Hellcard

Hellcard laat je als spelers papieren dungeons van de Book of Demons afstruinen. Dit doe je in de eerste ronde alleen, maar al snel wordt je party uitgebreid naar drie personages. Elk personage heeft zijn eigen voor- en nadelen en eigen deck waaraan wordt gebouwd. Deze decks verbeter je naarmate je in het spel vordert. Denk aan het uitbreiden van decks, upgraden van kaarten, verwijderen van kaarten, maar ook het verzamelen van artifacts. Deze items geven je blijvende voordelen in gevechten of een eenmalige boost. Is de gelijkenis met Slay the Spire treffend? Zeker. Dit alles, afgezien het feit dat je een party aan heroes hebt, is te vergelijken met Slay the Spire. Het is echter een ander vlak waarop Hellcard zich van zijn concurrenten onderscheidt en dat is hoe de gevechten verlopen.

Turn-based met een vleugje originaliteit

In Hellcard heb je namelijk te maken met korte en lange afstand. Jouw personages staan elk gevecht in het midden van de kamer. Daaromheen is een cirkel getekend met drie vakken. Elk personage heeft zijn eigen vak. Vijanden, zeker de closed-ranged makkers, bewegen zich van het buitenste veld naar een van de vakken van de personages. Dit kost ze een beurt. Vervolgens zijn ze eigenlijk toegewezen aan een van je helden. Je kunt boven jouw party zien hoeveel schade er wordt gedaan door alle vijanden, specifiek per vijand kan dit worden bekeken. Hierdoor kun je op je gemak kijken welke vijand het beste als eerst kan worden uitgeschakeld, omdat deze het meeste schade dreigt te doen. Jouw heroes kunnen kris kras door elkaar kaarten spelen, wat kan zorgen voor kettingreacties. Tevens zijn de aanvallen van jouw heroes niet beperkt tot het eigen vlak, tenzij de kaart dit specifiek benadrukt. Snap je het nog? Onderstaande afbeelding vat eigenlijk wel alles samen!

Nog een tikkeltje onoverzichtelijk

Het spel nodigt je bij het opstarten uit om zeker ook eens andere spellen van de serie Return 2 Games te proberen. Persoonlijk ben ik geen fan deze vorm van reclame, maar goed. Eenmaal gestart zijn de menu’s helder, maar tussen de verdiepingen door is het even zoeken. Je kunt elk van je personage per verdieping op een andere locatie laten stuiten. Elke locatie heeft zijn eigen voordelen, zoals het healen van de party of het verbeteren van kaarten. Hierbij ligt de focus nadrukkelijk op jouw hoofdpersonage, want bijvoorbeeld artifacts zijn niet verkrijgbaar voor jouw sidekicks. Dit vind ik persoonlijk jammer, want deze zijn soms essentieel in jouw aanvalsspel. Sidekicks zijn gedurende de game ook redelijk gemakkelijk in te wisselen. Wanneer er een weinig health heeft, kun je die inwisselen voor een kopie van zichzelf. Dit zal het deck weliswaar niet ten goede komen, maar het is wel een optie die wordt aangedragen.

Samen leuker dan alleen?

Een van de selling points van Hellcard, is het feit dat je het samen met twee vrienden kunt spelen. Elk bestuurt dan zijn of haar eigen personage. Hoe dat precies werkt en of iedereen dan wel zijn eigen artifacts kan bemachtigen, is nog niet te vertellen. Wij kregen één key van de uitgever en het spel is nog niet te koop voor vrienden om aan te sluiten. Het zal in ieder geval lastiger samenspelen zijn dan bij bijvoorbeeld Across the Obelisk, waar in beurten wordt gespeeld. Nu zul je goed moeten overleggen hoe je reageert op een kaart die je maat speelt. Kettingreacties zijn namelijk van essentieel belang in dit spel. Maak je daar geen gebruik van, dan zul je de eindbaas nooit zien.

Verwachting:

Hellcard is een game met potentie, dat zeker. De unieke manier van vechten zorgt voor een verfrissende ervaring in het deckbuilding genre. De game moet nog iets overzichtelijker worden (wellicht ook met wat meer uitleg hier en daar?) en de vraag is of de multiplayer daadwerkelijk een troef gaat worden. Hellcard moet na uitstel tijdens het eerste kwartaal van dit kalenderjaar ten tonele verschijnen. Ik ben benieuwd wat het spel tegen die tijd nog aan verbeteringen aandoet.