Het keerpunt waarop ik als casual gamer uitgroeide tot een fanatieke speler van interactieve media, was zonder twijfel met de komst van de GameCube. Oorspronkelijk kocht ik deze titel voor Pokémon: Colosseum en Sonic Adventure 2: DX, maar nadien werd mijn collectie snel uitgebreid met games als Turok: Evolution, 007: Nightfire, Super Smash Bros. Melee en Pikmin.
Die laatste smaakte naar meer en ik heb daarom telkens wanneer een nieuw deel op komst was er halsreikend naar uitgekeken. Pikmin 4 lijkt echter niet op korte termijn te gaan verschijnen en daarom werd mijn aandacht getrokken naar Tinykin. De overeenkomsten zijn immers duidelijk.
Kleine man, groots probleem
Als een klein buitenaardse manneke arriveer je in een huis op aarde. Het huis van ene Ardwin, die het ogenschijnlijk tijden geleden heeft verlaten. En in zijn afwezigheid hebben insecten de boel overgenomen. Vuurvliegjes, mestkevers, sprinkhanen en meer hebben bewustzijn ontwikkeld en daarmee koninkrijken gesticht in de kamers van dit gebouw. De ene is religieus ingesteld, de ander houdt van feesten, terwijl er ook zijn die juist rust willen. Een ding hebben ze echter allen met elkaar gemeen: ze vereren Ardwin en geloven dat hij een god is.
Zo ook Ridmi, een wezen dat je vlak na aankomst op dit adres ontmoet. Hij is in bezit van een blauwdruk van Ardwin, waarmee hij het huis zou moeten kunnen ontvluchten. Het enige probleem is dat hij hiervoor bezittingen van de beste man nodig heeft, die door de bewoners van het pand worden gezien als heilige schatten.
Follow the leader (follow me!)
Dat uitgerekend jij wordt gevraagd om deze schatten te verzamelen, heeft niets te maken met jouw charisma, kracht of zelfs intelligentie. Nee, het zijn de titulaire Tinykin die deze last op jou schuiven. Deze vreemde wezentjes zijn ontzettend nuttig, daar ze verschillende gaves hebben afhankelijk van hun kleur, maar werken met niets of niemand samen. Om de een of andere reden luisteren ze echter wel naar jou. Hierdoor kun je ze inzetten om casa di Ardwin te verkennen en problemen van diens nieuwe bewoners op te lossen.
In totaal zijn er vijf van deze wezens, met respectievelijk superkracht, explosiekracht, extra armen om een Tinykin-stapel mee te vormen, elektriciteitsgeleiding en brugvorming. Je begint na aankomst op elke locatie met het zoeken naar eieren, waarmee je vervolgens obstakels trotseert die de weg vrijmaken naar meer eieren en voorwerpen die je nodig hebt om het verhaal te vorderen. Een kind kan de was doen.
Kinderlijk simpel
Dit is helaas ook mijn voornaamste probleem met het spel, dat ik in minder dan zes uur tot een eind wist te brengen met vrijwel alle collectibles en sidequests behaald. De moeilijkheidsgraad is duidelijk gericht op een jonger publiek, hetgeen ook ergens past bij diens cartooneske artstyle die de impressie van twee dimensies geeft bij de karakters. Hierdoor is het makkelijk voor een oudere speler om problemen te overwinnen en zelfs de game in recordtempo te doorkruisen door slim gebruik te maken van verschillende mechanics.
Dat de game makkelijk is, is op zichzelf niet zo’n probleem. Maar daar het geen combat bevat, ontbreekt enige vorm van spanning. Pikmin, want dat is toch de vergelijking die we moeten maken, heeft monsters die jouw volgers op willen eten, honger of een tijdslimiet om de druk op te voeren en een metroidvania-achtige constructie om spelers geboeid te houden. In vergelijking daarmee is Tinykin wel erg rechttoe-rechtaan, waardoor ik bang ben dat juist de kleinste spelers op den duur uitgekeken zullen raken. Jammer, want ik heb me ondanks deze kritiekpunten ontzettend vermaakt met dit kleine avontuur.
Conclusie
Tinykin heeft in een hoop charme in een kleine verpakking weten te proppen, maar slaagt er niet altijd in dit even goed te presenteren. Een game die een lage moeilijkheidsgraad heeft, is op zichzelf prima. Maar er is wel iets nodig om de spanning erin te houden. Het gebrek daaraan is niet funest voor het spel, maar zorgt er wel voor dat het niet diens volle potentie weet te benutten. Nou ja, dan maar wachten op Pikmin 4.