The Elder Scrolls IV: Oblivion

24 Maart was de walhalla voor RPG liefhebber, de Elder Scrolls IV: Oblivion lag in de winkels. Ook voor mij dus, en zo belandde ik die avond nog in Cyrodiil, de provincie van Tamriel waar deze episode in de Elder Scolls zich afspeelt. Die avond was ik verkocht, mijn sociale leven heeft een dikke deuk ingelopen en ook ging het schrijven van deze recensie niet zo snel, mijn excuses. Maar hij is er nu toch echt, de review van The Elder Scrolls IV: Oblivion, en of deze game echt zo goed is als de pers nu zegt lees je hier.

Dag 1

Ik zal me voorstellen, dagboek, ik ben Aggromon, een gevangene in de Imperial City Prison. Ik ben een Dark Elf, bewoner van Morrowind. Deze dag begon best wel normaal, ik zat een beetje met de physics te spelen (die héél goed zijn) toen opeens een stel body-guards binnen kwamen lopen, met een bijzonder gezelschap: de keizer. Ik werd verwezen naar de achterhoek van mijn cel, de keizer kwam voorbij lopen en keek mijn gezicht aan. Die ik deze ochtend nog had gemaakt, in een systeem dat goed in elkaar zit en een beetje lijkt op dat van The Sims (speel even mee). Hij herkende mijn gezicht, zo zei hij, uit zijn dromen. Ik was de uitverkorene om het kwaad terug te dringen en het goede te laten terugkeren. De keizer zelf was op de vlucht voor een stel moordenaars, zo zei hij, deze moordenaars hadden zijn zoon al vermoordt en hij volgde.

Na een serieus gesprek gaat de muur achter de keizer omlaag, stof wolken vormen zich, en een lange gang verschijnt. Ik had het geluk dat de keizer me mocht, ik mocht namelijk mee, als ik maar niet in de weg zou lopen.

Zo liep ik als een vrij mens achter het genootschap aan. Toen we aankwamen bij een grote kamer werden we in een hinderlaag gelopen. Een groep in rood geklede moordenaars verschenen en we weten ze met geluk af te slaan. Na dit spannende moment werd ik achtergelaten. Maar ik had geluk, wederom verbrijzelde een muur en er kwam een rat uit. Ik sloeg hem met het simpele gevechtssysteem met gemak dood en kroop door het gemaakte gat. Hier aangekomen vond ik mijn eerste zwaard, en weer moest ik het opnemen tegen een paar ratten, maar ze vormden geen gevaar. Met gemak kwam ik verder en ik vond een skelet, deze had een pijl en boog bij zich en een schild lag naast hem. Ik werd gezegd dat ik met de pas gevonden boog in een emmer moest schieten. Ik volgde het bevel, en ik raakte, toen werd mij verteld dat de pijl er nog inzat. Verbaasd liep ik naar de emmer, en jawel, de pijl stak er nog in. Uit nieuwsgierigheid schoot ik een pijl tegen de muur aan, en hier ketste die af!

Ik liep weer een donkere gang door en ik voelde me opeens raar, ik besefte me dat ik magie had aangeleerd. Weer werd ik bevolen iets te gaan doen, een rat verbranden deze keer met mijn net geleerde spreuk, zijn haar vloog in de fik en uit paniek rende het arme beest weg. Ik deed een deur open en vond mezelf weer met het genootschap dat ik net had moeten verlaten. Eerst dachten de guards dat ik toch een moordenaar was, ze hadden al geen vertouwen in me, maar de keizer beval ze stand te houden. Hij keerde zich naar me toe en begon over sterren te praten. Hij was hier blijkbaar erg geïnteresseerd in, hij vroeg daarom naar mijn sterrenbeeld. Er verscheen een scherm (speel wederom even mee) en ik kreeg de keuze uit een lijst sterrenbeelden. Ik koos voor The Mage, dit maakte mij sterker in magie. We liepen gezamenlijk een gang door en, waar we uitkwamen in een zaal. Hier werden we weer aangevallen, toen ik stond te vechten met een moordenaar, verbrijzelde er weer een muur en de keizer werd gedood. We wisten de moordenaar nog te doden maar het was al te laat. Ik herinnerde me de keizers’ laatste woorden nog, nadat hij me een mysterieus amulet had gegeven: “Close shut the jaws to Oblivion”.

