System Shock 2: 25th Anniversary Remaster

Toen ik ongeveer een half jaar geleden in een boekhandel een exemplaar zag van een bekend gaming magazine, leek mijn hart heel even te stoppen. Op de voorblad stond een afbeelding van SHODAN: de AI die de spelwereld van System Shock 2 overneemt. Ik keek naar het emotieloze gezicht en begon te trillen, zweten en voor ik het wist lag ik in foetushouding op de grond te huilen als een kind. Het enige dat ik de verkoopster achter de balie hoorde zeggen was: "Daar zal wel weer iemand te veel naar SHODAN hebben gekeken".

System Shock 2 is de enige game waar ik uit pure wanhoop mee ben gestopt. Deze game is niet echt een horrorgame te noemen, maar stond voor jaren bekend als één van de engste games die er is gemaakt. Inmiddels is dit een beetje achterhaald, maar hij deed voor mij iets wat geen enkel ander stuk media in het horrorgenre voor elkaar heeft gekregen. Het gaf mij een soort angst die je alleen maar krijgt als je werkelijk bang bent voor iets en niet vanwege een paar jumpscares of een beetje smerige plaatjes.

Nu is er de remaster verschenen en is het voor mij tijd om terug te gaan en misschien ook wel om mijn grootste angst in mijn jeugd onder ogen te komen. Ik moet bekennen dat dit niet gemakkelijk is. Niet omdat ik bang ben, maar vooral omdat ik nu wat ouder ben en meer ervaring heb met horror. Ik was echter vergeten hoe onvergeeflijk en moeilijk deze game is.

Het is gemakkelijker te zeggen wat System Shock 2 niet is

Het speciale van System Shock 2 is dat het niet echt in een vakje te stoppen is qua wat voor soort game het is. Je speelt hem in first-person en het zou door kunnen gaan voor een shooter, maar daar schiet je wel heel weinig voor, omdat er niet zoveel ammo aanwezig is. Het is gemakkelijker omschrijven wat deze game niet is, dan wat het precies wel is. Tegenwoordig zouden we het de naam immersive sim geven, maar dat genre bestond toen nog niet en het is ook absoluut niet hetzelfde als bijvoorbeeld Bioshock.

Je begint de game als een rekruut die na zijn training vier jaar dienst moet doen. Je kunt zelf kiezen waar je precies heengaat en bouwt zo ervaring op die je vervolgens meeneemt naar de uiteindelijke plaats waar alles gebeurt. Dit is op een ruimteschip met de fascinerende naam: de UNN Rickenbacker.

De game begint pas echt op het moment dat jouw personage die geen naam heeft, behalve Soldier G65434-2, wakker wordt in een cryo tube. Het blijkt dat er allerlei synthetische apparaten op je lichaam zijn gebouwd en als er daarna een computerstoring ontstaat, vergeet je alles wat er is gebeurd.. Een stem vertelt je wat je moet doen. Je moet naar Deck 4 met de lift. Je bent nu op Deck 1. De lift echter doet het niet en om het aan de praat te krijgen moet je nogal hard je best doen.

Niks werkt nog in deze game. Alle beveiligingsapparaten zien jou als vijand en de bemanning is getransformeerd tot een soort robots van vlees en bloed die jou aanvallen zodra ze je zien. Die robots zagen er niet uit toen ik de game begin 2000 speelde. Bij Nightdive Studios houden ze zich aan de term 'remastered' en ze zien er nog steeds niet uit. Het is ook niet echt een probleem. Twee klappen met de steeksleutel en ze hebben niet meer zo'n grote mond en ik kan verder.

En die steeksleutel is zeker in het begin van de game je grootste vriend. Later in de game heb je echt kogels nodig en je kunt dan ook beter besparen waar je kan, want kogels zijn een zeldzaamheid. Verder heb je nog een wapen waarmee je elektronische krachten op kunt roepen. Daar kun je allerlei dingen mee doen, zoals telekinetisch dingen besturen. Die laatste vond ik persoonlijk erg ingewikkeld en het nodigde niet echt uit om het te gebruiken.

System Shock 2 is vooral berucht vanwege het ingewikkelde inventory management. Die is enorm uitgebreid. Je hebt allemaal vierkantjes waar je objecten in kunt stoppen. Zijn de vierkantjes op, dan heb je teveel en kan er niets meer bij. Het duurt niet lang en dan heb je geen ruimte meer. Je kunt er dan voor kiezen om alle energiedrankjes op te drinken en al het eten op te eten en vervolgens is er wel weer ruimte, maar als je bijvoorbeeld alle wapens meeneemt, dan zit je rugtasje voor je het weet tot de nok vol troep. Ook kogels nemen ruimte in beslag en dat is wel iets waar je constant rekening mee moet houden.

