Om eerlijk te zijn snappen we maar weinig van de releasedata van de gewelddadige Yakuza-reeks. Immers, in dezelfde maand dat het land van de Rijzende Zon aan de slag gaat met Yakuza 4, mogen wij Europeanen pas het derde deel uit de serie verwelkomen. Precies één jaar later na de Japanse release, waardoor het spel op sommige fronten al behoorlijk gedateerd aanvoelt. Tel daarbij op dat laatst deeltje vijf werd aangekondigd door ontwikkelaar Amusement Vision, en je begint je af te vragen of Yakuza 3 wel relevant genoeg is voor de gemiddelde Europese PS3-bezitter.
Net zoals in de voorgaande twee delen speel je met Kazuma Kiryu, een ex-lid van de Japanse maffia, ook wel de Yakuza genoemd. Hij leidt samen met zijn opgebouwde weeshuis een rustig bestaan op het prachtige eiland Okinawa. Gelukkigerwijs komt na vijf uur spelen een eind aan alle zoetsappige intriges en wordt Kazuma door een moord op zijn vriend weer de Yakuza-wereld ingetrokken.
De zure nasmaak van de honingzoete beginpassages bleef echter sterk hangen en konden beter compleet weggelaten worden. Taferelen als pesterijen oplossen en kinderen voor leugens ontzien passen niet echt bij een gewelddadig maffiaspel. Eenmaal je in Tokio arriveert wordt het verhaal weliswaar beter, maar nog steeds niet goed genoeg om echt te kunnen boeien. Dit komt onder andere door de ontelbare tekstballonnen (inclusief statische en herhalende animaties) en de oersaaie tussenfilmpjes die een hoop clichématige en oninteressante zaken laten zien. Mede hierom voelt Yakuza 3 erg lineair en langdradig aan, omdat je vooral veel op de X-knop aan het drukken bent.
Wanneer je dan eindelijk je weg door de stad kunt banen, kun je zien dat er, ondanks de vrij beperkte spelwereld, ongelofelijk veel te doen is. Bezoek winkeltjes en eetgelegenheden, praat met voorbijgangers en speel vele uiteenlopende minigames. Hier zijn we misschien nog wel het meest over te spreken, gezien deze erg goed zijn uitgewerkt. De spelletjes variëren van een potje darten, poolen en golfen tot aan karaoke zingen en bowlen. Samen bij elkaar opgeteld staan ze garant voor misschien wel twintig uur spelplezier: ideaal voor wanneer je geen zin hebt om het verhaal te volgen.
Net zoals de voorgaande delen is Yakuza 3 echter meer dan alleen ouwehoeren, want er zal ook veelvuldig gevochten moeten worden. Dit doe je in een ronde omgeving omringd door gebruik je alleen je je vuisten. Hoewel, je kunt ook met vele voorwerpen aan de slag. Fietsen, borden, tafels, honkbalknuppels: je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het als wapen gebruiken. Door combo’s te gebruiken vul je een meter die je kunt activeren met een speciale aanval, zoals iemands hoofd snoeihard tegen een muur gooien of iemands schedel inslaan met een ijzeren staaf. De aanvallen worden erg tof in beeld gebracht en staan zonder twijfel centraal in het vechtsysteem van Yakuza 3.
Maar toch, hoe tof het op papier allemaal klinkt, het valt naarmate het spel vordert best wel tegen. Iets meer variatie in de gevechten en de vijanden zou bijvoorbeeld niet mis zijn geweest. Ook werkt de camera soms niet naar behoren en kom je zo nu en dan technisch achterhaalde elementen tegen. Het vechtsysteem is kortom de lange speelduur van Yakuza 3 niet waardig, mede doordat het dus in herhaling valt. Zelfs het upgradesysteem, waarmee je je personage verder kunt uitbouwen, kan de eentonigheid niet weerstaan.
Technisch is het spel ook niet om over naar huis te schrijven. Niet zozeer door het eenvoudige vechtsysteem, maar meer door de verouderde animaties en de vele onzichtbare muren. Er is genoeg te doen in de oostelijke hoofdstad, maar de spelwereld is vrij beperkt. Autorijden is geheel uit het spel gelaten en voor bepaalde delen in de stad is een laadscherm vereist. Dat Yakuza 3 een jaar later naar Europa is gekomen mag geen excuus zijn voor deze gedateerde technieken. Tot slot gooit de ontwikkelaar audiovisueel gezien eveneens geen hoge ogen, al klinken de Japanse stemmen voor zover wij kunnen horen wel geloofwaardig.
Conclusie
Yakuza 3 barst van de content, maar valt desalniettemin vrij snel in herhaling. Dat het spel niet dezelfde vrijheid biedt als een Grand Theft Auto kan vergeven worden, maar dat we eindeloos moeten aanlopen tegen oersaaie tekstballonnen en onzichtbare muren is echt niet meer van deze tijd. Het verhaal is mede hierom moeilijk te volgen, al zal deze voor maffiabegrippen vrij goed in elkaar steken. Yakuza 3 is uiteindelijk alleen leuk voor mensen die houden van goede minigames en een bruut vechtsysteem, maar daar blijft het ook bij.