Supermassive Games is stiekem al een begrip in mijn vriendengroep. De ontwikkelaar heeft namelijk al voor de nodige horroravondjes gezorgd. Het begon terug in 2015, waarin we werden verrast met het indrukwekkende Until Dawn. Als gamer moest je keuzes maken die direct of indirect invloed hadden op het verhaal. Hierdoor was de game vele malen herspeelbaar, want het was niet gemakkelijk om alles te zien te krijgen. Ondergetekende zorgde in het laatste gedeelte van de game dat alles in het honderd liep. Een goede naam heb ik voor deze games niet opgebouwd. Toch komen we telkens weer bij elkaar wanneer Supermassive Games met een nieuw deel komt. Zo ook nu voor House of Ashes.
Eerlijk is eerlijk, Man of Medan hebben we niet met z’n allen gespeeld. Niet dat daar een specifieke reden voor is, maar we hadden het druk in de tijd rond de game. Onze eerste kennismaking The Dark Pictures Anthology was dan ook Little Hope, waarin heksenverbrandingen centraal stonden. Een duistere game met de nodige schrikeffecten. We schrokken regelmatig van jump scares die de game rijk was. Het verhaal was ons soms net iets te vaag, te abstract. Na het uitspelen van Little Hope werden we getrakteerd op de eerste beelden van House of Ashes. Hoe weet deze game ons na twee intensieve speelsessies te bekoren?
Realiteit of…?
In House of Ashes gaan we terug naar het jaar 2003. De Verenigde Staten bevinden zich in Irak om de strijd aan te gaan met Saddam Hoessein. Die zou namelijk kernwapens in bezit hebben. Deze wapens moeten zo snel mogelijk worden uitgeschakeld, dus wordt Kolonel Eric King ingevlogen om samen met zijn experimentele satellietprogramma Caelus een kelder te vinden waar de kernwapens zouden moeten liggen. Na een kennismaking met zijn team, waaronder zijn vrouw die hij al een jaar niet heeft gezien, is het tijd om naar de locatie af te reizen waar het allemaal moet gebeuren. Eenmaal aangekomen op de locatie is niets wat het lijkt. De Amerikanen worden belaagd door Irakezen en zakken uiteindelijk samen met hun belagers letterlijk door de grond. Ze komen in een ondergrondse tempel terecht, maar blijken niet de enige te zijn. Er houdt zich namelijk een groot kwaad schuil op deze donkere plek.
Voordat de game je in het heden laat spelen, weet je aan het begin van het spel al een beetje wat er gaat gebeuren. Een terugblik in de tijd laat namelijk zien wat voor demonen er al sinds mensenheugenis te vinden zijn op deze plek. Je weet als speler dus al snel dat je de strijd aan moet gaan met bovennatuurlijke wezens. Dit is niks nieuws natuurlijk, want elk spel van Supermassive Games heeft tot op heden wel onnatuurlijke wezens bevat.
Pak de popcorn erbij!
Wat volgt is een verhaal dat circa vijf uur duurt. Dit kun je uiteraard alleen voltooien, maar leuker is het om met vrienden een Movie Night in te plannen. In deze modus worden de personages over de spelers verdeeld, waardoor de controller moet worden doorgegeven. Hierdoor is elke speler verantwoordelijk voor zijn eigen personage. Een film was nog nooit zo interactief! Mocht je niet je vrienden dicht bij je hebben, dan kun je via Shared Story ook online de verhaallijn doorlopen. Dat Supermassive Games deze modi aanbiedt, is niet voor niets. Het is wellicht minder eng op sommige momenten, maar ook voor dit soort spellen is de leus ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ gepast. Het is misschien even slikken wanneer jouw personage in de beurt van een andere speler komt te overlijden, maar het zorgt tegelijkertijd ook voor hilarische momenten en blikken die konden doden.
Dat Supermassive Games leert van elke uitgave in The Dark Pictures Anthology is zeker te zien. Mede dankzij de nieuwe generatie consoles is House of Ashes een uiterst stabiele game met nagenoeg geen laadtijden en een prachtige grafische presentatie. Enkel watervallen en meertjes vallen negatief op, terwijl ook explosies wat beter uit de verf kunnen komen. Verder is de game audiovisueel een prima staaltje techniek. Verder zijn er in de game enkele toevoegingen gedaan. Zo is het camerastandpunt nu vaak wat verder van de speler af, wat je meer mogelijkheden geeft om de omgeving te bestuderen. Daarnaast kan nu per speler de moeilijkheidsgraad worden ingesteld, wat met name invloed heeft op de tijd die je voor quick time events krijgt. Zo is er dus voor de gelouterde en beginnende speler een ervaring op maat.
Verhaal als een huis?
Eén van de belangrijkste pijlers voor games als deze is het verhaal. House of Ashes is van The Dark Pictures Anthology veruit het meest solide. De personages hebben meer diepgang en de gevolgen van keuzes zijn minder voorspelbaar. House of Ashes is wel veruit het minst eng in de serie, maar compenseert dat wel met een spanning die continu voelbaar is. De tijd die je over het verhaal doet is prima. Het is niet te lang, maar ook zeker niet te kort. Dat is misschien ook wel het voordeel van het specialiseren in een genre als deze: je polijst het geheel steeds meer.
Conclusie
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes is het beste deel tot nu toe. De game is minder eng, maar brengt voldoende spanning met zich mee. Het veranderde camerastandpunt en de mogelijkheid om een moeilijkheidsgraad te kiezen zijn waardevolle toevoegingen, terwijl de kern van de game gelijk is gebleven. Al met al is dit een game die zeker in de modus Movie Night je geld waard is. Het vervolg, The Devil in Me, is al aangekondigd. Eens kijken of mijn vrienden daar tegen opgewassen zijn.