The Quarry

Iedere zomer gaat de volledige Westerse wereld met vakantie. Sommige mensen blijven thuis en een flink deel gaat op vakantie in eigen land. In de Verenigde Staten zal dit niet anders zijn, maar vakantie is duur en aangezien onze vrienden in de USA toch wel een erg mooi land hebben, zijn er zomerkampen. Sommige mensen maken een flink deel van hun jeugd door in zo’n kamp en dat schept innige banden met de kameraden in het kamp. Het eeuwige spel om dingen te doen in een kamp die eigenlijk niet mogen, is al meerdere keren een belangrijk onderwerp in films geweest. De groepen worden vaak geleid door mannen en vrouwen van net boven de achttien jaar die daar ook voor de gezelligheid zijn. Altijd zijn er groepen kinderen die in het donker achter een kampvuur zitten met een stokje en marshmallows, om er vervolgens achter te komen dat die dingen echt waanzinnig smerig zijn. En altijd is er wel een begeleider die begint met het vertellen van een spookverhaal.

In de game The Quarry is het spookverhaal vrij kort. Er was een reizend toneelgezelschap dat een show gaf met de naam Harum Scarum. Het gezelschap werd geleid door Elize, een waarzegster die haar kunsten vertoonde met Tarotkaarten. Tijdens hun verblijf in de buurt van Hackett’s Quarry Summer Camp ontstond er brand en sindsdien is de buurt behekst door Elize. Dit is echter al enige tijd geleden als zeven begeleiders zich klaarmaken om na een succesvolle zomer weer terug te keren naar de bewoonde wereld. Het lot beslist echter anders, door omstandigheden moeten ze nog één nacht blijven en om het kort te houden, is dat net een nacht te veel. Tegen het advies van de eigenaar van het zomerkamp in gaan ze nog even lekker een keertje los. Ze steken een kampvuur aan en tijdens een wat genant moment lopen er een aantal mensen boos weg. Hierna gaat het helemaal mis. Opeens blijken zij niet de enige te zijn op het kamp.

De formule van Supermassive Games

De ontwikkelstudio Supermassive Games heeft sinds een aantal jaar een gouden formule gevonden die veel succes heeft. Dit heeft te maken met een onverwacht populaire game. Until Dawn werd goed ontvangen door veel mensen. Ik heb toen de game ook gespeeld en vond het geweldig. De manier hoe vrije keuze verweven was met het verhaal was zeer goed gedaan. Verder was dit verhaal goed te pruimen, wat met horror niet onbelangrijk is, en ook de cast deed zijn werk prima. Na TheDark Pictures Anthology doen ze nu hetzelfde kunstje opnieuw. En waarom ook niet. De games zijn altijd vrij succesvol en tot zover is er geen andere ontwikkelaar die op deze manier een horror game goed neer heeft gezet.

De games zijn ingedeeld in een inleiding en diverse hoofdstukken. In de inleiding word je voorgesteld aan Max en Laura. Deze twee mensen zijn op weg naar Hackett’s Quarry om daar begeleider te zijn voor het aankomende zomerkamp. Door een ongelooflijk horrorcliche dat maar niet doorbroken kan worden,schiet de auto van de weg en eenmaal tot stilstand gekomen zit Laura de restanten van Harum Scarum. Ze weet niet wat het is en wat het doet en wil er snel weg. Een politieagent adviseert dat ze naar een motel gaan. Ze zijn een dag te vroeg en het kamp is dicht. Omdat het nu eenmaal jongeren zijn,trappen ze in het volgende horrorcliche. Ze gaan toch naar het kamp. Dat blijkt een slecht idee te zijn.

Daarna ga je door naar het werkelijke verhaal. Zoals ik al eerder heb vermeld speelt het af vlak nadat het zomerkamp afgelopen is. Er zijn zeven personages en tijdens ieder hoofdstuk speel je met een aantal van deze personages. Met zo’n personage loop je het verhaal door. Op momenten dat het nodig is moet je snel keuzes maken en die keuzes hebben ook weer gevolgen voor de rest van het verhaal. Zo kan het zijn dat je bijvoorbeeld ergens de elektriciteit uitschakelt om te ontsnappen, maar dat iemand anders juist beschermd werd door een elektrisch hek. Zonder stroom komt aan de andere kant dan iemand om het leven.