Éen van de guards richtte zicht tot me, en zei dat ik een uitmuntende bard zou zijn, en hij vertrouwde me erop dat ik de weg zelf uit de dungeon kon vinden. Maar ik was het niet met hem eens, en er verscheen weer een schermpje voor mijn ogen (weer even meewerken). Ik koos voor de klasse ‘Spellsword’, ik ben nu een magiër die goed met zware armor kan omgaan en ook goed overhand kan met zwaard en schild. Na deze keuze besloot ik een dagboek op het zojuist gevonden stukje perkament te gaan schrijven, en daar zit ik nu, schrijvend in een donkere, koude kerker…

Dag 2

Ik ben eindelijk vrij, ik kan het nog niet echt geloven maar ik kan gaan en staan waar ik wil. Als ik naar de andere kant van het rijk wil reizen mag dat nu. Kom ik ondertussen een kerker tegen, dan mag ik die ingaan! En wat is het mooi hier buiten, vogeltjes fluiten, bomen bewegen in de wind, het gras golft, en het zonnetje straalt vredig aan de hemel.

Maar wat ik nou echt wou doen, wist ik niet helemaal. Ik kon natuurlijk de opdracht van de keizer opvolgen of ik kon de stad in. Mezelf platzuipen, praatje maken, questje doen. Maar ik ging naar de Arena. Ik wist dat ik een serieuze training nodig had als ik buiten de stadmuren wou overleven. En zo kwam ik daar, zonder dat ik wist waar ik mezelf insleepte. Binnen de kortste keren stond ik tegen over een echte gladiator, en begon een gevecht tot op de dood. Gelukkig had ik geen moeite met hem. En al gauw maakte ik een carrière in de arena.
Wetend dat een belangrijke taak op me wachtte ging ik toch maar de opdracht van de keizer vervullen. De weg op met mijn net verdiende zwaard en armor. Ik wist mijn bestemming, en de noodzaak, maar ik kon het niet laten dié ene ruïne binnen te gaan en eens kijken wat er zich afspeelde. Foute beslissing wellicht, algauw stond ik oog in oog met een groep skeletten, geen dode liggende, nee echte ondode vechtersjassen. Ik redde mezelf er ter nauwe nood uit, en de nodige goudmunten rijker.

Die avond nog kwam ik op mijn bestemming aan, de mooie zon van die middag was vredig ondergegaan en de krekels begonnen te “krekelen”. Mijn kompas wees naar een deur richting een klooster, hier ging ik dus maar ook heen. Ik kom de man tegen met wie ik moest praten en zie zijn bezorgde gezicht een triest tekstje zeggen. Ik geef antwoord en spreek hem de nodige moed in. En ja, hij begint los te komen, hij zegt mij dat hij weet van mijn missie, en geeft me een nieuw doel. Hijzelf zou blijven wachten op mijn terugkomst en hij nodigde me ook uit om te komen overnachten.

Met een heerlijk gevoel in mijn buik lig ik hier nu mijn verslag op te schrijven en dommel langzaam in slaap.

Dag 3

Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik me sterker, en dat bleek ook waar te zijn. Ik kreeg een keurig schermpje waarop ik een soort “investering” in krachten kan doen. Ik deed dit en kwam erachter dat ik meer health had, meer magicka en een beter uithoudingsvermogen. Wat ook inhoud dat ik meer spullen met me mee kon dragen. Uit nieuwsgierigheid keek ik ook in mijn attribute overzicht. Ik zag dat na mijn Morrowind avontuur het een en al gesleuteld was aan dit menu. De attributes zijn beter en simpeler ingedeeld. Geen light armor, medium armor en heavy armor, maar gewoon light- en heavy armor. Geen short blade of long blade, nee gewoon blade. Stuk simpeler, stuk doeltreffender.

