Wie mijn trophy list, Steam-spelverzameling of de componenten van mijn gamescore doorspit, zal ervaren dat er geen pijl te trekken valt op wat ik zoal speel. Recentelijk kon je zo bijvoorbeeld Call of Duty, The Legend of Zelda, Far Cry, LEGO Dimensions en Tales of ARISE voorbij zien komen. Mijn favoriete franchise blijft echter Persona en daarom verslind ik alles wat er maar een beetje op lijkt.
Mijn brug naar de serie van Atlus berust niet op toeval. Persona-scenarioschrijver Tadashi Satomi en regisseur Takuya Yamanaka werkten beide aan deze franchise en hebben duidelijk meegenomen wat ze ervan geleerd hebben. Net als die andere serie is The Caligula Effect een JRPG met een focus op de psyché van de mensen, de banden die we elkaar onderhouden en intern conflict. Alleen speelt het zich dit keer niet op een school af. Soort van…
Want?
Als we het heel zwart-wit gaan bekijken, speelt een substantieel deel van The Caligula Effect 2 zich weldegelijk op een school af. Een school waarvan je ontdekt dat het niet echt bestaat, net als de rest van de wereld waar je dagelijks in leeft. In plaats daarvan ben je in een virtuele wereld genaamd Redo, geleid door een virtuadoll (een soort AI V-tuber) genaamd Regret, die op de een of andere manier haar liederen kan gebruiken om mensen met spijt van hun bewustzijn te ontdoen en dit te transporteren naar Redo. Maar eens je dit weet, prik je er zo doorheen.
Dat je je bewust bent van de illusie, betekent natuurlijk niet dat je eraan kunt ontsnappen. Eens dergelijke bugs in het systeem worden gevonden, kunnen Regret en haar muzikanten inwoners van Redo tegen je opzetten. En in een wereld die volledig in handen is van de admin, is er maar weinig wat je kunt doen. Behalve als χ (spreek uit als Key) zich erin mengt. Als een andere virtuadoll en de dochter van de schurk van het eerste deel, kan ze mensen die de illusie hebben doorbroken voorzien van het Catharsis Effect. Dit is een soort Persona, al manifesteert het zich ditmaal als een outfit en wapens die de karakters rechtstreeks gebruiken om te vechten.
Go Home Club V2
Bewapend met zowel kennis en inzicht als letterlijke wapens, verenigen zij die zich bewust zijn geworden van Redo zich in de Go Home Club. Zoals de naam impliceert, is het doel van deze groep om terug te keren naar de echte wereld, waarvoor het nodig is om Regret en haar knechtjes de baas te zijn. Dit doe je door dungeons te verkennen met encounters die je kunt zien aankomen en de turn-based combat die zo hardnekkig gelinkt is aan de JRPG. Maar wel met een twist.
Gevechten in The Caligula Effect 2 zijn meer dan kijken wie de hoogste nummers heeft. Aanvallen kunnen worden geblokkeerd en gelinkt, zoals we wel vaker hebben gezien in spellen als deze. In TCE2 is echter niet de volgorde, maar de timing de belangrijkste factor. Wanneer je een aanval selecteert, kun je een preview zien van wat er gaat gebeuren. Je ziet hoeveel schade je aanval doet, hoe andere karakters bewegen en welke aanvallen zij in gaan zetten. Zo kan een vijand bijvoorbeeld besluiten om over twaalf seconden een ranged aanval in te zetten. Als jij een aanval met Ranged Counter precies zo timed dat je die aanval onderbreekt, kun je vernietigende combo’s inzetten die een gevecht heel rap kunnen beslissen. Je hebt hierbij wel enige beperkingen, maar zal daar in de praktijk weinig tegenaan lopen. Deels omdat je echt grote marges hebt om binnen te werken, maar ook omdat je waarschijnlijk al snel niet hier meer mee bezig bent.
In Furyu’s spel heel je na elk gevecht volledig. Voorzichtig spelen en jezelf sparen is daarom geen factor die meespeelt. In non-boss fights kun je daarom makkelijk je beste aanvallen spammen en binnen een minuut weer verder door de dungeon rennen. Dat gaat je niet lukken als je aan het passen en meten bent. Het Unique Selling Point wordt hierdoor al snel weinig meer dan een extra horde om te nemen buiten de boss fights om.
En Persona?
Het front waarop de Persona-invloeden pas echt duidelijk worden, zijn de manieren waarop je het verhaal vordert buiten de vaste noten om. In de gebieden kun je quests voltooien om karakters te helpen, welke je als persoon laten groeien. Dit resulteert in een sterkere hoofdpersoon, daar je Catharsis Effect niets meer dan een reflectie van jezelf is. Dit geldt overigens wel enkel voor de hoofdpersoon, daar die verbonden is met χ. Voor de rest van de club heb je Character Episodes, hetgeen feitelijk een synoniem voor de welbekende social links is. En in een ideale wereld, is dit wat jou als speler geboeid houdt.
De verwoording geeft het waarschijnlijk al weg, maar de praktijk wijst spijtig genoeg anders uit. De character arcs zijn grotendeels voorspelbaar en missen daardoor impact. De geheimen van Sasara en Gin lagen al binnen een half uur voor me bloot en de anderen deden het al niet veel beter. Het is allemaal niet héél slecht, maar het weet niet te prikkelen zoals menig ander game met een dergelijk systeem dat wel doet.
Wat hierbij niet helpt, is dat de daadwerkelijke gameplay, het dungeon crawlen, een enorm saaie bedoening is. Vijanden verschijnen slechts in een handjevol variaties en gaan daardoor snel vervelen. Hetzelfde kan worden gezegd van de dungeons zelf, die vaak zichzelf herhalen op het gebied van aankleding en verloop, en bovendien grafisch doen denken aan twee generaties geleden. Pas echt herhalend is echter de soundtrack die in die dungeons speelt. Één middelmatig JPOP-nummer dat gedurende dik een uur op repeat staat. Begrijp me niet verkeerd, mijn tracklist is gevuld met Utada Hikaru, Hokage Tea Time, Babymetal, Nana en Eir Aoi, maar die wil ik net zomin twintig keer achter elkaar horen!
Conclusie
Als The Caligula Effect 2 nou echt was wat ik had gehoopt, Persona op een kleiner budget, dan had ik me er prima mee kunnen vermaken. Wat het echter is, is een game die uit hetzelfde biervaatje heeft getapt, maar het vervolgens geserveerd heeft in een wijnglas. De ideeën zijn er, maar de uitvoering schiet op vrijwel alle vlakken te kort, waaronder combat, soundtrack, verhaal en visuals. Dit maakt de game niet verschrikkelijk of onspeelbaar, maar wel geheel onopvallend is het snel groeiende aanbod aan JRPG’s.