Aan het einde van ieder hoofdstuk kom je uit bij een oude waarzegster die Tarotkaarten voor je uitleest. Deze kaarten zijn met regelmaat te vinden tijdens het spelen van de game. Aan iedere kaart zit een beeld gekoppeld die iets vertelt over de toekomst tijdens het verhaal. Het is eigenlijk best nutteloos. Deze vooruitzichten duren ongeveer drie seconden en je kan er helemaal niets uit opmaken. De toegevoegde waarde is dan ook helemaal niets. Ik vind echter deze sequenties de meest vermakelijke. De actrice die de waarzegster vertolkt ziet er buitengewoon grimmig uit en zet haar rol heel goed neer. Bij het zien van deze vrouw voelde ik mij altijd vrij ongemakkelijk.

BOE!!!

Mijn grootste probleem met Until Dawn,was dat ze voor ieder klein ding een jumpscare hadden toegevoegd. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik een soort immuniteit heb opgebouwd voor de rest van mijn leven. Een jumpscare is de Engelse term voor een moment waarop je schrikt tijdens een film of een game. Het is heel eenvoudig. Je loopt door een spelwereld en uit het niets duikt er een eng gezicht in beeld met daarbij een heel hard geluid. Het maakt niet uit wat het enge gezicht is en wat voor geluid het is, als het maar allebei tegelijk is en het geluid hard is. Until Dawn had deze vorm van pure kinderachtigheid iets te enthousiast ingezet.

Kennelijk vinden ze dit bij Supermassive Games ook. De jumpscares waren relevanter. De momenten dat ik schrok, voelde ook gewoon aan als momenten waarin er iets stond te gebeuren wat het schrikken rechtvaardigt. Verder probeerden ze vooral om een grimmig verhaal neer te zetten van negen jonge mensen, die in een situatie terecht zijn gekomen die je liever niet wilt. Persoonlijk vind ik dat hier de game een beetje in tekort schiet. Zonder spoilers te willen geven, kan ik alleen zeggen dat ik hier en daar de vertelling wat flauw vond. Maar dat was niet mijn grootste probleem met deze game.

Choose Your Own Adventure

De game houdt zich erg vast aan een principe dat je vaker ziet in verschillende soorten media. Je speelt als één persoon en de keuze die je maakt is afhankelijk voor het einde dat je krijgt. Dit is tenminste hoe je het wordt verteld. Dit is echter niet helemaal waar. De game eindigt altijd ongeveer op dezelfde manier. Het kan best zijn dat er een einde is die compleet afwijkt van de overige, maar in het algemeen zal de game altijd op dezelfde manier aflopen. Er zullen enkele details zijn die afwijken, echter is het niet zo dat de keuze om linksaf te gaan betekent dat het einde compleet anders is, dan dat je rechtsaf gaat.

Maar waar zitten die kleine verschillen dan precies in? Die zijn heel eenvoudig. In de dood van de personages. Als jij naar links gaat kan het zijn dat dit, doordat je een onderdeel mist, de ander zijn dood wordt. Het is dus niet zozeer dat het verhaal compleet anders wordt bij bepaalde keuzes. Verder moet ik ook zeggen dat ik nogal wat moest doen om ervoor te zorgen dat een personage doodging.

Om het wat gemakkelijker uit te leggen,moeten we kijken wat je met een personage doet. Je ziet altijd een filmpje waarin iets gebeurt. Daarna loop je wat rond met je personage en kom je wat dingen tegen. Dit kan bewijs zijn of iets kleins wat opvalt. Al deze dingen zijn nietszeggend. Op een gegeven moment moet je kiezen welk pad je wilt bewandelen, maar heel veel maakt dit niet uit,want je komt altijd op hetzelfde punt uit. Op een gegeven moment kom je bij een gevaarlijke situatie. Vanaf daar verandert het spel in een quick time event. Je krijgt een korte tijd om te kiezen wat je moet doen. Meestal is dit vluchten of verstoppen. Het goede antwoord is bijna altijd verstoppen. Waarom? Ze hebben een nieuw spelmechaniek geïntroduceerd waarbij je door een knop in te drukken het personage zijn adem inhoudt. Uiteraard willen de ontwikkelaars maar wat graag dat je het mechaniek gebruikt en is verstoppen is dan ook altijd een goed idee. Je drukt een knop in, het personage houdt zijn adem in tot het gevaar geweken is en daarna kun je verder. Ik heb twee keer gekozen voor vluchten en toen was het personage in ongeveer drie seconden dood.