Ik vertrok uit het gezellige klooster op weg naar ‘Kvatch’, de monk heeft me verteld dat hier mijn echte doel is: de verloren zoon van de keizer.

Met de zon die nog net door de wolken heen breekte boven me vertrok ik naar Kvatch. Ondertussen kwam ik langs eindeloze heides, kompleet met hier en daar een rotsje en zelfs grotten ontbreken niet. Halverwege de rit stak de wind op, het gras begon hevig te wuiven en de lucht trok dicht. Na een uurtje begin het te gieten, langzaam veranderde het onverharde wegje in een heuse modderstroom. Mijn reis werd ernstig vertraagd en ik voelde er niets meer voor om door te gaan, ik besloot een grot in te gaan. Voordat ik er überhaupt in kon werd ik al aangevallen door imps, maar deze vormden geen partij voor mijn net aangeleerde vuurbal. Binnen de kortste keren stond ik licht gewond in een grote ruimte, de eerste die ik in de grot aantrof. Ik hoorde een gekreun vanuit een hoekje en ik keerde me ernaar toe. Plots zag ik een strompelende zombie naar me toe komen in ik trok mijn zwaard. Ik wist de eerste klap nog maar net af te keren met mijn schild en deed een forse tegenaanval. De zombie werd achteruit geslagen en ik besefte dat dit mijn moment was. Agressief hakte ik op hem in en al snel viel ie dood neer (alsof ie dat nog niet was). Ik ging verder door een klein gangetje en zag van boven een licht door een gat in het dak binnenvallen op een waterput. Deze had een zichtbare bodem en aangezien ik geen andere kant op kon besloot ik mezelf er te laten invallen. Weer kwam ik bij een grote ruimte deze keer bewoont door imps. Van alle kanten werd ik bestookt door bliksemschichten en ik besloot dat ik snel moest handelen. Ik rende op de dichtstbijzijnde imp af en bestookte hem op zijn beurt met mijn dolk. De tweede volgde snel, en al snel waren ze allemaal dood. Ik liep naar de kist die in het midden van de ruimte stond en opende hem. Ik vond een hoop goud en een paar potions. Met alweer een goed in mijn buik liep ik de grot uit. Toen ik buiten was zag ik dat het al nacht was en dat de regen was opgehouden. Ik liep met een fakkel in mijn hand op een vlug tempo naar mijn bestemming. Deze trip bleek niet zo lang meer te zijn. Toen ik aan kwam zag ik boven op een heuvel een grote stad brandden en onderaan stond een kamp gevestigd.

Ik dook hier een tentje in en schrijf nu mijn laatste woorden in mijn dagboek op.

Dag 4

Toen ik opstond leek het een normale dag te worden. De vogels maakten hun ochtendconcert en de mensen in het kamp waren al begonnen met eten en bespraken het leven. Ik hoorde dat de stad boven op de berg was aangevallen is door “Deadra”, de bewoners van Oblvion, oftewel de hel. Ik kreeg een nieuw topic om over te praten met de mensen. Dit deed ik en ik ontdekte dat er nog mensen opgesloten zaten in de stad. Ik haastte me naar boven via een smal pad en kwam 3 soldaten tegen. Ik werd verwezen naar de leider van het groepje en ging een gesprek met hem aan. Hij begon wanhopig over van alles en nog wat te praten, zonder dat er een touw aan vast te knopen was. Toen hij tenslotte kalmeerde vroeg ik hem of ik kan helpen. Eerst dacht ie dat ik gek was, maar aangezien ik de enige was die het vrijwillig zou willen doen werd ik aangenomen. Samen renden we naar een soort barrière waaruit allerlei beesten kwamen. Toen we deze hadden verslagen werd ik bevolen de barrière in te gaan. Deze ingelopen zag ik dat ik in een kompleet andere wereld was. Overal steeg zwaveldamp omhoog en er stonden een paar armzalige eilandjes in een zee van lava.

