Specifiek deed het me denken aan re-releases, remasters en remakes. Wat is het nut van elke en wat maakt ze goed? Re-releases zijn daarbij makkelijk. Het is een port van een game naar een nieuw platform, zonder veranderingen die groter zijn dan andere prompts door andere knoppen op de controller. Denk aan Returnal die recent de overstap van PlayStation 5 naar PC maakte of Postal 4: No Regerts, die juist de andere kant op trekt. Soms komt een dergelijke re-release gebundeld met de DLC en andere keren komen ze met een zachter prijsje. Vooral wanneer de game al lange tijd uit is op andere platformen en het nieuwe er dus wel vanaf is, zie je dat nog wel eens.
Remaster is dan weer een term die we mogen gebruiken als de game opgepoetst is voor diens comeback. Denk recentelijk aan Metroid Prime: Remastered bijvoorbeeld als een goed en Tales of Symhponia: Remastered en Persona 3: Portable van minder geslaagde voorbeelden. Technisch gezien zijn er een hoop games die met enkel wat upscaling van de graphics en / of framerate de noemer remaster dragen, maar hoe groot het verschil is met het origineel, is enorm verschillend. The Last of Us op PlayStation 5 ging bijvoorbeeld echt helemaal nergens over als je het mij vraagt.
Tenslotte zijn daar de remakes. Het beste voorbeeld in de recente geschiedenis, is Dead Space. Deze is niet volledig opnieuw opgebouwd, maar er zijn ook inhoudelijk wat zaken gewijzigd om deze nieuwe versie van de game boven het origineel uit te laten stijgen. Hoe geslaagd een remake is, verschilt natuurlijk van situatie tot situatie. Maar het feit is dat er onder normale omstandigheden veel meer manuren en geld in gaat zitten dan bij de andere twee. Zelfs als een deel van het werk reeds gedaan is, maak je feitelijk immers een nieuwe game. Daarvoor maak je meer kosten.
Die kosten zijn wat mij aan het denken zetten. Niet die van de ontwikkelaars, maar die van de consumenten. Tales of Symphonia: Remastered voelde bijvoorbeeld als een bijzonder luie remaster en dat heb ik ook duidelijk gemaakt in mijn recensie. Persona 3: Portable was niet veel beter op sommige fronten, maar was veel zachter geprijsd en daardoor beter te slikken. Die logica is makkelijk te volgen. De moeite moet in verhouding zijn met de kosten. Maar waarom voel ik niet datzelfde bezwaar wanneer Returnal na een paar jaar naar PC komt voor de volle mep? Ja, Sony heeft zich er zeker niet makkelijk van afgemaakt en dat resulteert in een zeer gepolijst spel, maar in perspectief gezien zal het een redelijk simpel proces zijn geweest. Toch had ik deze realisatie nodig om te voelen hoe krom dat is.
Na een beetje tobben denk ik dat het vooral een kwestie van gevoel is. Als ik lees als PlayStation 1-hit The Legend of Dragoon naar PSN komt, verwacht ik PlayStation 1-hit The Legend of Dragoon. Niets meer en niets minder. Maar wanneer het woord Remaster erbij geplaatst zou zijn, zouden er direct bepaalde verwachtingen zijn gewekt. Verwachtingen die de lezer eenzijdig oplegt tenzij anders gecommuniceerd en welke lang niet altijd realistisch hoeven te zijn. Immers kan een simpele AI upscaling al de noemer Remaster verantwoorden, maar kan ik hopen op flink opgepoetste visuals.
Verwachtingen en hoop zijn dingen die je nooit moet meenemen als je een videogame recenseert. Je moet het immers beoordelen op wat het is en had moeten zijn (in het geval van niet waar gemaakte toezeggingen en technische problemen), niet op wat je had gehoopt. Daar was ik me al bewust van, maar misschien moet ik daar extra diep over nadenken bij een volgende re-release, remaster of remake.
