Tijdens het spelen van White Day: A Labyrinth Named School heb ik geleerd oud Grieks te praten, te jongleren met zeven kegels terwijl ik balanceer op een eenwieler, heb ik mijzelf meester violist gemaakt, terwijl ik een studie rechten heb afgerond. Hoe? Ik zat te wachten tot die verdomde conciërge eindelijk eens een keer weg ging.
Het is 5 september 2001. In Zuid-Korea komt er een nieuwe survival horror uit. Al snel blijkt dat in dit Aziatische land de spelers niet klaar waren voor dit fenomeen, want het regent klachten over de angst die het in mensen oproept. De game krijgt geen Engelstalige release en er zullen dan ook niet veel mensen buiten Zuid-Korea kennis hebben gehad van deze game die iedereen aan het rillen krijgt van angst. Hoewel er aanpassingen zijn gedaan aan de game door moeilijkheidsgraden in te bouwen, bleef de game voor de rest van de wereld voor ruim tien jaar onbekend. In 2015 wordt er een remake op de markt gebracht. Deze heeft een Engelstalige versie en die kwam uit op de PC. Nu, in 2022, is de PlayStation aan de beurt.
Welkom in de slechtste school ter wereld
Dat Yeondu High School een beruchte school is, wordt niet onder stoelen of banken gestoken. Voordat dit gebouw gebruikt werd als school, was het een ziekenhuis en tijdens de Koreaanse oorlog zijn veel mensen in dit gebouw gestorven. Maar ook tijdens het ombouwen naar een school bleven de sterfgevallen exorbitant hoog. De makers van de game maken je er niet bepaald subtiel bewust van dat zelfmoord niet zeldzaam is. Het is het enige onderwerp waarover geschreven wordt. Alles waar leraren en leerlingen zich druk over maken is de aantrekkingskracht om te kiezen voor het kortste eind. De ontwikkelaars van de game hebben denk ik iets te veel de nadruk willen leggen dat suïcide een groot probleem is in Zuid-Korea. Op den duur kwam het over als zwarte humor en dat is zonde, want het is wel degelijk een groot probleem in diverse Aziatische landen.
In de game speel je als Lee Hui-min. Tijdens het begin ziet hij een meisje, Han So-yeong, dat een dagboek laat vallen. Hoewel de school al gesloten is, wil hij het dagboek aan het meisje geven en je kunt verwachten dat dit niet alleen maar voor het dagboek is. Hij neemt ook een doos snoepjes mee in de vorm van een hartje, dus hij hoopt op wat meer dan dankbaarheid. Je komt iemand tegen die je vertelt dat Han So-Yeong een heks is die iedereen voor zich weet te winnen. Zij vraagt of jij haar kan helpen en of je dat nu wil of niet doet er niet toe; je gaat haar helpen.Haar vraag is of jij naar de workshop kan sluipen, om daar de sleutels van een ander lokaal te halen. Om daar te komen moet je door het ventilatiesysteem kruipen.. Tijdens jouw kruipsessie door de ventilatie komt de meest waanzinnige moment dat ik ooit in games heb gezien. De conciërge doet zijn intrede op fabuleuze manier.
Deze ‘vriend’ van iedereen in de school bewerkt een leerling met een stalen honkbalknuppel op zo'n fanatieke wijze, dat ik denk dat hij hem door het putje probeert te slaan. Geesten zijn leuk en kan ik hebben in een horror game en hetzelfde geldt ook voor geestelijk gestoorde mensen, maar deze had ik niet aan zien komen. Na wat omwegen en een hoop gerotzooi met onze grote honkbalfan, kom je uiteindelijk bij kamer 2-8 aan; de kamer waar Han So-Yeong verblijft. Zodra je met haar wil praten, komt er een enorme tak tevoorschijn die Han grijpt en meesleept, alsof Poison Ivy uit het Batman-universum is gestapt en even poolshoogte in deze game komt nemen.