Het was een vreselijk gezicht, ik wou er ook zo snel mogelijk uit. Toen ik een klein stukje was door gelopen kwam ik een man tegen, zwaar gewond hield hij stand tegen een onuitputbare bron demonen. Toen hij eenmaal klaar was met vechten (ik had hem geholpen en het proces versneld), ging ik een gesprek met hem aan. Hij vertelde dat ik naar de grote toren in het midden moest gaan om daar de wereld te sluiten. Hij ging met me mee, hij moest daar nog een vriend redden. Samen gingen we op weg naar de toren. Onderweg vonden we niet veel gevaar, nog steeds demonen (slappe dan wel). Aangekomen in de toren zag ik een grote vuurstraal omhoog gaan. Ik had nog maar net gekeken of ik werd alweer aangevallen. Weer geen uitdaging. Al snel kwamen we boven aan, we zagen de vriend van de man in een kooi zitten. De man bleef hier en ik werd er weer op uitgestuurd. Ik ging door een deur en kwam oog in oog met een bepantserde man: een Deadra prins. Deze leverde echter wel een uitdaging op maar ik wist hem toch te verslaan. Weer ging ik een deur door, ik belandde in een heel groot vertrek. Twee trappen liepen omhoog, ik nam deze en kwam bij een zwevende steen. Het enige wat ik kon doen was deze ‘activeren’. Overal laaide vuur op en ik voelde me paniekerig. Maar al snel bleek dat dit niet nodig was, de wereld waar ik me zojuist in bevond verdween en ik kwam weer oog in oog te staan met de leider van het groepje dat me de wereld had ingestuurd.

Nadat de leider me vele malen had bedankt besloot hij het volgende: een terug aanval. Deze verliep voorspoedig, al was de omgeving daar wel dramatisch, gebouwen waren ingestort, houten huisjes brandden voor zover dat nog mogelijk was etc. etc. Zoals ik al zei verliep de aanval goed, zonder ook maar een beetje gewond te raken kwamen we de mensen tegen die vast hadden gezeten. Ze zeiden dat we een kijkje in het gemeentehuis moesten nemen, ze vermoedden dat de graaf van de stad dood was. Ik werd er weer erop uitgestuurd hem te vinden. En vinden dat deed ik ook, al was dit niet echt nodig. De graaf was zoals al vermoed werd dood. Als teken van zijn sterfte nam ik een kettinkje van zijn lichaam af. Teruggekeerd bij de ‘Kapitein’ (want de leider van zonet had verteld dat hij onder leiding was van de verdediging van de stad), gaf ik hem de ketting. Hij leek niet geschrokken door het slechte nieuws, al treurde het hem wel.

Maar ik kwam hiernaartoe om de zoon van de keizer te vinden, deze bleek een van de mensen te zijn die opgesloten had gezeten. Ik vertelde hem het nieuws, dat hij de zoon van de keizer was. Hij bleek al te weten dat de keizer dood was. Hij vertrouwde me en kwam met me mee. Toen we eenmaal buiten de stad waren gebruikte ik het “quick-travel systeem” om terug te gaan naar het klooster. De monk die me erop uit had gestuurd was blij Martin te zien (zo heette de zoon van de keizer). Jauffre (de monk) zei dat ik goed werk had verricht, het keizerrijk had nu dankzij mij nog een toekomst.

Weer met een goed gevoel in mijn buik lig ik hier nu te schrijven over vandaag. Ik heb trouwens ook besloten dat ik stop met het bijhouden van mijn dagboek, Cyrodiil lijkt nu vredig…lijkt….

Conclusie