Een goede remaster is niet eenvoudig te maken

Enkele jaren geleden bracht Nightdive Studios de System Shock remake uit. Dit was een remake van het eerste deel en die zag er compleet anders uit. Omdat System Shock 2 echt bekendstaat als een klassieker en ze daar zo min mogelijk aan de game zelf wilde toornen, besloten ze van het tweede deel een remaster te maken. Dit betekent dat de graphics wat zijn aangescherpt en dat er een wat bredere ondersteuning is.

Dit is enorm goed gedaan en voor deze game was dat ook echt wel nodig. Een goede remaster is niet eenvoudig te maken, maar de ontwikkelaar slaagt er wel in. Ik had nooit verwacht dat deze game te spelen zou zijn met een controller, maar ze hebben het geflikt. Het is zelfs prima speelbaar met een controller. De reden waarom ik dit bijzonder vind, is omdat het origineel uit 1999 helemaal voor de PC is gemaakt en het hele inventory management, een belangrijk deel van de game, compleet gebouwd is voor de muis. Het is dan heel moeilijk om controller support te maken zonder afbreuk te doen aan het origineel. Ze zijn er door handig om te gaan met de besturing enorm goed in geslaagd en de console versie komt misschien wat later, maar als hij komt is deze game uitstekend op de console te spelen.

Tegenwoordig is het heel normaal dat je door de hele game allemaal geschreven tekstjes tegenkomt. Die vertellen iets leuks voor mensen die daarin zijn geïnteresseerd. Bij System Shock 2 is het echter zeer belangrijk om deze teksten ook echt proberen te volgen en te begrijpen, omdat je anders van begin tot het eind echt totaal niet weet waar je bent en wat er nu eigenlijk aan de hand is. Alle berichtjes zijn nu ingesproken. Zo kun je lekker door de spelwereld lopen, terwijl je luistert naar wat de bemanning zoal te melden had. Het scheelt tijd en de voice acting is prima, dus dit is zeker een pluspunt.

Ook zijn er de standaard onderdelen die je van een goede remaster kunt verwachten. Ik heb een ultra wide-scherm en dat is geen probleem in deze game. Het opslaan en het laden van een game is gedaan in nog geen seconde en de graphics zijn net een tikkeltje scherper, zodat je niet al teveel hoofdpijn krijgt wanneer je op hoge resolutie de game wil spelen. Ik moet hier wel bij benadrukken dat de game er nog altijd niet echt een grafisch hoogstandje is, maar dat is in deze game niet heel relevant.

Hoewel het zeker verwelkomd wordt door mij en andere fans van deze klassieker, vraag ik mij wel af wie hier verder nog in geïnteresseerd zijn. Liefhebbers van het origineel zijn denk ik heel blij met deze remake. Het was echter toen behoorlijk niche. Niet veel mensen hebben het gespeeld en dat is niet geheel onterecht. Deze game geeft je niets en je moet overal voor vechten. Dat is leuk voor degene die daarmee om kunnen gaan, maar dat is niet bij iedereen. Ik vraag mij dan ook af of een remaster van deze game, waarbij de game van de grond af opnieuw wordt gemaakt, misschien toch niet een beter idee zou zijn geweest.

Ik heb wel weer iets geleerd. Vroeger was ik beter met games dan nu. Ik kom er nu amper doorheen, omdat hij erg ontoegankelijk is en inmiddels ben ik dat niet meer gewend. Deze game pakt je niet bij het handje. Vroeger kon ik daar denk ik beter mee omgaan. Inmiddels moet ik wel zeggen dat mijn angst voor SHODAN volledig weg is, hoewel het wel echt een briljant onderdeel van deze game is en me nog altijd de nodige kippenvel bezorgt.

Conclusie:

Als je aan mij vraagt of System Shock 2: 25th Anniversary Remaster geslaagd is in zijn opzet, is mijn antwoord zonder twijfel positief, want het is een zeer goede remaster. Ik vraag mij echter wel af voor wie. Mensen met een warm hart voor deze game hebben hem al heel lang geleden uitgespeeld en ik denk dat er niet zo heel veel mensen zijn die hem nu nog fantastisch zullen vinden, omdat hij erg ontoegankelijk is. Hou jij van games die je absoluut niet bij het handje pakken en kun je accepteren dat dit een game is die 25 jaar oud is, dan kan ik hem zeker aanraden om een kans te geven.