Wie een beetje bekend is met de Noorse mythologie, zal de link daarmee reeds gelegd hebben na het zien van de titel. De term Ragnarök zal dan eveneens belletjes doen rinkelen, al was het maar vanwege de derde Thor-film van Marvel. Dit desastreuze evenement vind vlak voor aanvang van het spel plaats, maar loopt een beetje anders dan wij het kennen. Odin en Fenrir verwonden elkaar, maar geen van beide valt. In plaats daarvan trekken ze zich terug en blijft de wereld in een soort limbo, in afwachting van de conclusie van deze epische strijd. Geen van beide goden is echter in staat nog te vechten.
En daar komen wij
In de hoop zichzelf en zijn rijk te redden, maakt Odin Valkyrie. Normaliter is dit de aanduiding voor een zeker soort vrouwelijke krijger, maar bij een gebrek aan een eigen naam is dit hoe onze hoofdpersoon gedurende de gehele game wordt aangesproken. Haar, en daarmee onze, missie is om af te dalen naar de aarde en corrupte zielen te zuiveren. Hierdoor neemt het aantal onzuiverheden op onze planeet af en kan Odin herstellen om de overgebleven mensen te redden.
Die mensen zijn overigens schaars. Ragnarök heeft ook Midgard getekend, dat nu wordt geteisterd door monsters als golems en draken, welke de game Undeads noemt. Het leeuwendeel van de game spendeer je daarom met een wapen in de hand en met toekomstige lijken aan de spitse kant ervan.
Met lood in de schoenen
Valkyrie Elysium classificeert zichzelf als een action-RPG, hetgeen in dit geval betekent een hack’n’slash-spel met upgrades erbij. Je zou dus mogen verwachten dat combat tot in de puntjes is uitgewerkt. In mijn beleving viel dat niet zelden best wel tegen. Valkyrie is heel veelzijdig op het slagveld, met verschillende combo’s, een soort grappling hook, meerdere soorten magie en de zielen van krijgers die ze op kan roepen tot haar beschikking. En op het moment dat deze goed samenkomen, vlieg je van vijand naar vijand terwijl je combo’s maakt die hoger zijn dan de in-game teller weer kan geven. Een bevredigend gevoel, dat doet denken aan games als Bayonetta en Devil May Cry.
Het probleem is dat dit lang niet altijd het geval is. Verdedigen en ontwijken voelt zwaar aan en de merkbare vertraging als je het inzet te midden van een combo, maakt ze vrijwel nutteloos in de meeste gevechten. Daarnaast is het daadwerkelijk inspelen op het slagveld richting het eind van de game een opgave op zichzelf. De camera wil nog wel eens blijven hangen in een hoekje, in de nek van Valkyrie of in de maag van een vijand die haar genadeloos aanvalt. Maar zelfs wanneer dat niet gebeurt, maken de vele magische effecten, vijanden en bondgenoten op het scherm het zo chaotisch dat de framerate op mijn PlayStation 5 regelmatig zo’n duik nam dat ik de frames op mijn vingers en tenen kon tellen.
Onvoorstelbaar
Een combat-systeem met ups en downs is verre van een doodzonde, maar moet wel worden opgevangen door iets anders als het niet wil eindigen als dertien in een dozijn. Helaas is dit zonder twijfel het hoogtepunt van deze ervaring. Het verhaal probeert interessant te zijn en jou als speler te misleiden, maar omdat jouw input op één keus aan het eind na volledig niet bestaand is, slaagt het er niet in om deze misleiding vruchten af te laten werpen. Sterker nog: voor meerdere eindes moet je collectibles gaan verzamelen, hetgeen betekent een handjevol eentonige omgevingen helemaal moet doorpluizen om ze te vinden. Geloof me als ik zeg dat je daar niet gelukkig van hoeft te worden.
Buiten dat het verhaal niet boeiend is, is het ook de presentatie die veel te wensen overlaat. Square Enix staat bekend om zijn vaak verbluffende visuals en dat zie je ook terug in Valkyrie Elysium… tot het begint te bewegen. De bewegingen van de mond lopen vaak niet synchroon met de Japanse voice-over en ogen op meerdere momenten onnatuurlijk, waardoor enige immersie die nog over was smelt als sneeuw voor de zon. Net zoals de kans dat de game in één adem genoemd zal worden met Kingdom Hearts 2, Final Fantasy X of Chrono Trigger.
Conclusie:
Een weinig boeiend verhaal, vreemde animaties, framerate drops en eentonige omgevingen maken Valkyrie Elysium moeilijk aan te raden. De enige reden dat het geen onvoldoende scoort, is omdat combat als het lekker werkt een waar genot is. Spijtig genoeg is dat lang niet altijd het geval.