer wil je gewoon lekker spelen, alle levels aflopen en genieten van de nieuwe gameplay-elementen die Nintendo je voorschotelt. Dat is al sinds 1985 het geval en anno 2010 is dat nog steeds zo. Games met de bolle loodgieter in de hoofdrol staan nog steeds garant voor innovatie en uren spelplezier.
Toen we Super Mario Galaxy 2 voor het eerst speelden eind februari, concludeerden we al dat het niet een simpele kloon is van het eerste deel. Het concept is weliswaar hetzelfde, maar er zijn genoeg nieuwe gameplay-elementen aan de formule toegevoegd. De eerste valt al direct op als je naar het hoesje kijkt. Mario staat er namelijk niet alleen op. Zijn trouwe groene vriend Yoshi maakt in dit spel zijn debuut in de ruimte en dat doet hij niet onverdienstelijk. Dankzij de groene rakker wordt er een groot blik aan nieuwe spelelementen opengetrokken.
Zoals bekend gebruikt Yoshi zijn tong om vijanden op te slokken en uit te spuwen, maar met deze tong kan hij nog veel meer. Zo kan hij zich met zijn tong vastgrijpen aan bepaalde bloemen om van platform naar platform te bewegen en kan hij obstakels verslepen. Het belangrijkste is echter dat hij vruchten kan eten. Als hij een hete rode peper verorbert, zal hij als een speer gaan rennen. Hierdoor is het voor jou gemakkelijk om tegen steile hellingen aan te lopen, zonder naar beneden te glijden. Blimp fruit is een andere vrucht, waarmee Yoshi tijdelijk kan zweven om bepaalde plekken te bereiken. In het begin van het spel zul je het beest vooral voor simpele dingetjes gebruiken, maar naarmate het spel vordert, zul je hem voor steeds complexere dingen kunnen gebruiken.
De bolle loodgieter is echter niet geheel afhankelijk van Yoshi, want ook voor hem (en voor Luigi, die al vrij snel in het spel een speelbaar personage is) heeft Nintendo de trukendoos open gegooid. Zo is er wederom een aantal nieuwe items te vinden in deze Mario-game. Eén van de eerste die je tegenkomt is de drilboor. Hiermee kan Mario zich een weg banen van de ene kant van een planeet, naar de andere kant van een planeet. Dit zorgt natuurlijk voor een groot aantal leuke ideeën. In het begin zie je bijvoorbeeld een glazenkooi met een 1Up daarin. Het weghalen van de glazen kooi is gekkenwerk en zal je ook nooit lukken, maar als je slim bent, ga je naar de andere kant van de planeet en dril je je een weg naar binnen. Soortgelijke gameplay vind je ook terug bij een van de eindbazen.
Met een andere power-up kun je drie wolken laten verschijnen. Middels deze wolken kun je naar hoger gelegen gebieden, maar als je per ongeluk nat wordt, dan zal het item niet meer werken. Daarnaast is ook de Rock Mushroom nieuw. Hiermee verander je in een rollende rots, waarmee je vijanden en obstakels kunt verpletteren. Deze laatste is een leuke power-up, maar is wat minder revolutionair dan alle andere. De vuurbloem is uiteraard ook weer aanwezig en Mario kan, net als in het eerste deel, weer transformeren in een bij.
Naast Yoshi en de vele items die Mario vinden kan, is er nog veel meer te beleven in het heelal. Gedurende het spel zul je je telkens verbazen over de nieuwe ideeën die Nintendo in de levels verwerkt heeft. Zo is er een level dat bestaat uit allerlei kleine vierkante vlakken. Tussen de vlakken waar je op kunt lopen zitten vele lege vlakken. Als je schudt met de Wii Remote zullen de gevulde vlakken op de plekken van de lege vlakken terechtkomen. Het is dus springen en snel schudden om verder te komen. Dat lijkt simpel, maar op een gegeven moment verschijnen er rollende kogels en allerlei andere obstakels, waardoor het een stuk lastiger wordt.
Super Mario Galaxy 2 is sowieso wat pittiger dan zijn voorganger. Er zijn levels waarbij je de sterren vrij makkelijk kunt behalen, maar er zijn ook erg veel levels waarbij je behoorlijk je best moet doen. In het eerste deel was het aantal van dat soort levels lang niet zo groot als in deel twee. Gelukkig wordt het nooit te moeilijk of frustrerend. Je hebt namelijk altijd in het achterhoofd dat het aan jou ligt dat je een level niet haalt en niet aan Nintendo. Er zijn namelijk wel eens games waarbij het praktisch onmogelijk is om een bepaald level te halen. Super Mario Galaxy 2 zoekt die grens op, maar overschrijdt deze nooit.
Ten opzichte van het vorige deel is het wat overzichtelijker om naar de Galaxies te gaan. In het begin kom je terecht op een ruimteschip, dat er vreemd genoeg precies zo uit ziet als het hoofd van Mario. Vanuit dit ruimteschip kun je een kaart openen, net zoals in de klassieke Mario-games, waarop je continu een level kunt kiezen. Telkens als je een aantal sterren haalt, zul je nieuwe galaxies kunnen bereiken, omdat de sterren als brandstof fungeren. Iedere wereld wordt afgesloten met een grote eindbaas en levert je uiteindelijk een grote ster op.
De werelden variëren, zoals je van een Mario-game gewend bent, wederom enorm. Alle bekende thema’s zijn weer van de partij en open driedimensionale werelden wisselen zich af met side scrolling levels. De zwaartekracht speelt natuurlijk weer een bijzonder grote rol in dit nieuwe spel en ook op dit gebied is er op veel plekken innovatie te bespeuren. Die innovatie is op grafisch gebied in mindere mate te bespeuren, want grafisch heeft de game weinig vooruitgang geboekt. Kleine kanttekening is wel dat het eerste deel er al enorm goed uitzag, dus klagen zul je ons bij GameQuarter niet horen doen. De aanstekelijke en vrolijke deuntjes zijn ook weer in grote mate aanwezig en maken van het geheel een groot feest.
Conclusie
Nintendo heeft het weer geflikt. Ze zijn er opnieuw in geslaagd om een uitzonderlijk goede game neer te zetten. Het is allemaal niet meer zo revolutionair, omdat het concept in 2007 al geïntroduceerd werd bij het eerste deel, maar het concept is dusdanig sterk uitgewerkt dat het voor iedere gamer een genot zal zijn om het spel te spelen. Een berg aan nieuwe ideeën wordt door Nintendo voorgeschoteld en het is moeilijk om om die berg heen te gaan. Sterker nog: als Wii-bezitter kun je er eigenlijk niet om heen. Een fenomenale game!