The horror?

Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen weet ik niet, maar de momenten dat je de adem in moet houden zijn ook totaal niet eng of zelfs spannend. Dit komt doordat je te veel wordt gewezen wanneer je weer kunt ademen en dat je in third-person prima ziet wat jouw belager zoal aan het doen is. Een game als Alien: Isolation heeft ook eenzelfde soort mechaniek, maar omdat je dan in first-person zit te wachten tot je eindelijk denkt weer te kunnen ademen, poep je zeven kleuren. Dat is toch anders.

Dit is toch ook een beetje mijn probleem met deze game. Voor mij is horror dat ik op een bepaalde manier uit mijn comfortzone wordt getrokken. Alien: Isolation was hier meester in. Doordat je volledig los wordt gelaten in de game zonder ook maar een wapen te hebben en er constant iets is dat jou dood wilt hebben, krijg je het gevoel dat je nergens veilig bent. In deze game is dat niet. Doordat het heel erg verteld wordt als een film, je kunt zelfs ervoor kiezen om het als film te spelen (of kijken), ontbreekt de vrijheid om je werkelijk bang te maken op die manier. Met Until Dawn had ik het gevoel dat de horror puur de jumpscares waren en dat heb ik bij deze game ook een beetje. Het probleem is alleen dat ze er bijna niet zijn.

Is deze game dan slecht? Nee totaal niet. Als eerste zie je de grafische vooruitgang met eerder werk van de ontwikkelaar. Waar ik nog lichtelijk ongemakkelijk werd van de vreemde manier hoe personages hun gezichten bewogen tijdens Until Dawn, zijn de details in deze game verbluffend mooi gemaakt. Verder moet ik er ook bij zeggen dat de games in The Dark Picutes Anthology minder goede games waren dan deze meer omvangrijke game. De acteurs lijken gigantisch op de personages en ze leveren allemaal heel goed werk. Dit maakt deze game zeker fijn om te spelen. Het verhaal is niet echt geweldig, maar slecht is het niet te noemen en ik denk dat er toch weer een groepje liefhebbers zal ontstaan die een zwak krijgen voor de manier hoe het verhaal wordt verteld. Verder wil ik ook een vermelding maken over de soundtrack. Die is prachtig. Soms worden er liedjes afgespeeld die op dat moment ook gewoon prima passen met de setting van de game.

Verhalende horror games duren meestal niet zo lang. Ik heb in tien uur tijd deze game uitgespeeld. Je kunt hem daarna nog een keer spelen om te zien of je meer of minder mensen dood kunt krijgen. Heb je eenmaal dit horror festijn uitgespeeld, kun je bij de dood van een personage kiezen om een bepaalde keuze van hem of haar te veranderen, om te zien wat de uitkomst dan is. Hier bijt de ontwikkelaar naar mijn mening toch een beetje in zijn eigen billen, omdat hier duidelijk uit op te maken valt dat het enige is wat anders is in het einde, de hoeveelheid personages is die de nacht (niet) overleven.

Conclusie

Supermassive Games laat met The Quarry overduidelijk zien dat zij de manier van vertellen die zij nu aanhouden redelijk meester zijn. Deze game heeft minder jumpscares dan zijn voorganger en dat is zeker niet verkeerd. Wat wel jammer is, is dat er niet echt iets voor in de plaats komt, waardoor de game niet echt eng is. Het verhaal voelt op momenten een beetje flauw aan. Hij is prachtig gemaakt. De acteurs lijken enorm op de personages en ze leveren allemaal zeer goed werk. De dialogen zijn goed geschreven en ik heb op momenten dan ook best wel moeten lachen.  Wil jij alleen maar horrorgames spelen waar je echt bang van moet worden? Dan zou ik deze overslaan, maar vind je een verhaal dat af en toe een beetje op losse schroeven staat geen probleem of vind je Unil Dawn erg leuk, dan is deze game zeker de moeite waard.