The Lord of the Rings: Gollum Review

Het uitbrengen van een Lord of the Rings-game heeft eigenlijk maar twee mogelijke conclusies: de game wordt een succes of de game wordt neergesabeld. Het universum van J.R.R. Tolkien heeft namelijk dermate veel fans, dat het makkelijk is om ze te beledigen met een slechte game. Het is makkelijker om iets te maken dat niet kan tippen aan Middle-Earth, dan iets te maken dat omarmd wordt. The Lord of the Rings: Gollum had bij de aankondiging enige vorm van potentie, maar tegelijkertijd waren de vraagtekens bij de aankondiging al ruimschoots aanwezig.

Gollum staat onder de kenners namelijk wel bekend als een van de meest interessante personages van het universum, maar tegelijkertijd is het de vraag of je er een heel spel omheen kunt bouwen. Wie Gollum een beetje kent, weet dat het geen fan van actie is. Het sluipt in de rondte terwijl het een innerlijke strijd voert met zichzelf. Een innerlijke strijd tussen Sméagol en Gollum. Je kon van tevoren dus al invullen dat dit stealth game zou worden met hier en daar een vleugje platformen. Een dergelijke game zou zich voornamelijk staande moeten houden met een aantrekkelijke, gevarieerde speelomgeving en een degelijk verhaal. Nu is er voor dat laatste wel aanleiding, maar Daedalic Games lijkt wel de klok te hebben horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt.

Waarom de films gelijk hebben

Van alle personages die The Lord of the Rings rijk is, mag Gollum dan wel een van de meest interessante zijn, maar daarbij zit een kanttekening. Gollum is namelijk met name interessant in de gebeurtenissen die zich afspelen tijdens de drie films. De manier waarop hij Frodo en Sam om de tuin leidt is even frustrerend als geniaal. Rond de tijd van The Hobbit raakte Sméagol voor het eerst in aanraking met de ring. In de tijd tussen de twee trilogieën heeft Sméagol aka Gollum voornamelijk vastgezeten. Hij is gemarteld door Sauron om te vertellen waar de ene ring te vinden is. Tijdens zijn gevangenschap heeft Gollum niet veel beleefd en laat dat nu net het tijdvak zijn waarin deze game zich afspeelt.

Een groot gedeelte van het spel zul je dus in Mordor vertoeven, omgeven door orcs. Tijdens je verblijf ben je hoofdzakelijk twee dingen aan het doen: aan het sneaken of van hot naar her lopen om kleine opdrachtjes te voltooien. Beiden voelen ongeïnspireerd en ontzettend saai aan. Het voltooien van de opdrachtjes laat je platformen. Gollum beschikt over een opmerkelijke sprongkracht, die even bombastisch is als onnavolgbaar. Sommige sprongen lijken makkelijk, maar laten je volledig in het duister tasten, waardoor je een hele klimsessie weer mag herstarten. Als er iets vervelend is aan platformen, is het wel niet kunnen vertrouwen op de gameplay. Daarnaast beschikt Gollum over een bijzonder snelle sprint. Helaas is deze sprint net zo snel verdwenen als dat deze is ingezet en zie je vooral vele rode balkjes in beeld met een hijgende Gollum in je oren.

De tweede bezigheid is het sneaken en dit is te bizar voor woorden. We kunnen gerust een decennium terug in de tijd gaan om eenzelfde AI waar te nemen. Vijanden zijn werkelijk te dom om te poepen. Ze hebben totaal geen oog voor de omgeving en laten zich wel heel gemakkelijk in de luren leggen. Wanneer ze 'actief' naar je zoeken, volstaat het om even afstand nemen. Ze zullen binnen een mum van tijd vergeten dat je er was. Aangezien vijanden niet de hoogte in kunnen, is het ook nog een optie om ergens op te klimmen. Zo kun je, zonder enige vorm van moeite, orcs te slim af zijn.

Diepgaand personage in een game zonder diepgang

Naast de oersaaie missies is het ook niet Gollum die de game kan redden. Kleine momenten waarin je beslissingen moet nemen voelen als open deuren. Nogal logisch dat je wilt wegduiken voor een Nazgûl in plaats van achter een vuurvliegje aan te gaan. Daarnaast beschikt Gollum ook over weinig mogelijkheden. Hij kan springen, klimmen en tijdelijk rennen. Daarnaast kan hij stenen gooien en specifieke vijanden wurgen. Er is een progressiesysteem dat specifieke vaardigheden vrijspeelt. Het is van begin tot eind hetzelfde liedje.

Dit alles gebeurt in omgevingen die qua idee best wat potentie hebben, maar uiteindelijk heel flets overkomen. Dit heeft te maken met de grafische presentatie en het level design. Er wordt soms nog wel eens wat variatie geboden door de hoogte in te gaan met klimsessies. De omgeving krijgt wat afwisseling van steen naar groen, maar het zijn alleen de animaties van Gollum zelf die er een beetje toe doen. De audio van de game is dan weer wel gepolijst, met de voice acting van Gollum als hoogtepunt. Het is echter bij lange na niet genoeg om een aanschaf van deze game te rechtvaardigen.

Conclusie:

The Lord of the Rings: Gollum is een mispeer. De game is slaapverwekkend en dat is best knap gezien het feit dat dit geliefde lore is. Er is geen variatie in de gameplay, de omgevingen zijn flets en het platformen is onbetrouwbaar. The Lord of the Rings: Gollum is andermaal het bewijs dat uitstekend bronmateriaal geen garantie biedt voor een goede game. Daedelic Games moet wel van bijzonder goede huize komen wil het deze game met updates en patches bestaansrecht gunnen.