Niet alleen de graphics zijn gedateerd
De game is dus van 2001 en dat kun je, ondanks dat het een remake is, zien. Niet zozeer aan de graphics, die in 2012 verouderd zouden zijn, maar de rest van de besturing. Het voelt erg aan als de gemiddelde game die uitkwam voor Half-Life 2 moderne physics introduceerde. Een voorbeeld: voor je staat een tafel en een stoel en je probeert uit alle macht langs de stoel te komen, maar de stoel zit denk ik vastgelijmd aan de vloer, want je komt er niet langs. Je kunt er ook niet overheen, dus je zult om de stoel en de tafel moeten lopen. Je zou toch verwachten dat in een remake dit soort houterigheid weg is gehaald, maar kennelijk is het dan niet immersief genoeg meer.
De game bevat een zekere hoeveelheid geesten. Je roept deze op door de Ghost Stories te verzamelen. Deze stories omschrijven de geesten en daarna zie je ze ook, hoewel ik betwijfel in hoeverre dit eigenlijk wel klopt. Ik kom standaard af en toe eens een keer één geest tegen. Die zweeft naar je toe en start dan een jumpscare die je de eerste keer laat schrikken, maar daarna verrast hij niet eens meer. Het enige probleem met deze geest is dat hij die verdomde conciërge alarmeert.
De lezer van dit artikel zal het al opgevallen zijn. Om de conciërge kom je in deze game niet heen en dat is jammer, want het is de slechtste AI die ik in jaren heb gezien. Een jaar voor de remake zijn werkelijke release kreeg, kwam Alien: Isolation uit. Deze game had een zeer geavanceerde AI gemaakt om de Xenomorph echt aan te laten voelen, wat angstaanjagend was. En waarom? Hij was niet voorspelbaar. Soms zag hij je totaal over het hoofd en soms had hij je meteen door. Het was volstrekte willekeur en daardoor kon je geen trucjes uithalen. Dat is met de conciërge anders, want hij reageert altijd hetzelfde. Hij hoort iets, strompelt eropaf. Is het licht dan rent hij achter je aan om gehakt te maken van jouw zak met vlees en als het donker is hoef je alleen maar gehurkt een beetje achter een stoel te zitten en dan ziet hij jou niet meer. Dan blijft hij voor een zeer lange tijd heen en weer draaien tot hij rechtsomkeert maakt en heel langzaam weer weg loopt, terwijl hij soms voor alle zekerheid nog even omdraait om te zien wat hij graag wil zien en loopt dan weer terug.
De conciërge zou de drager van de horror in de game moeten zijn, de entiteit die constant achter je aanzit. In dit geval is dit alleen maar vervelend. Terwijl jij probeert iets te vinden of een puzzel op te lossen, hoor je het geritsel van zijn sleutelbos en dan weet je het weer. Licht uit, achter een stoel zitten en wachten tot het geritsel weg is, wat eeuwen lijkt te duren. Als het geluid eindelijk weg is kun je verder, maar vijf minuten later begint alles opnieuw.
Het geluid in de game is redelijk. Ik moest nog wel eens schrikken als ik een geluid hoorde dat leek op nagels die over een krijtbord strijken, maar als ik dan richting het krijtbord keek, was er niks te zien. De school zelf zit ook goed in elkaar. Het voelt aan als een lege school. Daartegenover staat wel dat de school een beetje te leeg aanvoelt. Ook de soundtrack is redelijk. Het past een beetje bij de klassieke horrors van Kiyoshi Kurosawa, die in de jaren 90 werden gemaakt en duidelijk een inspiratie zijn. Het lijkt meer atmosferisch geluid dan dat er een echte soundtrack is. Dat past heel erg goed bij dergelijke games.
Conclusie
Mensen noemen deze game een cult-klassieker. Hij kwam in eerste instantie alleen maar uit in Zuid Korea, waar het geen superhit werd. Het was toen niet de moeite waard om hem te vertalen. Deze games staan en vallen bij de geloofwaardigheid van de de personages, maar hier valt deze game direct in een diepe put. De meeste personages komen ermee weg, hoewel er enige vorm van karaktervorming ontbreekt, maar de conciërge verpest alles. Hij geeft niet de vibe die ik bij een horrorgame verwacht en is vooral vervelend. Het kost vele minuten voordat je weer iets kunt doen en voor je het weet staat hij weer voor je neus. Er is niks vervelenders met survival horrors dan wachten tot een domme AI eindelijk eens vertrokken is. En dat is ook het gevoel wat ik aan deze game heb overgehouden.